วันนี้ขึ้นไปนิเทศนิสิตพยาบาลที่ศูนย์ดูแลผู้สูงอายุ ศูนย์วิทยาศาสตร์สุขภาพ
พบคุณยายท่านหนึ่งอายุ 99 ปี แต่มีความจำเป็นเลิศ คุณยายชอบเล่าเรื่องสมัยจอมพลป. พิบูลสงคราม จอมพลสฤษดิ์ ธนะรัตน์ โดยเฉพาะเรื่องการห้ามกินหมาก ทั้งยังสามารถท่อง กอเอ๋ยกอไก่ ขอไข่อยู่ในเล้า .....จนถึงฮอนกฮูกตาโต ได้ นอกจากนั้นยังท่องกลอนพระอภัยมณี ยกตัวอย่างฉากนางเงือกคลอดลูก ได้หมดอีกด้วย ตัวผู้เขียนเอง กอไก่ ถึงฮอนกฮูก ยังต้องคิดแล้วคิดอีกเลย
หลังจากที่ได้คุยกับคุณยาย ได้ความว่าตอนสาวๆคุณยายรับประทานอาหารประเภทผัก น้ำพริก ที่ หาได้ตามบ้าน แถมด้วยปู ปลา ที่หาเองเช่นกัน ส่วนการออกกำลังกายคุณยายบอกว่าทำงานหนักทุกวันเพราะทำไร่ทำนา
ย้อนมาคิดถึงตัวเอง ก้มมองดูพุงพลุ้ยๆแล้วก็ได้คิดว่า เป็นครูพยาบาล สอนคนไข้มาก็มาก สอนการทำตัวให้มีสุขภาพดี แต่แหมทำไมถึงได้ละเลยตัวเองจริงๆ วันๆก็ไปสอนหนังสือ ขึ้นหอผู้ป่วย ไปอบรม ทำวิจัย ทำสารพัด แต่ไม่ยอมแม้กระทั่งเดินออกกำลังกาย เอาแค่วันละ 10-15 นาที ก็รู้สึกขี้เกียจซะแล้ว ตรวจร่างกายประจำปีก็ไม่ได้ไปมาสัก 5-6 ปีได้ กินอะไรก็ดูจะอร่อยไปหมดไม่สามารถห้ามปากตัวเองได้ คุณภาพชีวิตเราช่างแย่จริงๆ แล้วก็คิด(เป็นรอบที่108) ว่าเราต้องมีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น ต้องดูแลสุขภาพตัวเองให้ดีกว่านี้
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น การจะทำเรื่องแบบนี้ให้สำเร็จ มันต้องมีความมุ่งมั่นอย่างยิ่ง เพราะพอถึงเวลาที่ทำก็กลัวจะเข้าวงจรเดิมๆ คือ ขี้เกียจ ไม่มีเวลา (อ้างว่า)งานยุ่ง
สรุปแล้วมีความรู้สึกว่าการสร้างความตระหนักนั้นพอทำได้ แต่การจะคงความตระหนักไว้ให้ไปสู่การปฎิบัติให้เกิดผลนั้นยากจริงๆ
เอารูปพระอาทิตย์กำลังจะตกทะเลบางแสนมาอวดค่ะ