รางวัลชีวิต...ที่เดินทางมาในห้วงเวลาที่ต้องการการเติมเต็ม

ความเป็นจริงก็คือว่า,  วันนี้  (21 กุมภาพันธ์ 2550)  ผมไม่ทราบเลยว่าวันนี้จะมีการประกาศผลรางวัล "ฅ KM มมส."    เพราะเมื่อวานและวันนี้ผมแทบไม่มีโอกาสท่องแวะเข้ามาในบล็อกเลยก็ว่าได้  ทั้งการบีบรัดของการงานอันหน่วงหนักและรีบเร่ง  วิถีสุขภาพที่งอแงไม่เป็นมิตรกับผมเอาซะเลย  รวมถึงสภาพการณ์อันไม่แน่นอนของอินเทอร์เน็ต

จะว่าไปแล้วในเดือนแห่งความรักนี้  ผมได้รับความรักจากคนรอบข้างมากมายนัก  โดยเฉพาะในโลก G2K  ผมได้พานพบสิ่งดี ๆ เรื่องดี ๆ และคนดี ๆ จำนวนมากอย่างน่าประทับใจ..  

 

เริ่มต้นจากการได้ฟังเสียงจริงของคุณเอก (จตุพร)  ผ่านคลื่นสายโทรศัพท์  การได้รับเสื้อสวยตัวใหญ่ จาก อ.เมตตา  ได้รับนามบัตร จาก อ.แป๋ว  ได้พานพบ อ.ขจิต (พร้อมของฝาก)  รวมถึงการได้ยลโฉมชาวบล็อกที่เม็กดำอีกหลายท่าน  และยังได้รับข่าวการกลับเข้าบล็อกของ อ.วิจิตรา สายอ๋อง (Vij)  มิ่งมิตรต่างวัยแต่หัวใจเดียวกันที่หายเงียบไปอย่างเงียบ ๆ ทิ้งให้ผมเทียวแวะวนไปเปิดอ่านบันทึกเก่า ๆ เดิม ๆ ของท่านอย่างเปลี่ยวเศร้า    

 

และล่าสุด..เมื่อวานได้พานพบสัมผัสตัวจริงของ “เจ้าแห่งสถิติ”  อย่าง คุณบอน  และหนูนิด น้องสาว นักฝันจากเมืองมหาสารคาม...

   <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">นี่คือเรื่องดี ๆ  ที่ชีวิตผมได้พบเจอและอิ่มสุข</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>   <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">แต่ท่านเชื่อหรือไม่…เดือนแห่งความรักนี้ผมทำงานอย่างหนักหน่วง… สัญจรไปราชการในภาวะป่วยไข้ ! ทำงานจนหลงลืมวันเกิดบุตรชายอันเป็นที่รัก ! (น้องดินเกิดวันที่ 1 กุมภาพันธ์)  และช่วงนั้นผมเก็บข้าวของและความฝันเดินทางไปมอบข้าวเปลือกช่วยชาวบ้านกิ่วเคียน (อุตรดิตถ์)   กระทั่งวันคืนล่วงมาถึง 4 ทุ่มกว่า ๆ ของวันที่  13  กุมภาพันธ์  จึงนึกขึ้นได้ว่า  บัดนี้ได้ลืมวันเกิดของลูกชายแสนซนคนเก่งของผมแล้วอย่างเสียสนิท </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>  <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ผมเศร้าซึมลึกไม่น้อย.. และถึงแม้ว่าความทรงจำเรื่องวันเดือนปีเกิดของลูกชายจะคืนกลับมาสู่สติผมอีกครั้งแล้วก็ตาม   กระนั้นผมก็ยังคงต้องนั่งเคลียร์งานอยู่ห้องทำงานต่อไปและกลับเข้าบ้านอีกทีในเวลาเกือบตี 2</p>   <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ครั้งนั้น,  ผมเคยได้เล่าเรื่องนี้ให้คุณเอกฟังบ้างแล้ว..ว่า..ทำงานจนลืมคนที่รัก.. และบ้างานจนลืมวันเกิดของคนที่รักผม ! </p>   <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ผมคุยกับ “เพื่อนชีวิต”  (ที่ดูจะร่วงโรยวัยเร็วกว่าผม)  ว่าเราควรจะจัดงานวันเกิดให้เจ้าดินในวันที่  14 ก.พ. นี้เลย  …  เพราะมันเป็นวันแห่งความรัก  และลูกผม  ก็มีความชอบธรรมที่จะได้รับของขวัญย้อนหลังอย่างไม่ต้องกังขา</p>   <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ผมไม่ได้โกหกลูกว่าวันนี้เป็นวันเกิด (ทั้งที่แรกเริ่มก็คิดว่าจะโกหกเขาเลยก็ว่าได้  แต่เมื่อคิดอีกทีเจ้าดินแกก็จำได้ว่าเลข 1  กับเลข 14  มันไม่เหมือนกัน)  ผมจึง บอกกับเขาว่า …  วันเกิดของเขาล่วงเลยมานานนักแล้ว  .. </p>   <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ผมบอกกับลูกด้วยความรู้สึกผิด  (และเออออไปเองว่า  เด็กวัย 5 ขวบจะรับรู้อะไรเล่านอกเสียจากความดีใจลิงโลดที่จะได้เป่าเค้กก้อนโต)  ที่ไหนได้แกกลับบอกกับผมด้วยความใสซื่อว่า “บ่เป็นหยัง,  ดินฮู้อยู่”….</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p>เด็กชายแผ่นดิน  ปรีวาสนา  พูดกับผมเช่นนั้นจริง ๆ  นะครับ… น้ำตาของผมแทบหยาดไหล  และรู้สึกได้ในทันทีทันใดว่า  บัดนี้ความรู้สึกของผมโล่งสบายเหมือนได้เปลื้องบาปออกจากชีวิตและไม่เหลือแม้แต่เศษซากแห่งความหม่นเศร้าใด ๆ อีกเลย  </p><p></p><p>(ผมชวนท่านท่องแวะนอกเส้นทางยาวนานและยาวไกลเกินไปใช่หรือไม่ครับ,  งั้นก็วกกลับมาสู่เนื้อความอันแท้จริงแห่งบันทึกนี้เลยก็แล้วกัน…)   </p><p> </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ช่วงเช้าของวันนี้,  ผมยังคงวุ่นกับการเซ็นแฟ้ม,  ตามงานของเจ้าหน้าที่หลายท่าน  วิ่งรอกเข้าออกห้องผู้บริหารประเมินบุคลากร  ต้นบ่าย, ก็พาตนเองเข้าห้องประชุมพิจารณา “ช่อราชพฤกษ์”  (เชิดชูนักกิจกรรม)  กว่าจะแล้วเสร็จก็โน่นแหละครับ 1 ทุ่มเลยก็ว่าได้…</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>   <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">เช้าสาย ๆ ของวันนี้..ผมได้รับโปสการ์ดของคุณเอกจากเมืองปาย, และเท่าที่ทราบจากคุณเอก  กว่าโปสการ์ดสวยใสและอบอุ่นจะเดินทางมาถึงผมก็ดูจะเนิ่นช้าเป็นไหน ๆ </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>   <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ถ้อยคำที่มีชีวิตถูกถ่ายโยงด้วยลายมือพลิ้วไหวที่พองามและเต็มไปด้วยลายเส้นอันเสรีของลายมือคุณเอก  สื่อสาร “พลังความดีและมิตรภาพกำลังใจ”  มายังผมราวกับเจ้าตัวกำลังพูดกับผมอย่างมีสุ่มเสียงจริง ๆ …  </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p>    </p><p> </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ขณะคร่ำเคร่งและผ่อนคลายเป็นห้วง ๆ ในห้องประชุม  เจ้าหน้าที่ (พี่อนงค์)  ถามผมว่า  “รู้หรือเปล่าว่าวันนี้ มมส จะประกาศรางวัล “ฅ KM มมส.”  ผมก็ยืนยันด้วยความสัตย์จริงว่า “ไม่รู้เลยครับ..”   และยังขำ ๆ อยู่เลยว่า  ตอนเที่ยงผมเพิ่งบอกกับน้อง ๆ บางคนว่า  ตั้งใจจะเขียนบล็อกอีกสักเดือนก็น่าจะรามือและพักวาง หรือไม่ก็เลิกไปเลยด้วยซ้ำไป</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p>    </p><p> </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">… หลังการประชุมปิดตัวลง  ผมหอบสังขารที่ยังเต็มไปด้วย “จินตนาการ”  กลับมาซบนั่งที่โต๊ะทำงาน  พร้อมคลิกเข้าสู่บล็อกและเหลือบเห็น “คำถามล่าสุด”  จากน้องแจ๊คที่บอกข่าวและแสดงความยินดีว่า “ผมได้รับการพิจารณาให้รับรางวัล “ฅ KM มมส.”  ประจำเดือนมกราคม 2550  (และถ้าเข้าใจไม่ผิด  นี่คือครั้งแรกของการประกาศผลรางวัลดังกล่าวในเวที KM ของชาว มมส)</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p>ผมหันไปเปรยด้วยน้ำเสียงราบเรียบกับเจ้านุ้ยที่กำลังก้ม ๆ เลย ๆ อยู่หน้าคอมฯ  แต่เจ้าหล่อนกลับขานทักขึ้นมาว่า “หนูรู้ก่อนพี่แล้วล่ะ..”    ….   </p><p> </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ผมรื้อปรับเอกสารบนโต๊ะอันรกรุงรังอีกครั้ง  ซึ่งแว้บนั้นก็พลันสะดุดกับซองจดหมายขนาดกลางสีน้ำตาลซองหนึ่งที่จ่ายหน้าซองมาถึงผม  .. ในนั้นมีหนังสือเล่มหนึ่งที่นอนนิ่งราวกับกำลังพักเหนื่อยจากการเดินทางอันแสนไกล</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>   <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">“สอนลูกให้มีวินัย…”  คือชื่อของหนังสือเล่มนั้น  … หนังสือที่ซึ่ง อ.วิจิตรา สายอ๋อง (Vij)  ได้มอบให้กับผมเพื่อใช้เป็นคัมภีร์ของการดูแลเจ้าแผ่นดินและแดนไท</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p>   </p><p> </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ท่ามกลางความหน่วงหนักของการงานและชีวิต  ผมรู้ตัวดีเสมอว่า ยังไงเสียผมก็ยังคงรื่นรมย์กับภาวะเช่นนั้นเสมอ  และยังคงมีความสุขที่จะไล่ล่าความฝันต่อไปอย่างไม่หยุดนิ่ง…</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>   <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">นี่คือ  เรื่องดี ๆ ที่สัญจรมายังผมในห้วงเวลาที่ต้องการพลังแห่งการเติมเต็ม  </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>   <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">สิ่งใดก็ตามที่ผมได้รับจากผองมิตรในโลก G2K  ทั้งในรูปรางวัล  ของฝาก  โปสการ์ด  การขานทักทางโทรศัพท์ นั่งพบปะพูดคุย  หรือแม้แต่ถ้อยคำในบล็อก..  ทุกอย่างล้วนเป็น “รางวัลแห่งชีวิต”  สำหรับผมเสมอ</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p>     </p><p>ดึกดื่นที่มีชีวิต</p><p>๒๑  กุมภา ‘๕o</p><p>ห้องนอนที่เป็นห้องทำงานในทุกค่ำคืน </p><p> </p>

[Direak]

ยินดีด้วยนะครับ...กับรางวัลแห่งชีวิต

เพิ่งเข้ามาไม่ถึง 2 อาทิตย์แต่รู้สึกดีกับที่นี่จัง...

ยังงัยก็ขอแสดงความยินดีอีกครั้งครับ...

[ครูอ้อย แซ่เฮ]

ครูอ้อยก็แสดงความยินดี..กับรางวัลค่ะ..และนำบุญมาฝากค่ะ..เพ่งกลับจากงานผ้าป่าจังหวัดนครราชสีมาค่ะ

[นายบอน@kalasin]

ได้รับรางวัลแล้ว ที่เขียนว่า

ตอนเที่ยงผมเพิ่งบอกกับน้อง ๆ บางคนว่า  ตั้งใจจะเขียนบล็อกอีกสักเดือนก็น่าจะรามือและพักวาง หรือไม่ก็เลิกไปเลยด้วยซ้ำไป

จะเปลียนใจหรือไม่

[ขจิต ฝอยทอง]

• มาแสดงความยินดีครับผม
• จะตามไปทักทายคุณ Vij ครับ

[อ.ลูกหว้า]

แวะมายินดีอีกครั้งค่ะ กลัวคุณแผ่นดินไม่ได้เห็นที่อีกบันทึกนึง

[แผ่นดิน]

• สวัสดีครับ

  Mr.Direct

• ผมเองก็เพิ่งครบรอบการเป็นชาวบล็อก 2 เดือนเมื่อไม่กี่วันมานี่เอง...
• ผมอบอุ่นเสมอที่อยู่ในเวทีเหล่านี้...
• เพราะเวทีนี้สอนให้ผมรู้สึกตลอดเวลาว่า "โลกไม่เงียบเหงา เพราะยังมีคนให้เราได้คิดถึง"
• และมิตรภาพที่ได้รับจากทุก ๆ คน ล้วนเป็น "รางวัลชีวิต"  สำหรับผมเช่นกัน
• ขอบคุณมากนะครับ

[แผ่นดิน]

• ขอบคุณครูอ้อยมากครับ...

  สิริพร กุ่ยกระโทก

• ถ้อยคำของครูอ้อย.. หรือแม้แต่ชาวบล็อกทุกคน  คือ  รางวัลชีวิตของผมเสมอ
• เมื่อวานผม เจ้หนิง คุณบอน  หนูนิด คุยกันและชื่นชมครูอ้อยกันมากเลยนะครับ...
• และทราบว่าไม่นานนี้...จะมีงานมงคลของคนในครอบครัวใช่ไหมครับ...
• นอนหลับฝันดี  เป็นที่รักของคนรอบข้างเฉกเช่นนี้เสมอไปครับ....

[Rin]

• ยินดีด้วยค่ะ
• สุขสันต์วันเกิดน้อง แผ่นดิน ย้อนหลังด้วยนะคะ

[beeman 吴联乐]

• มาแสดงความยินดีด้วยครับ..สำหรับรางวัลแห่งชีวิต และ รางวัล "ฅ KM มมส."  ประจำเดือนมกราคม 2550
• เหมาะสมมากครับ

[แผ่นดิน]

• ขอบคุณครับคุณบอนที่แวะมาทักทายและให้กำลังใจ

  นายบอน!-กาฬสินธุ์

• แล้ววันนี้พักผ่อนเต็มอิ่มหรือยังครับ...
• แน่นอนครับ...คำมาพักวาง หรือรามือในเดือนหน้าอาจเป็นไปได้สูงมาก  เพราะเมื่อพยากรณ์ดูแล้ว วิถีต่าง ๆ ดูจะไม่อำนวยนัก ....
• แต่ที่แน่ ๆ คือ  ยังไงเสียก็จะผลักดันนิสิตให้ลงมาสู่การจัดการความรู้ให้ได้อย่างเป็นรูปธรรม
• คอยเป็นกำลังใจและเสนอแนะด้วยนะครับ...

[แผ่นดิน]

• ขอบคุณมากครับ

  อาจารย์ ขจิต ฝอยทอง

• ผมเองก็ดีใจนะครับกับการที่ อ.Vij กลับมาเคลื่อนไหวในบล็อกของท่าน...
• ดีใจไม่แพ้กับที่ได้รางวัล,  ดีใจจริง ๆ ครับ

[ปวีณา ธิติวรนันท์]

• ภายหลังได้ทราบข่าวการประกาศรางวัลหลังจากตามลุ้นมาเมื่อวันก่อน ดิฉันก็ติดตามอ่านข้อเขียนความรู้สึกของอาจารย์มาตั้งแต่เมื่อวาน
• G2K มีเสน่ห์ลุ่มลึก เมื่อเข้ามาสัมผัสเต็มตัว อาจมีช่วงหนึ่งที่เราเข้าขั้นหลงใหล ทุ่มเทใจให้ จนเกิดบันทึกดี ๆ ที่มาจากใจจปรากฏขึ้นอย่างต่อเนื่อง ยิ่งมีมิ่งมิตรมาทักทาย โต้ตอบอยู่ตลอดเวลา ก็เหมือนใจเราจะจมดิ่งอยู่กับที่นี่ไปด้วย
• แน่นอน...สภาพเช่นนี้ เราต้องใช้เวลาอยู่หน้าจอคอมพ์มากพอสมควร ยิ่งคนบ้างานอย่างเรา ๆ ที่ต้องมีภารกิจมากมายรับผิดชอบมิหยุดหย่อน จึงทำให้ไม่มีเวล่ำเวลาสำหรับชีวิตส่วนตัวเท่าใดนัก
• เคยมีเหตุการณ์ที่พ่อแม่บางคนซึ่งประสบความสำเร็จในชีวิตการงาน สังคมล้วนชื่นชม มีภาพพจน์สวยหรู แต่กลับทิ้งให้ลูกอ้างว้างใจอยู่ในบ้าน หนักเข้าเขาก็เสียลูกไป...เศร้าใจนัก ไม่ว่าจะเสียชีวิต หรือ เสียคน
• รางวัลเป็นกำลังใจในการทำงานก็จริงอยู่ และดูเหมือนมิตรภาพจะเป็นรางวัลที่มีค่าล้ำกว่า แต่ที่สุดซึ่งเป็นรางวัลอันแท้จริงของมนุษย์ คือการได้เห็นความงอกงามของสายเลือดอันมีผลมาจากการดูแลของเรา...มีค่ายิ่งกว่าอื่นใด
• ขอบคุณที่คุณพ่อพนัส ยังนึกถึงวาระสำคัญของน้องดินได้ในเวลาไม่ช้าเกินกาล วาระต่อไปคงต้องแม่นวันอยู่สักหน่อย เพราะยิ่งโตขึ้นก็จะรู้ประสามากขึ้น...รับรู้ได้...จำได้มากขึ้น...คงไม่ดีแน่ถ้าต้องเสียใจหรือน้อยใจอยู่ซ้ำ ๆ
• ดิฉันคิดว่า "ลูก" เป็นรางวัลล้ำค่าของพ่อแม่เสมอ.... "รางวัลชีวิต" ที่ปรากฏอยู่บนชื่อเรื่องอาจารย์คงหมายถึง "แผ่นดิน" และ "แดนไท" ใช่ไหมคะ อาจารย์โชคดีกว่าคนหลายคนที่ไม่มีโอกาสได้รับรางวัลนี้ค่ะ

[คุณแว้บ]

ขอแสดงความยินดีด้วยครับคุณแผ่นดิน

ผมขอร่วมชื่นชมกับความตระหนักและสำนึกต่อสิ่งดีๆ รอบตัวของคุณแผ่นดินนะครับ ผมว่าตรงนี้สำคัญกว่ารางวัลที่ได้รับเสียอีก

ตราบใ้ดที่เราัยังสำนึกต่อสังคมที่เราหมุนวนใช้ชีวิตอยู่ สิ่งเล็กๆ น้อยๆ ที่ผ่านเข้ามาก็เป็นรางวัลอยู่เสมอ จริงไหมครับ?

้สุขสันต์วันเกิดน้องแผ่นดินด้วยนะครับ (เพิ่งจะรู้ว่าเป็นชื่อลูกชายนี่เอง)

[สายน้ำความคิด]

เรียนรู้เพิ่มเติมจากบันทึก จาก "สุดคะนึง" ถึง "ฅ KM มมส." (2) เรียนรู้จากการเป็นกรรมการตัดสินรางวัล

ขอบคุณครับ

[นาง อัมพร อรุณศรี]

• สุขสันต์วันเกิดน้องแผ่นดิน
• และคงไม่สายจนเกินไปที่ขอแสดงความยินดีจากใจจริงกับ น้องรัก ที่ได้รับรางวัล
• ครอบครัวคงภาคภูมิใจที่มี หัวหน้าครอบครัวที่เรียกว่า "Family Man" ทั้งงานหลวง งานราษฎร์ มิเสียหาย

 

[แผ่นดิน]

• สวัสดีครับ

  อ.ลูกหว้า

• ขอบคุณครับที่กรุณาแวะมาให้กำลังใจและร่วมแสดงความยินดีกับรางวัลที่ผมได้รับ...
• เหนือสิ่งอื่นใด ไม่มีอะไรยิ่งใหญ่ไปกว่ามิตรภาพที่ผมได้รับจากชาวบล็อกหรอกนะครับ..
• ช่วงนี้ผมก็วุ่น ๆ อยู่กับการพิจารณาทุน, เตรียมโครงการค่ายเรียนรู้คุณธรรมนำชีวิตพอเพียง, รวมถึงวันขอบคุณนักกิจกรรมฯ  เลยเข้าบล็อกได้ไม่เต็มที่เหมือนทุกครั้ง
• ...แต่ก็พบถ้อยคำของอาจารย์ที่ส่งมายังผมครบทุกส่วน ทุกบันทึกแล้วนะครับ

[ดอกแก้ว]

คุณแผ่นดิน ดูเป็นคนที่มีมนุษยสัมพันธ์ดีมาก และดูเหมือนจะดูแลคนอื่นตลอดเวลา

ทำไมต้องเลิกเขียนBlog ล่ะคะ เพื่อนๆ รออ่านอีกเยอะเลย

แล้วการเขียน Blog เขามีกฏอะไรคะ ว่าเราต้องเขียนแบบไหน วิชาการ สาระ บังเทิง ต้องแบ่งออกเป็นเปอร์เซ็นต์ ด้วยมั้ยคะ

การแสดงตัวตน ความจริง สิ่งที่เราชอบ เราถนัด

เราสนใจ  ไม่น่าจะถูกคาดหวังจากใคร หรือมีกรอบ

................................... 

คิดว่า น้องดิน ก็ให้กำลังใจคุณพ่อเต็มร้อย และทุกวันอยู่แล้ว  เด็กๆ มีเหตุผลที่น่ารัก และรักคนที่เขารักเสมอ  รักแบบสุดใจ ทำยังไงก็รัก อะไรทำนองนี้

[แผ่นดิน]

• สวัสดีครับ น้องริน

  Rin

• อยู่ใกล้ ๆ พี่แจ๊คคนเก่ง  อย่าพลาดการเก็บเกี่ยวความรู้จากพี่แกเยอะ ๆ  นะครับ...
• และขอบคุณมากครับคำอวยพรที่ส่งถึงน้องแผ่นดิน
• รักษาสุขภาพ,  สู่การเป็นพลังของ มมส  สืบต่อไป  นะครับ

[กัมปนาท อาชา]

• ยินดีกับเรื่องดีทั้งหลายที่เข้ามาครับ
• และ happy birthday day to panus junior (น้องแผ่น ผู้ที่บอกวา “บ่เป็นหยัง,  ดินฮู้อยู่”....) ย้อนหลังนะครับ

[ืบนเส้นทางฝัน]

สวัสดีค่ะ

• พี่พนัส...ยินดีด้วยกับรางวัลที่ได้รับ..และสุขสันต์วันเกิดน้องดินย้อนหลังนะค่ะ
• ดูแลความรู้สึกชาวบ้าน แล้วอย่าลืมดูแลความรู้สึกของคนที่บ้านนะค่ะ
• ขอบคุณที่มาทักทายค่ะพี่ชาย...ผู้โรแมนติก..
• อย่าลืม...สัญญา...ที่ว่าจะเขียนอะไรให้หนูนิดน๊า...

 

[แผ่นดิน]

• สวัสดีครับ

  อ. beeman

• เรียนตามตรง  ดีใจและเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่อาจารย์แวะมาให้กำลังใจ...
• ผมยังต้องค้นหา ฝึกฝน ฝึกคิดและฝึกลงมือทำอย่างหนักและต่อเนื่องจึงจะไปสู่วิถี KM  ที่ถูกต้องได้
• ขอบคุณพระคุณครับ...

[แผ่นดิน]

• สวัสดีครับ อาจารย์ปวีณา..

• ปวีณา ธิติวรนันท์

• ช่วงนี้เป็นช่วงเหนื่อยล้ามากเลยครับ... แต่ก็เข้าใจและสุขใจที่จะเล่นกับความเหนื่อยล้า
• ผมนั่งนึกอยู่นานว่าจะเขียนคำเช่นใดแทนความหมายในจิตใจ  กอปรกับเป็นช่วงโรยแรง  เลยนึก ๆ เขียน ๆ อะไรไม่คล่องไม้คล่องมือ  แต่พอได้อ่านทัศนะอาจารย์,  กลับรู้สึกว่าใช่เลย "รางวัลเป็นกำลังใจในการทำงานก็จริงอยู่ และดูเหมือนมิตรภาพจะเป็นรางวัลที่มีค่าล้ำกว่า แต่ที่สุดซึ่งเป็นรางวัลอันแท้จริงของมนุษย์ คือการได้เห็นความงอกงามของสายเลือดอันมีผลมาจากการดูแลของเรา...มีค่ายิ่งกว่าอื่นใด"
• และผมก็รู้สึกเช่นนี้จริง ๆ
• ลูกเป็นรางวัลชีวิตของผมเสมอ...บางครั้งเป็นรางวัลชีวิตในแบบรายวัน, รายปักษ์ รายนาที รายชั่วโมง หรือตลอดชีวิต (ยิ้ม ๆ ครับ)
• ผมเติบโตมาโดยไม่เคยมีงานวันเกิด  แต่ก็เข้าใจและยินดีที่จะจัดงานวันเกิดให้ลูกเสมอ
• ขอบคุณครับ...

[แผ่นดิน]

• ขอบคุณมากครับ

  คุณแว้บ

• ยังไม่ได้มีเวลาไปเยี่ยมชมเท่าใดนักนะครับ...
• เอาตัวให้รอดกับงานประจำวันเป็นสำคัญ...
• แต่ยังไงก็จะแวะไปชื่นชมในเร็ววันนี้
• ...ถ้อยคำของอาจารย์สอดรับกับคำพูดของอ.ปวีณา ที่ทดแทนความรู้สึกของผมอย่างแจ่มชัด "ตราบใ้ดที่เราัยังสำนึกต่อสังคมที่เราหมุนวนใช้ชีวิตอยู่ สิ่งเล็กๆ น้อยๆ ที่ผ่านเข้ามาก็เป็นรางวัลอยู่เสมอ "
• ขอบคุณครับ

[แผ่นดิน]

• สวัสดีครับ คุณวิชิต

  สายน้ำแห่งความคิด

• ขอบคุณครับสำหรับของฝากที่เต็มไปด้วยพลังความคิด และมุมความคิดที่ชวนขบคิด
• ขอบคุณในทุก ๆ อย่าง ตั้งแต่ก้าวแรกในเวที KM  มาจนถึงวันนี้...เวลานี้

[Bright Lily]

• ยินดีด้วยค่ะ ขอให้มีแรงกาย แรงใจ สร้างสรรค์สิ่งที่มีคุณค่าต่อไปนะคะ

[บัว]

• ยินดีด้วยครับ  รออ่านสิ่งดีตลอดเวลาครับ

[กฤษณา สำเร็จ (Krisana Sumret)]

สวัสดีค่ะ คุณแผ่นดิน...ดิฉันเองก็รู้สึกผิดคล้ายๆคุณ...ที่เพื่อนคนเก่งคนหนึ่งของฉันได้รับรางวัลเมื่อวานนี้...แต่ดิฉันมาแสดงความยินดีช้ามากเนื่องจากคอมฯที่บ้านรวน...เครื่องเก่าก็อืดมาก..แฮ้งค์บ่อยๆ...แต่มาช้าดีกว่าไม่มานะคะ..ขอแสดงความยินดียิ่งค่ะกับความภาคภูมิใจของชาว มมส....รออ่านบันทึกอยู่เสมอค่ะเพียงแต่เข้ามาแชร์ลำบากขึ้นเพราะคอมฯเก่าไม่ค่อยรับ login...ไม่ทราบทำไม...และด้วย G2K มีรูปแบบใหม่อีก...พอกดผิดก็ยิ่งอืด...ไม่เป็นใจเลย..แต่มาด้วยใจค่ะ...ขอบคุณสำหรับทุกๆบันทึกที่ผ่านมาค่ะ..ขอบคุณค่ะ

[โอ๋-อโณ]

มาแสดงความยินดีและขอยืนยันว่าคุณแผ่นดินทำดีที่สุดแล้วค่ะ น้องแผ่นดินจะต้องภูมิใจในตัวคุณพ่อแน่นอน และสมบัติล้ำค่าที่น้องแผ่นดินจะได้ภูมิใจเมื่อเขาโตขึ้น ก็น่าจะเป็นสิ่งที่คุณพ่อบันทึกอย่างต่อเนื่องเก็บไว้ในนามของเขาใน GotoKnow นี่แหละค่ะ

รักษาสุขภาพของตัวเองด้วยนะคะ จำได้ว่าชอบคำเตือนของท่านอาจารย์ที่เดินกลับบ้านจากเชียงใหม่ไปสมุยที่ว่า ร่างกายนี้ไม่ใช่ของเรา เราได้รับมาให้ยืมใช้ จึงควรรักษาให้สามารถทำหน้าที่ได้อย่างพอดีพอควร ขอนำมาฝากเตือนใจคุณแผ่นดินด้วยค่ะ

[แผ่นดิน]

• อาจารย์ครับ...

  นาง อัมพร อรุณศรี

• ขอบคุณในทุกมิติกำลังใจที่ส่งมายังผม
• ผมประสบความสำเร็จในโลกการงานได้  เพราะมีคนในครอบครัวหนุนส่งอย่างไม่เกี่ยงงอน
• และบ้านคือสถานที่แห่งการบำบัดและเยียวยาบาดแผลชีวิตที่ดีของผมเสมอมา

[แผ่นดิน]

• ขอบคุณครับ

  ดอกแก้ว

• มันมีบางช่วงที่เราสัมผัสได้ถึงข้อพิพากษ์ว่าบล็อกของเราและเราทั้งหลาย คือ การจัดการความรู้มากน้อย หรือไม่...
• แต่เราก็อยากสะท้อนให้รู้ว่าการเขียนบันทึกเป็นภาวะส่วนตัว ไม่เกี่ยวข้องกับการมอบหมายองค์กร
• วิถีการเขียนบันทึกจึงเป็นสิทธิส่วนบุคคลของเรา  ไม่เกี่ยวข้อง หรือไม่ควรที่จะนำไปเกี่ยวโยงกับองค์กร  ซึ่งถ้านำไปเกี่ยวโยงก็เท่ากับเราถูกมอบหมาย และต้องแบกรับภาระนั้นไปด้วย
• ผมมีความสุขในการเขียนและสื่อสารเรื่องราวของผมและคนรอบข้างที่ฝากผ่านเรื่องราวไปสู่เวทีสาธารณะ...เป็นหลัก
• ผมจึงไม่ต้องการเป็นความคาดหวังของใคร..หรือแม้แต่องค์กร ...ผมปรารถนาที่จะเขียนบันทึกในสไตล์ของตนเอง...เรื่องที่ผมเล่า คือ เรื่องที่ผมอยากเล่า...ส่วนจะเป็นสาระแค่ไหนก็อยู่ที่ผมและผู้อ่านจะตีความ...ไม่จำเป็นต้องเกี่ยวโยงกับระดับองค์กร
• บางทีเหนื่อย...แต่ก็ไม่ถึงกับสิ้นหวังหรอกนะครับ...
• และยังมองเห็นเส้นทางข้างหน้าชัดเจนเสมอ...

[แผ่นดิน]

• ขอบคุณครับ น้องแจ็ค .. กัมปนาท อาชา
• ว่าง ๆ เชิญมาจอย "วันขอบคุณนักกิจกรรม" 24 ก.พ.นี้ เวลา 6 โมงเย็น
• ณ  ลานสะเดา  นะครับ

[แผ่นดิน]

• หนูนิด

• สวัสดรครับน้องสาวนักฝัน..
• ยังไม่ลืมสัญญาบันทึกว่าด้วยเรื่องรัก ๆ  หรอกนะ..แต่ขอเวลาสักระยะนะครับ...
• ขอบคุณครับสำหรับวาทะเตือนใจ..  ดูแลความรู้สึกชาวบ้าน แล้วอย่าลืมดูแลความรู้สึกของคนที่บ้าน  

[แผ่นดิน]

• Bright Lily

• ขอบคุณในคำพรที่มีมายังผม..และขอให้คำพรนั้นคืนกลับไปยังท่านเช่นกัน (เสมอไป) นะครับ
• และขอให้มีความสุขกับการไปสู่ "ตะวันยิ้ม"  อีกครั้ง

• บัว

• ขอบคุณมากครับอาจารย์บัว...ผมก็จะติดตามบันทึกของอาจารย์เช่นกัน...ดีใจที่แปลงโฉมมาลงบล็อกได้ซะที  หลังจากปิดเร้นมานานนักโข
• ขอบอกชาวบล็อก....ตัวจริง อ.บัว  น่ารักมากครับและเก่งอีกต่างหาก

[แผ่นดิน]

• สวัสดีครับ

  อ. กฤษณา สำเร็จ

• เห็นเงียบ ๆ ไปช่วงหนึ่ง  ก็เพิ่งทราบนี่เองว่าเครื่องคอมฯ  มีปัญหา
• ช่วงนี้รูปแบบบล็อกก็ปรับโฉม  ผมก็งง ๆ อยู่ไม่น้อยเหมือนกัน.. ค่อยๆ  ดู ค่อย ๆ กด  ค่อย ๆ ปรับจูนความเข้าใจ
• ขอบพระคุณครับสำหรับน้ำใจและมิตรภาพที่แสนอบอุ่นที่มอบให้ผม...และมิตรภาพเหล่านี้นี่แหละครับที่เป็นรางวัลแรกและสำคัญกับผมมากกว่ารางวัลใด ๆ  ...
• ผมมีความสุขเสมอที่ว่ายวนอยู่ในบล็อก
• และจะยังติดตามเรื่องเล่าอารมณ์ดี..หรือแม้แต่เรื่องการทำงาน "ดมยา"  จากบันทึกของอาจารย์ต่อไป

[แผ่นดิน]

• สวัสดีครับ

  โอ๋-อโณ

• ขอบคุณในแง่คิดและกำลังใจที่ส่งถึงผมและเป็นอาณิสงส์ผ่านต่อไปยังลูกชายที่รักของผม
• ทุกวันนี้น้องแผ่นดิน ก็มักแซวผมอยู่เรื่อยว่าติด KM  ไปแล้ว  (แกจะเรียกการเขียนบล็อกของผมว่า KM)
• วันนี้เพื่อนชีวิตผมก็เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของเวทีนี้แล้วในนาม "แดนไท" ...
• เรื่องของสุขภาพผมเป็นคนโหมกายใส่กับงานจริงครับ..เป็นเช่นนี้มานานแล้ว
• และเคยอ่านพบในบันทึกเช่นกันที่ว่าร่างกายนี้ไม่ใช่ของเรา เราได้รับมาให้ยืมใช้ ...
• แต่ไม่แน่ใจว่าจากบันทึกคุณสมพร, หรือคุณกะปุ๋ม นี่แหละครับ
• และมาฟังซ้ำอีกครั้งจากยิ่งย้ำคิดผมให้ตระหนักอย่างน่าเป็นห่วง
• เรื่องร่างกาย...ผมปล่อยให้เป็นความทุกข์ของคนรอบข้างมานาน  เห็นทีต้องดูแลเองซะบ้างแล้วล่ะครับ

[โก๊ะ]

ขอแสดงความยินดีด้วยค่ะ...และอย่าทิ้ง blog ที่มีแต่เรื่องราวดีๆไปนะคะ..ลูกชายน่ารักมากๆแถมยังเข้าใจคุณพ่ออีกด้วย..เหมาะสมแล้วที่เป็นลูกคุณพ่อคนเก่ง

[จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร]

มาให้กำลังใจครับ

บางครั้งกำลังใจที่ดีก็หาได้จากตัวเราเอง ถ้าเราตัดเงื่อนไขต่างๆออกทั้งหมด  เหมือนกับว่า เรามีเวลาท้อ และเช่นเดียวเราก็มีเวลาเข้มแข็ง

เหมือนทำบุญร่วมชาติ ตักบาตรร่วมขัน ที่ต่างคนต่างอยู่คนละมุมไม่ได้เกี่ยวเนื่องมาก่อนได้รู้จักกัน คุยกันดุจญาติมิตร...เป็นสายใยที่ผูกโยง

เป็นความพิเศษของการสื่อสารผ่านพื้นที่เสมือนที่ไม่มีที่ไหนเหมือนใน Gotoknow

ผมรับรู้ตัวตนของคุณพนัสได้ ผ่านการสื่อสารผ่านบันทึกและสนิทใจมากขึ้นจากการพูดคุย

ผมสังเกตว่า การงาน ภาระของคุณพนัสมากมายเหลือเกิน และความตั้งใจที่สงผ่านออกมา ผมก็รับรู้ได้ ไม่แปลกที่จะรู้สึกเหนื่อยบ้าง และท้อบ้างตามระยะทาง

หากผมพอที่จะมีโอกาสได้ช่วยบ้าง ก็เป็นกำลังใจและอื่นๆที่ทำได้ ผมยินดีมาก ไม่รีรอครับ

และวันนี้ ผมขอเป็นกำลังใจให้ด้วยคนครับ

[แผ่นดิน]

• ขอบคุณมากครับ คุณ โก๊ะ
• ผมมีการงานอันมั่นคง และทำงานได้อย่างไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลัง  เพราะมีคนข้างหลัง (ครอบครัว) ที่เข้าใจและเป็นกำลังใจหนุนส่งอยู่เสมอ
• ขอบคุณในมิตรภาพและกำลังใจที่มีมาถึงราวกับสายฝนในฤดูแล้ง
• ขอบคุณมากครับ...

[แผ่นดิน]

• ถึงคุณเอก..

  จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร

• ผมเหมือนกำลังอยู่ในภาวะที่คุณเอกได้กล่าวถึงข้างต้น ทั้งเหนื่อยบ้างและท้อแท้บ้างตามระยะทาง
• แต่ถ้าตัดเงื่อนไขจากรายรอบทิ้งไป  ผมคิดว่าผมก็น่าจะไม่รู้สึกวูบไหวและอ่อนโรยเช่นนี้เป็นแน่...
• คืนวันขอบคุณนักกิจกรรมมีนิสิต 3 ท่านมาคุยกับผมโดยตรง...มาเพื่อขอบคุณว่าผมเป็นคนเปิดโอกาสให้พวกเขาได้นำกิจกรรมนอกระบบมาสู่ระบบในมหาวิทยาลัยอย่างภาคภูมิ..
• ผมก็ตอบเขาว่า มันเป็นหน้าที่ของมหาวิทยาลัยที่จะต้องดูแลนิสิต โดยเพาะนิสิตที่คิดดีและทำดีเพื่อคนอื่น....
• ผมคิดเช่นนั้นเพราะผมรู้สึกเช่นนั้น...แต่ก็ไม่ได้ถามว่ามหาวิทยาลัยคิดเช่นนั้นด้วยหรือเปล่า
• ขอบคุณในกำลังใจที่ส่งถึงผมในทุกวิธีการที่สัมผัสได้...ขอบคุณมากครับ

[kpam boon]

สวัสดีค่ะ คุณ"แผ่นดิน"

ขอบคุณนะคะที่นำบทกวีที่ไพเราะ ไปฝากไว้กับแป๋ม คำถามที่แป๋มได้รับจากหลายๆท่านทางเมลล์ฝากมาว่า "เอ..ขอโทษนะครับ หากจะถามตรงๆว่า ครูแป๋มเป็นน้องสาวคนสนิทคนนั้น ที่คุณแผ่นดินกล่าวถึงหรือไม่ครับ" แป๋มยิ้มให้กับตัวเอง แต่ก็ยังไม่ตอบออกไปและคิดว่าจะไม่ตอบ คำถามนี้ขอยกให้คุณแผ่นดินตอบจะดีกว่าไหมคะ..

[kpam boon]

สวัสดีค่ะ คุณ"แผ่นดิน"

ขอบคุณนะคะที่นำบทกวีที่ไพเราะ ไปฝากไว้กับแป๋ม คำถามที่แป๋มได้รับจากหลายๆท่านทางเมลล์ฝากมาว่า "เอ..ขอโทษนะครับ หากจะถามตรงๆว่า ครูแป๋มเป็นน้องสาวคนสนิทคนนั้น ที่คุณแผ่นดินกล่าวถึงหรือไม่ครับ" แป๋มยิ้มให้กับตัวเอง แต่ก็ยังไม่ตอบออกไปและคิดว่าจะไม่ตอบ คำถามนี้ขอยกให้คุณแผ่นดินตอบจะดีกว่าไหมคะ..