ศักราช
อาจารย์ ศักราช ลุงปั๋น ฟ้าขาว

งานสีน้ำล่าสุดของศิลปินไส้แห้ง


ความงามอยู่ในตัวตนทุกอณู ทุกเวลา และทุกโอกาส

 

 ชื่อภาพ "ป่า น้ำและทางเดิน"

      มีงานอยู่ชิ้นหนึ่งเพิ่งเขียนเสร็จ...เป็นงานสีน้ำ...แต่หาโอกาสเขียนยากมาก จึงคิดหาวิธีการเอาจัดเตรียมไว้ใกล้ ๆ โต๊ะทำงาน พอว่างก็จะละเลงสีน้ำทันที

     

น่าจะคลายเครียด คลายสายตาจากหน้าจอคอมฯ ได้บ้าง...เว้นแต่ว่าเจ้านายจะไม่เห็นด้วย (เจ้านายผม อ.พิชัย กรรณกุลสุนทร) แต่คิดว่าท่านจะสนับสนุนวิธีทำงานแบบนี้ เพราะท่านก็มีอารมณ์ศิลปินอยู่เต็มตัว

         ที่เอามาเล่าเพราะคิดว่า งานหลักเราคือการคิดค้น วิธีสอน ผลิตสื่อการเรียนการสอน แต่งานพิเศษก็ถือว่าสำคัญที่จะละเลยไม่ได้...จึงน่าจะให้ได้ไปพร้อมกันทั้งสองด้าน

          ได้ทั้งงานสอน ได้ผลิตสื่อสร้างความเชื่อมั่นให้กับนักศึกษา ได้งานที่เจ้านายมอบหมาย...น่าจะ win win ด้วยกัน แต่ก็เกรงเหมือนกันว่าคนจะหมั่นไส้เอาเหมือนกัน

           พูดถึงงานชิ้นนี้...เมื่อครั้งไปกับทีมผู้บริหาร นำโดย อ.พิชัย  กรรณกุลสุนทร มีโอกาสเข้าไปศึกษาในพระตำหนักภูพานฯ เห็นมุมหลาย ๆ มุมที่ประทับใจ จึงกดกล้องถ่ายรูปเอาไว้ แล้วมีโอกาสจึงเขียนสีน้ำขึ้น

           แต่ไม่ได้เขียนสีน้ำจากภาพในบริเวณพระตำหนักทั้งหมด เพราะศิลปะมีการสกัดตัดทอน สร้างสิ่งใหม่ขึ้น

           เหมือนกับชีวิตคนเราที่ไม่เคยมีอะไรเต็มร้อย...มี..ไม่มี..มีมากก็ต้องตัดทอนสิ่งที่ไม่เกิดประโยชน์ออกไปเสียบ้าง...รวยล้นฟ้ามาก อาจจะทุกข์ ขมขื่นใจมากก็เป็นได้

           จบลงด้วยคนละเรื่องเดียวกันครับ

           อ.ศักราช  ฟ้าขาว

หมายเลขบันทึก: 79806เขียนเมื่อ 21 กุมภาพันธ์ 2007 10:07 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 17:49 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (7)
  • งามครับ ขอชื่นชม
  • ผมชอบงานสีน้ำ แต่ด้อยซึ่งฝีมือ
  • จึงไม่สามารถ ได้แต่ชื่นชมครับ

 

สวัสดีครับคุณออต

ถึงแม้เพียงแค่ชอบงานสีน้ำ  ผมเชื่อว่า คนเราหากมีหัวใจแห่งความงามทางศิลปะแล้ว  น่าจะทำให้ชีวิตเกิดความดีงาม และพิถีพิถันต่อสิ่งรอบตัวมากขึ้นครับ

ขอบคุณที่เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เกิดความชื่นชมครับ

อาจารย์ช่วยบอกการเขียนแบบเปียกบนเปียกด้วยค่ะ

สีน้ำสวยดีครับ มีฝีมือทางนี้

อาจต้องทำบ่อยๆกว่านี้ แต่ไม่ใช่ที่ทำงานนะ

เพราะต้องเป็นสถานที่จริง มีการเรียนรู้จริง

ที่เขียนได้เพราะเขียนจากความทรงจำ เป็นสัญญา

ขอบคุณครับอาจารย์เจ้านาย ที่ชมว่าสวยดี

ขออนุญาตแถลงไขครับว่า การไปเขียนภาพสีน้ำจากสถานที่จริงนั้น เป็นชีวิตจิตใจอยู่แล้วครับ เพียงแต่ว่าการเขียนจากภาพที่ถ่ายจากสถานที่จริงมาเขียนนั้นถือว่าเป็นภาวะที่หาโอกาสไปไม่ได้ครับ

การเขียนภาพในสถานที่ทำงานน่าจะเป็นเรื่องของการบูรณาการระหว่างอาชีพของการสอน และอาชีพของการบริหารนะครับ

จากลุงปั๋น คนหัวดื้อ

ขอเรียนถามความรู้สึกของอาจารย์ตอนวาดรูปนี้ค่ะ

อาจารย์รู้สึกว้าเหว่หรือเปล่าคะ  หรือว่าติดเศร้าเล็กๆ น้อยใจหน่อยๆ หรือเปล่าคะ

เพราะดูรูปแล้วรู้สึกอย่างนั้นน่ะค่ะ

สวัสดีครับคุณจันทรรัตน์

ความรู้สึกของคนเขียนภาพ สามารถถ่ายทอดทางการใช้สี และลักษณะเนื้อหาของภาพ สีที่ผมเขียนเป็นสีส่วนรวมที่มีโครงสร้างสีโทนเย็นครับ โดยเฉพาะจะหนักไปทางสีม่วงน้ำเงินมาก จะสื่อถึงความเยือกเย็น ความเหงา และเดียวดายได้

การใช้สีเขียนภาพไม่จำเป็นจะใช้สีที่เกิดขึ้นจริงหรือมีอยู่ในธรรมชาติ

ถ้าถามว่าจริง ๆ แล้วว้าเหว่หรือไม่ในชีวิตจริง มีบางช่วงของชีวิตครับ แต่ไม่ถึงกับว้าเหว่แบบโศรกเศร้านะครับ ...ขอบคุณมากครับ ที่แสดงความคิดเห็นให้ศิลปินไส้แห้ง

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท