ชื่อภาพ "ป่า น้ำและทางเดิน"
มีงานอยู่ชิ้นหนึ่งเพิ่งเขียนเสร็จ...เป็นงานสีน้ำ...แต่หาโอกาสเขียนยากมาก จึงคิดหาวิธีการเอาจัดเตรียมไว้ใกล้ ๆ โต๊ะทำงาน พอว่างก็จะละเลงสีน้ำทันที
น่าจะคลายเครียด คลายสายตาจากหน้าจอคอมฯ ได้บ้าง...เว้นแต่ว่าเจ้านายจะไม่เห็นด้วย (เจ้านายผม อ.พิชัย กรรณกุลสุนทร) แต่คิดว่าท่านจะสนับสนุนวิธีทำงานแบบนี้ เพราะท่านก็มีอารมณ์ศิลปินอยู่เต็มตัว
ที่เอามาเล่าเพราะคิดว่า งานหลักเราคือการคิดค้น วิธีสอน ผลิตสื่อการเรียนการสอน แต่งานพิเศษก็ถือว่าสำคัญที่จะละเลยไม่ได้...จึงน่าจะให้ได้ไปพร้อมกันทั้งสองด้าน
ได้ทั้งงานสอน ได้ผลิตสื่อสร้างความเชื่อมั่นให้กับนักศึกษา ได้งานที่เจ้านายมอบหมาย...น่าจะ win win ด้วยกัน แต่ก็เกรงเหมือนกันว่าคนจะหมั่นไส้เอาเหมือนกัน
พูดถึงงานชิ้นนี้...เมื่อครั้งไปกับทีมผู้บริหาร นำโดย อ.พิชัย กรรณกุลสุนทร มีโอกาสเข้าไปศึกษาในพระตำหนักภูพานฯ เห็นมุมหลาย ๆ มุมที่ประทับใจ จึงกดกล้องถ่ายรูปเอาไว้ แล้วมีโอกาสจึงเขียนสีน้ำขึ้น
แต่ไม่ได้เขียนสีน้ำจากภาพในบริเวณพระตำหนักทั้งหมด เพราะศิลปะมีการสกัดตัดทอน สร้างสิ่งใหม่ขึ้น
เหมือนกับชีวิตคนเราที่ไม่เคยมีอะไรเต็มร้อย...มี..ไม่มี..มีมากก็ต้องตัดทอนสิ่งที่ไม่เกิดประโยชน์ออกไปเสียบ้าง...รวยล้นฟ้ามาก อาจจะทุกข์ ขมขื่นใจมากก็เป็นได้
จบลงด้วยคนละเรื่องเดียวกันครับ
อ.ศักราช ฟ้าขาว
สวัสดีครับคุณออต
ถึงแม้เพียงแค่ชอบงานสีน้ำ ผมเชื่อว่า คนเราหากมีหัวใจแห่งความงามทางศิลปะแล้ว น่าจะทำให้ชีวิตเกิดความดีงาม และพิถีพิถันต่อสิ่งรอบตัวมากขึ้นครับ
ขอบคุณที่เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เกิดความชื่นชมครับ
สีน้ำสวยดีครับ มีฝีมือทางนี้
อาจต้องทำบ่อยๆกว่านี้ แต่ไม่ใช่ที่ทำงานนะ
เพราะต้องเป็นสถานที่จริง มีการเรียนรู้จริง
ที่เขียนได้เพราะเขียนจากความทรงจำ เป็นสัญญา
ขอบคุณครับอาจารย์เจ้านาย ที่ชมว่าสวยดี
ขออนุญาตแถลงไขครับว่า การไปเขียนภาพสีน้ำจากสถานที่จริงนั้น เป็นชีวิตจิตใจอยู่แล้วครับ เพียงแต่ว่าการเขียนจากภาพที่ถ่ายจากสถานที่จริงมาเขียนนั้นถือว่าเป็นภาวะที่หาโอกาสไปไม่ได้ครับ
การเขียนภาพในสถานที่ทำงานน่าจะเป็นเรื่องของการบูรณาการระหว่างอาชีพของการสอน และอาชีพของการบริหารนะครับ
จากลุงปั๋น คนหัวดื้อ
ขอเรียนถามความรู้สึกของอาจารย์ตอนวาดรูปนี้ค่ะ
อาจารย์รู้สึกว้าเหว่หรือเปล่าคะ หรือว่าติดเศร้าเล็กๆ น้อยใจหน่อยๆ หรือเปล่าคะ
เพราะดูรูปแล้วรู้สึกอย่างนั้นน่ะค่ะ
สวัสดีครับคุณจันทรรัตน์
ความรู้สึกของคนเขียนภาพ สามารถถ่ายทอดทางการใช้สี และลักษณะเนื้อหาของภาพ สีที่ผมเขียนเป็นสีส่วนรวมที่มีโครงสร้างสีโทนเย็นครับ โดยเฉพาะจะหนักไปทางสีม่วงน้ำเงินมาก จะสื่อถึงความเยือกเย็น ความเหงา และเดียวดายได้
การใช้สีเขียนภาพไม่จำเป็นจะใช้สีที่เกิดขึ้นจริงหรือมีอยู่ในธรรมชาติ
ถ้าถามว่าจริง ๆ แล้วว้าเหว่หรือไม่ในชีวิตจริง มีบางช่วงของชีวิตครับ แต่ไม่ถึงกับว้าเหว่แบบโศรกเศร้านะครับ ...ขอบคุณมากครับ ที่แสดงความคิดเห็นให้ศิลปินไส้แห้ง