เมื่อตกอยู่ท่ามกลางโลกของผลงานที่นับได้

       "ทำไมถึงไม่ทำงาน"

       "วันๆ ทำอะไร ทำไมไม่มีงานมาส่ง"

       "ทำงานทุกวันซิ ให้เห็นผลงานหน่อย"

       "ทำอะไรอยู่ ผ่านไปกี่เดือนแล้ว ยังไม่เห็นการเปลี่ยนแปลงอะไรเลย"

                

       คำพูดแบบนี้ ชินกันไหมคะ หลายคนอาจจะรู้สึกชิน คุ้นหู คุ้นเคย และหลายคนก็เป็นคนกล่าวคำเหล่านี้ด้วยซ้ำ

       และถ้าไม่เคยมีใครใช้คำเหล่านี้กับคุณๆ แต่คำเหล่านี้มันกระซิบกระตุ้นอยู่ในใจกันหรือเปล่าคะ

       เสียงกระซิบที่กระตุ้นจนบางคนนอนไม่หลับ รู้สึกผิดทุกครั้งที่เอาเวลาไปดูทีวี รู้สึกหงุดหงิดเมื่อต้องไปทำอย่างอื่น ที่คิดว่า "เสียเวลาทำงาน"  และไม่เคยไปออกกำลังกายเพราะ "มีงานด่วนรออยู่"

       ในวงการทุกวันนี้ ดูราวกับว่าต่างก็ตกอยู่ท่ามกลางโลกของผลงานที่นับได้ "งาน" ก็กลายเป็นเฉพาะสิ่งที่จับต้องได้ คือเล่มเอกสารที่รวมตัวหนังสืออ่านยาก มีศัพท์สูง เพื่อแสดง "กึ๋น"  ของคนจัดทำที่สามารถตอบสนอง "กึ๋น" ของคนสั่งทำได้อย่างถูกอกถูกใจ เพราะ "มีผลงาน"

         แต่งานที่บำรุงสติปัญญา เช่นอ่านหนังสือวิทยาการใหม่ๆ บ้างไหม ฝึกคิดวิเคราะห์เป็นหรือเปล่า มีความคิดสร้างสรรค์บ้างไหม นับไม่ได้ มักจะถูกมองข้าม เพราะการกลั่นเป็นผลงาน "ที่จับต้องได้" ต้องใช้เวลาเหมือนกัน

            ความบ้าคลั่งที่ "ผลงานนับได้" ดูเหมือนจะไม่หยุดแค่ด้านวิชาการ และบ้าคลั่งไปกว่านั้น หลายที่แม้แต่จัดงานเลี้ยงรื่นเริงของหน่วยงานยังต้องส่งใบประเมินผลว่าอาหารถูกปากไหม เพลงเพราะหรือยัง สถานที่เหมาะสมไหม ไม่อย่างนั้นฝ่ายที่จัดงานจะ "ไม่มีผลงาน" เก็บไว้ในแฟ้มประวัติ แต่ก็ไม่เห็นว่าผลการประเมินเอาไปทำอะไรต่อยอด งานครั้งต่อมา ก็พากันไปกินที่เดิม สั่งอาหารเดิม ต่างคนต่างกินให้เสร็จๆ จะได้ "รีบกลับไปทำงานต่อ"

          ที่นึกขำ ก็คือภาระกิจ ทะนุบำรุงศิลปวัฒนธรรม ...บางที่ตีโจทย์กันไปมากลายเป็นนับจำนวนครั้งที่แต่งกายชุดไทย จำนวนครั้งที่พากัน (ทิ้งสำนักงาน)ไปทัวร์วัด นับจำนวนครั้งไปปฏิบัติธรรม  

          นึกไม่ออกว่า โลกของผลงานที่ต้อง "นับ" ต่อไปจะต้องนับว่า ตอนนอนหลับฝันว่าทำงาน กี่คืนด้วยไหมเนี่ย...

[ขจิต ฝอยทอง]

• มายิ้มๆๆทำให้ได้คิดอะไรดีๆเสมอนะครับ
• เราคงต้องแบ่งการทำงานและชีวิตครอบครัว
• การดูแลสุขภาพด้วยครับ
• เพราะถึงจะมีเงินเดือนสูง ตำแหน่งใหญ่โตแต่เข้าโรงพยาบาลบ่อยๆคงไม่เกิดผลดีอะไร
• ขอให้มีความสุขกับการทำงานครับอาจารย์ขอบคุณมากครับ

[บางทราย]

น้องจันทรัตน์  พี่มาเยี่ยม

ว่าจะเข้าดงหลวงเห็นน้องเลยแวะมาก่อน

• เพื่อนร่วมงานพี่เป็นคนแม่แต๋ง เคยเป็นบุรุษพยาบาลที่นี่แหละ ไปเรียนต่อจบคณะเกษตร มช.เรานี่แหละด้าน Soil เลยเอาวิชา Soil ไปทำมาหากินอยู่กับพี่ เขาเป็นคนเก่งนะ  เคยรู้จักเขาไหมล่ะ  ชื่อเปลี่ยนครับ 
• สังคม Office เป็นเช่นนั้นแหละ คุณเปลี่ยนกับพี่จึงขอเพ่นออกจากระบบ Office ไปอยู่กับชาวบ้านดีกว่าเยอะ ไม่หมดบรรยากาศเหล่านั้นหรอก แต่ดีที่มีบรรยากาศของชุมชนเข้ามาช่วยผ่อนคลายอารมณ์ความรู้สึกน่ะครับ
• ความกดดัน ก่อเกิดความเครียด ความเครียดก่อเกิดโรคภัยต่างๆมากมาย นะ น้องรู้ดีกว่าพี่
• หายากครับที่จะมีเจ้านายเข้าใจวิธีการทำงานแบบได้งานแต่ผ่อนคลาย  ยิ่งระบบราชการ มีเป้าหมายทำองค์กรเล็กลงแต่งานไม่ปรับเปลี่ยนตาม มันก็ยุ่งซี  อาจจะต้องใช้เวลาอีกในการปรับให้ลงตัว
• เอาใจช่วยนะ  ไปละไปทำงานก่อน ???

[ยูมิ]

มาเยี่ยม...

โดนใจไปหลายข้อ...ฮา ๆ เอิก ๆ

เมื่ออยู่กับนายหัวที่เน้นผลงานเป็นหลัก

ประเภท...หายใจเป็นวิชาการไปหมด...

[จันทรรัตน์ เจริญสันติ]

ลืมไปค่ะ อาจารย์ ขจิต ฝอยทอง

ตอนนี้ถ้าไปออกกำลังกายในกรณีที่หน่วยงานจัด สามารถนับได้ค่ะ..

[จันทรรัตน์ เจริญสันติ]

พี่ บางทราย 

น้าน นานล่ะค่ะ ที่ไม่มีใครเรียกน้อง...รู้สึกดีใจค่ะ ที่รุ่นพี่แวะมาเยือน

ตอนนี้นอกจากจะอยู่ท่ามกลางโลกของผลงานที่นับได้ ยังตกอยู่ในเกลียวของความเศร้าที่เห็นผู้ร่วมงานล้มป่วยด้วยโรคเรื้อรังและรุนแรงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ...

เป้าหมายทำองค์กรเล็กลงแต่งานไม่ปรับเปลี่ยนตาม

เป็นเรื่องที่บอกได้คำเดียวว่า แม่นแต้ๆ ค่ะ

แล้ววันนี้พี่ได้ "งาน" กี่ชิ้น???? ^__^

 

 

[จันทรรัตน์ เจริญสันติ]

ท่านอาจารย์ umi

ขำ ขำ ค่ะ....

ต่อไปรอยยิ้มจะถูกนับเป็นงานได้ด้วย....หรือเปล่า

วันนี้คุณยิ้มแล้วกี่ครั้ง....(ฮา)

[ครูบา สุทธินันท์ ปรัชญพฤทธิ์]

คุณยิ้มแล้วหรือยัง

[จันทรรัตน์ เจริญสันติ]

ท่านครูบา ท่านครูบา ท่านครูบา

ดีใจที่แวะมาเยี่ยมค่ะ เลยเรียกชื่อสามครั้งคารวะ

นั่นซิคะ ...ยิ้มแล้วหรือยัง..ก่อนจะนับว่ายิ้มกี่ครั้ง...