ช่วงผมเกิด...ปี ๒๕๐๒ นั้น แม่อายุ ๔๔ ปีแล้ว ช่วงนั้น แม่ไม่ค่อยสบาย ต้องมารักษาตัวที่กรุงเทพฯ ประจำ
พี่สาวคนเล็กของผม อายุมากกว่าผม ๑๐ ปี ตอนนั้นมาอาศัยอากู๋ (น้องชายคนเล็กของแม่) เรียนหนังสืออยู่ที่กรุงเทพฯ
ผมไม่มีใครดูแล แม่ต้องฝาก...ยายฬา และลูกของยายฬา ชื่อ น้าพิน..บ้านเขาอยู่ตรงข้ามคนละฝั่งคลอง...ให้มาช่วยดูแลอาบน้ำให้ผม..ยายฬานี่อายุยืนมาก...ผมยังได้ไปหาแกครั้งสุดท้ายเมื่อ ๑๐ กว่าปีที่แล้ว..แกตาบอด...และหลงๆ ลืมๆ อายุแกเกือบ ๑๐๐ ปี..ผมฝากเงินให้แกทำบุญครั้งสุดท้าย พออีกปีหนึ่งแกก็เสียชีวิต
พอผมโตอีกหน่อย พอจำความได้...แม่จะต้องไปผ่าคอที่กรุงเทพฯ (ไม่ทราบว่าเป็นอะไร) พอแม่จะไป...ผมก็ร้องไห้จะตามไปให้ได้...รู้สึกว่าจะร้องไห้นานมากที่สุดนับจากจำความได้...แต่ผมก็ไม่ได้ไป..จำได้ว่าอยู่บ้านกับพี่สาวคนเล็ก (หมวย) รอแม่กลับมา...ซึ่งนานมาก
สมัยนั้นจะไปกรุงเทพฯ จากปากคลองบางไพร...แม่ต้องเดินทางทางบก เพื่อไปขึ้นเรือยนตร์ที่ท่าหุบ...น่าจะมาทางแม่น้ำนครนายก..เข้าคลองรังสิต...และเดินทางต่อทางบก...
เส้นทาง ทางน้ำนี้ ผมไม่เคยเดินทางเลย...ตอนผมย้ายบ้านมากรุงเทพฯ..ผมเดินทางมาทางบก..ครับ
ตอนเด็กๆ นั้น มีรูปหนึ่งที่พี่ชายใหญ่ผมถ่ายเอาไว้ (ชอบเล่นกล้อง) เป็นรูปถ่ายแม่กับผมนั่งที่บันไดบ้าน ..โดยผมอิงแม่เอาไว้...