....ดีใจค่ะ ดีใจใหญ่โตที่หลายท่านเข้ามาให้กำลังใจ ในบทบันทึกแรกของระริน
.....จริงๆ กะว่าจะเล่าเรื่องที่ได้ประสบ พบ สัมผัส บางเรื่องให้ลองอ่านกัน แต่พอดีมีเรื่องดีๆ ให้ได้ไปร่วมเหตุการณ์แบบปัจจุบันทันด่วนในคืนวันที่ 17 ก.พ.ที่ผ่านมา
....แรกเริ่มเดิมนั้นระรินได้รู้จัก พี่ออดแห่งร้าน เล้าข้าวอยู่ก่อนและพี่ออดก็เคยแวะมาเยี่ยมระรินและที่บ้านอยู่เป็นระยะ แต่ละครั้งที่มาหากไม่มีของฝากเป็นอาหาร เป็นตัวอย่างผ้าไหม ผ้าไทย ก็มักจะเป็นของฝากที่อยู่ในรู้ของเรื่องเล่าซึ่งอาจมีภาพถ่ายแทรกเสริมบ้างตามแต่ว่าจะไปประสบ พบ สัมผัสเรื่องอะไรมา หนึ่งในเรื่องที่รู้สึกสนใจไปกับพี่เขาก็คือเรื่อง การเชิดตะลุงอีสาน ซึ่งน่าจะเป็นตัวแทนของวิถีชีวิตชาวใต้ ชาวเล ได้ดี จะมีใครสักกี่คนทราบบ้างว่าอีสานบ้านเราก็มีการเชิดตะลุงกับเขา ....มิหน้ำซ้ำยังมีมาช้านาน เชื่อแน่ว่าหลายคนอาจจะได้อ่านบ้างแล้วในบันทึกของพี่ออด แต่ในมุมของ ระรินนั้นเป็นมิใช่มุมของนักวิจัยเช่นพี่ออด หากแต่เป็นมุมของผู้ที่ยืนอยู่ระหว่างการดำเนินชีวิตแบบนักธุรกิจและศิลปินที่ได้เห็นวิถีชาวบ้านและการทำงานของนักวิจัยอย่างพี่ออด
....วันนี้เวลาของระรินมีน้อย ประเดี๋ยวพรุ่งนี้ระรินจะเล่าให้ได้อ่านกันต่อว่า การเชิดตะลุงอีสานในแบบที่ระรินได้สัมผัสนั้นเป็นอย่างไร
......แล้วพบกันค่ะ
