บทอาขยานพระอภัยมณี

 

พระอภัยมณีตอน  สุดสาครเข้าเมืองการเวกบัดเดี๋ยวดังงั่งเหง่งวังเวงแว่ว          สะดุ้งแล้วเหลียวแลชะแง้หาเห็นโยคีขี่รุ้งพุ่งออกมา                      ประคองพาขึ้นไปจนบนบรรพตแล้วสอนว่าอย่าไว้ใจมนุษย์               มันแสนสุดลึกล้ำเหลือกำหนดถึงเถาวัลย์พันเกี่ยวที่เลี้ยวลด              ก็ไม่คดเหมือนหนึ่งในน้ำใจคนมนุษย์นี้ที่รักอยู่สองสถาน                  บิดามารดารักมักเป็นผลที่พึ่งหนึ่งพึ่งได้แต่กายตน                   เกิดเป็นคนคิดเห็นจึงเจรจาแม้นใครรักรักมั่งชังชังตอบ                ให้รอบคอบคิดอ่านนะหลานหนารู้สิ่งใดไม่สู้รู้วิชา                                  รู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดีจงคิดตามไปเอาไม้เท้าเถิด                    จะประเสริฐสมรักเป็นศักดิ์ศรีพอเสด็จคำสำแดงแจ้งคดี                       รูปโยคีหายวับไปกับตา