เมื่อต้นเดือนมกราคมที่ผ่านมา ได้มีโอกาสไปเที่ยวปาย จากคำชวนของเพื่อนคนนึง ซึ่งไม่แน่ว่า เค้าชวนจริง ๆ หรือแค่เปรย ๆ แต่ก็มาจบลงที่การไปบริจาคเสื้อผ้า เสื้อกันหนาว และอุปกรณ์การเรียนให้กับเด็กนักเรียนที่อยู่บนดอยสูง ตามที่ได้รับทราบข้อมูลจาก Blogger ท่านนึงที่เป็นชาวปาย ไปพร้อมๆ กับการเที่ยวในคราวนี้ (ฟังดูดีกว่าไปเที่ยวเฉย ๆ เยอะเลย)
จากนั้นก็เกิดการรวบรวมเสื้อกันหนาว และอุปกรณ์การเรียนจากเพื่อนๆ ทั้งที่ไปด้วยการใน Trip และน้อง ๆที่ทำงาน ซึ่งของที่พวกเราต้องขนขึ้นไปเองมีทั้งหมด 3 กล่องใหญ่ เนื่องจากเดินทางโดยเครื่องบิน จึงไม่สามารถที่จะขนของไปได้มากกว่านี้
ว่าแล้วก็รวมตัวที่สนามบิน กระเป๋าเสื้อผ้าที่หนักอึ้ง เพราะเต็มไปด้วยเสื้อหนาวนั้น สาวงามอย่างพวกเราต้องแบกขึ้นเครื่องบิน เนื่องจาก 3 กล่องยักษ์นั้นก็หนักเท่าที่เค้ากำหนดให้พอดี
ตามแผนคือเราจะขับรถขึ้นแม่ฮ่องสอนวันรุ่งขึ้น การไปแม่ฮ่องสอนนี้ ต้องขอบคุณผู้มีอุปการะคุณท่านนึงที่ตัวอยู่ต่างประเทศ แต่ทิ้งรถไว้ให้ใช้ พร้อมทิ้งกุญแจบ้านที่เชียงใหม่ไว้ให้พักด้วย
วันรุ่งขึ้นก่อนออกจากเชียงใหม่ ปรากฎว่ามีสมาชิกเพิ่มอีก 1 คน จึงได้จัดการเอากล่องของบริจาคทั้งหมดส่งขึ้นรถทัวร์ไป ปายเลย โดยเรา 4 คนจะไปรับของที่ปาย
และแล้วกลุ่มสาวโสดทั้ง 4 ก็ฝ่ามรสุข 7 8ร้อยโค้งจนถึงปาย ด้วยสภาพสะบักสะบอม
อยู่ที่ปาย 2 คืน แล้วก็ต้องกลับเชียงใหม่ มีโอกาสเปรียบเทียบบรรยากาศที่แตกต่างกันของตลาดถนนคนเดินทั้ง 2 แห่ง ซึ่งต่างก็มีเห็นมีผลที่อธิบายได้ต่างกัน
รุ่งขึ้นก็ต้องกลับกรุงเทพ ด้วยสภาพที่สะบักสะบอมกว่าขาไป เนื่องจากเป็นไข้กลับมา
แต่ถึงยังไงก็ขอบคุณเพื่อนร่วมทริปที่ชวน ขอบคุณชาวปาย ที่ทำให้มีความทรงจำที่ดีในครั้งนี้ด้วยค่ะ