พอคิดถึงอาหารฝรั่งเศส ภาพที่เห็นคืออาหารชั้นเลิศ จัดวางแบบงานศิลป์ อุปกรณ์ประกอบการกินตระการตา หรูหรา และต่อมาคือขนมปังฝรั่งเศสหรือบาแกต (baquette) ซึ่งแบบดั้งเดิมจะผอมๆ ยาวประมาณ 60 เซนติเมตร และมีน้ำหนักมาตรฐาน 500 กรัม กรอบนอกนุ่มใน
ฉันกับบาแกตเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมากในสมัยวัยรุ่นทุนน้อยเดินท่องยุโรปแบบคนสะพายเป้ บาแกต 1 ท่อนกับน้ำเปล่า 1 ขวดก็อิ่มท้องได้สบาย
พอมีทุนมากขึ้นบ้างแล้ว กลับไปฝรั่งเศสทีไรก็ไม่พลาดบาแกต กินทั้งแบบเสริฟหรูหราในภัตตาคาร หรือซื้อมากินเองเวลาไปอยู่นานๆ
แต่เมื่อฉันมีโอกาสไปเขมร ทั้งๆที่ไม่ได้ชื่นชอบประเทศนี้เลย แต่ดันทำสัญญากับตัวเองไว้ว่า ก่อนตายจะต้องได้เห็นสิ่งมหัศจรรย์ของโลกให้ครบ และนครวัดก็เป็นหนึ่งในนั้น ก็เลยได้พบเห็นวิถีกินบาแกตแบบเขมรเป็นของแถม ซึ่งคนฝรั่งเศสเห็นเข้าก็ต้องงงไปเหมือนกัน
เขมรเป็นเมืองขึ้นของฝรั่งเศสอยู่นาน จนวัฒนธรรมการกินบาแกตกลมกลืนเข้าไปในวิถีชีวิตของชาวเขมร หันไปทางไหนเป็นต้องเจอบาแกต เห็นบาแกตที่เขมรได้ง่ายกว่าในฝรั่งเศส
เฉพาะสองเมืองที่แวะไปคือ พนมเปญกับเสียมเรียบนั้น ก็พบเห็นว่า ริมถนนหนทางที่ผ่านไป มีร้านขายบาแกตตั้งอยู่เป็นระยะๆ คนที่เดินผ่านไปมา ก็ต้องมีคนถือบาแกตให้เห็น
รถจักยานเร่ขายบาแกตก็มีให้เห็นอีกเยอะเช่นกัน และพอเข้าไปเดินในตลาดสด ก็พบบาแกต กองพะเนินเทินทึก!
จนต้องสรุปว่า บาแกต คือส่วนหนึ่งของชีวิตคนเขมร! และดูเหมือนว่าจะมีปริมาณมากพอๆ กับจำนวนประชากร
แต่วิธีการกินบาแกตของเขมรเป็นแบบเขมรค่ะ
คนเขมรไม่กินบาแกตแบบคนฝรั่งเศส คนที่นี่กินบาแกตแบบยัดไส้ ในลักษณะที่เราทำแซนวิช คือนำบาแกตมาผ่าตรงกลางตามยาว แล้วใส่ไส้ต่างๆ เข้าไป
ไส้ที่ใช้มีให้เลือกมากมาย ตั้งแต่แบบสุดหรูเครื่องเพียบ ไปจนถึงแบบชาวบ้านใส่กุนเชียง 2 สามชิ้น ไส้ยอดนิยมของที่นี่คือไส้เนื้อบดหรือหมูบดที่นำมาทำเป็นท่อนๆ คล้ายไส้กรอกหรือหมูยอของบ้านเรา นำมาหั่นเป็นชิ้นๆ แล้วก็มีผักต่างๆ ใส่ให้ด้วย ใครอยากใส่อะไรบ้างก็บอกไป
รูปร่างบาแกตเขมรก็ไม่ใช่แบบบาแกตดั้งเดิมที่ผอมยาวเหมือนนางแบบฝรั่งเศส แต่เป็นบาแกตแบบที่มีเนื้อมีหนังหน่อยค่ะ รูปร่างอ้วนท้วนสมบูรณ์ดี กินอันหนึ่งก็อิ่มไปได้นาน
ถ้าจะถามความเห็นว่าอร่อยมั๊ย? ก็ต้องยอมรับว่าบาแกตของเขารสชาติดีทีเดียว กรอบนอก นุ่มใน เนื้อขนมปังมีรสเค็มนิดๆ พอดี กินเปล่าๆก็อร่อย แต่ถ้าใส่ไส้ก็เป็นเรื่องของใครของมันแล้วล่ะค่ะ เพราะแต่ละคนชอบไม่เหมือนกัน และด้วยความที่บาแกตมีเนื้อที่กรอบแข็งกว่าขนมปังแบบที่บ้านเราใช้ ทำแซนวิช เพราะฉะนั้นก็ต้องเคี้ยวกันนานหน่อย
วิธีกินก็สะดวกดีค่ะ เพราะถือกินง่ายๆ ได้แบบกินแซนวิช จะเดินกินหรือนั่งกินตรงไหนก็ได้ ไม่ต้องมีพิธีรีตองมาก อ้อ! ต้องไม่ลืมสั่งเครื่องดื่มมากลั้วคอด้วย เพราะกัดไป 2-3 คำแล้วจำเป็นต้องมีน้ำไล่ตามลงไป นึกถึงคนรุ่นก่อนที่เคยตำหนิเด็กที่กินข้าวคำน้ำคำว่าเสียมารยาท แล้วก็ต้องขำตัวเอง เพราะขืนไม่มีน้ำก็กลืนไม่ลงแน่
ที่สำคัญ กินที่เขมรต้องระวังเรื่องความสะอาดของอาหารมากกว่าเรื่องมารยาทค่ะ
ป้าเจี๊ยบครับ ผมขออนุญาตเรียกว่าป้าเจี๊ยบนะครับ เพราะทำให้รู้สึกเหมือนว่าใกล้ชิดดีครับ เหมือนกับที่ญาติผมก็เรียกผมว่าลุงโนช ^__^
ผมเพิ่งสังเกตว่าเป็นบทความที่ป้าเจี๊ยบเขียนลงใน Gournet &CUISINE ป้าเจี๊ยบเป็นคลอลัมนิสต์ประจำเหรอครับ มิน่า เขียนได้ลื่นไหลมากเลยครับ อ่านแล้วเพลินดีครับ
ผมชอบบาแกตมากครับ ได้มีโอกาสไปชิมที่เวียงจันทร์ โอ้โฮ ท่อนเบ้อเริ่ม กินจนจุกเลย ดูแล้วก็คล้ายๆ กันรูปที่ป้าเจี๊ยบถ่ายมาครับ ที่ลาวเขาก็กินกันเหมือนก๋วยเตี๋ยวเลยครับ ผมเพิ่งไปหลวงพระบางมา ก็ทำนองเดียวกันเลยครับ มีร้านขายบาแกตเยอะมาก ผมชอบแบบป้ายตับบดครับ อร่อยดี ใส่ผักเยอะๆ ผักที่ลาวเขาสดและหวานมาก
ป้าเจี๊ยบเปิดอีกบล็อกเรื่องภาษาอังกฤษดีไหมครับ เป็นแบบไม่ใช่สอน แต่เป็นข้อสังเกตหรือการใช้ศัพท์ในสถานการณ์ต่างๆ ที่ละเอียดอ่อน ผมคิดว่าเรื่องแบบนี้ในหนังสือไม่มีสอนครับ ต้องเป็นสิ่งที่เจอจากประสบการณ์ตรงครับ ผมอยากให้ป้าเจี๊ยบเขียนเล่าสบายๆ เหมือนกับเล่าเรื่องชวนชิมนี่ล่ะครับ
ลองไปทานเหมือนกันค่ะ บางร้านอร่อยมาก บางร้านก็งั้น ๆ จริง ๆ ถ้าเป็นของคนพื้นเมืองบางทีเค้าก็แปลงสูตร นิดนึงนะคะ มีอยู่ครั้งนึงไปกินเค้าใส่พริกไปด้วยเกือบตายเพราะเผ็ดค่ะ จริง ๆ แล้วคนที่นั่นไม่ทานเผ็ด เค้าคงเห็นเป็นคนไทยค่ะใส่ซะ ขนาดบอก นิด ๆ แล้วนะคะ แต่ที่ไปเสียมเรียบ เค้าเรียก ขนมปัง ออกเสียงเหมือนบ้านเราเลยค่ะ ชอบมาก ๆ กินเกือบทุกวัน แต่ดีนะคะที่ท้องไม่เสียซะก่อน
ขอแสดงความคิดเห็นนิดนึงนะคะ เพราะตอนที่ไปเที่ยวชอบมาก กินทุกวันเลย