โคเพื่อชีวิต ตอนที่ 45 เมื่อโคเมินมะรุม

        จากเมื่อวานที่ได้นำเสนอในเรื่องอาหารของโคจากนิตยสารทำเนียบวัวงาม ถึงข้อดีของมะรุมต่อคนและโคแล้วนั้น

         วันนี้ก็ถือโอกาสที่ยังเรียนรู้อยู่ในสวนป่า  จึงนำความรู้เรื่องมะรุมไปทดลองใช้กับโคที่สวนป่าแบบจะจะ

         ตื่นเช้ารีบจ้ำอ้าวไปที่ต้นมะรุม  แอบหักไปสามกิ่งมีทั้งดอกและใบไปให้โคทดลองชิม

        เดินไป ถือกิ่งใบมะรุมไปก็ได้กลิ่นฉุนนิด ๆ  ก็ยังนึกเอะใจ  ว่าโคจะกินหรือ กลิ่นออกจะฉุนปานนี้

       ก็ไม่เกินความคาดหมาย   โคทั้งหลายพากันเมินหน้า  หันไปกินต้นกล้วยหน้าตาเฉย

       ต้องกลับมาคิดใหม่  ใบมะรุมสดกลิ่นฉุน โคไม่ชอบ

       ต้องหาวิธีลดกลิ่นด้วยการนำกิ่งใบมะรุมไปตากแดด

       บ่ายสามแดดกำลังดี ใบมะรุมเหี่ยวเฉาแล้ว  ลองดมดู กลิ่นฉุนหายไปเยอะ  คิดในใจมีสิทธิ์ลุ้น

       รีบยื่นไปให้โคลองกินอีกครั้ง  ทุกตัวรุมดมกลิ่นแล้วยื่นลิ้นมาตวัดกินหน้าตาเฉย   ผิดกันเลยกับตอนเช้า

      แต่ทุกตัวก็ยังเลาะเล็มกินแต่ส่วนที่เป็นใบ ส่วนที่เป็นกิ่งก้านยังทิ้งไว้ไม่สนใจ

      จึงเริ่มได้คำตอบในใจลาง ๆ  ว่า  คงต้องเอาเฉพาะส่วนที่เป็นใบมะรุมมาตากสัก 2  แดด แล้วค่อยนำมาผสมกับมันสำปะหลังให้โคกินอีกที่คงจะเหมาะกว่า

       พรุ่งนี้จะตั้งโจทย์และหาคำตอบใหม่ คงไม่สายที่จะลองทำ

     

[คนไร้กรอบ]

ขอโทษนะครับ

ให้โค ทาน เพื่อ เป็นอาหารชนิดใหม่ หรือ รักษาโรค ครับ

น่าสนใจครับ

[พันดา]

สวัสดีคะอาจารย์

ที่เอาใบมะรุมให้วโคกินนั้นไม่ใช่เพื่อรักษาโรคค่ะ แต่ประมาณทดลองหาอาหารชนิดใหม่ให้โคกินอย่างที่อาจารย์ว่าค่ะ

ในกรณีที่อาหารวัวขาดแคลนเราจะสามารถใช้ใบไม้หรือพืชนิดใดบ้างที่มีอยู่ในท้องถิ่นมาทำเป็นอาหารให้โคได้เพื่อชดเชยกับหญ้าที่มีน้อยในฤดูแล้ง

แต่ลองดูแล้วคงแก้ปัญหาได้ไม่มากเพราะใบมะรุมมีไม่มากพอที่จะนำมาเป็นอาหารโคได้ เนื่องจากมีคนปลูกน้อยและส่วนใหญ่ก็ปลูกให้คนทานมากกว่าค่ะ

ขอบคุณค่ะ