วันนี้ถูกทาบทามว่าจะมีการส่ง blog tag ผมก็งงว่าคืออะไรแต่ก็ไม่รีบร้อนที่จะเปิดดู ซึ่งผมเป็นคนใจเย็นพอสมควร สมมุติว่าใครโมโหอะไรมาแล้วมาลงที่ผม พูด พูด ๆ แบบโมโหผมจะฟังจนจบและอาจจะตอบ(โต้) สักคำสองคำ หรือไม่ก็เดินออกหายไปเลย โอ้ย..บอกความลับเฉยเลย คิดเป็นข้อที่หนึ่งก็แล้วกัน
ต่อด้วยความลับข้อที่สอง ช่วงเวลาบ่ายสองโมงครึ่งที่เราไปตลาดนัดรับ-ส่งเอกสาร หลังจากที่ส่งเอกสารของตนเสร็จในเวลา 5 วันทำการจะมี 1 วันที่ใบหน้าผมฟุบแนบชิดขอบโต๊ะหลับไป 3-5 นาที ไปแอบดูก็ได้ว่าเป็นจริง
ที่ตลาดนัดผมชอบไปมาก ๆ ประมาณครึ่งชั่วโมงที่นั่นได้พูดคุย เหย้าแย่ ป้า ๆ พี่ ๆ มีพี่เค้าคนหนึ่งเวลาส่งหนังสือผมจะเรียกว่าแม่ยาย แม่ยายเซ็นต์ให้หน่อย เอ๊ะ! ความลับแตกหมด และที่น่าสนใจมีน้อง ๆ สวย ๆ น่ารัก ๆ หลายคน
ขอบอกอีกสักข้อ การรับ-ส่งเอกสารที่ใส่ซองติดกาว ติดทับด้วยเทปใส ทับด้วยลายเส้นปากกา เซ็นต์ชื่อด้านหลัง มีตีตัวแดง ๆ ลับ ลับมาก ลับเฉพาะ ก็ยังเป็นความลับ แล้วข้อนี้จะเกี่ยวอะไรกันด้วย
อยากรู้จัง มุมมองหนึ่งของคนเล็ก ๆในธุรการมีอะไรจะบอกครับพี่แต้ว คุณธีรพงค์ คนเคยคุยกันก็เงียบไป คุณอรอนงค์ปิดไฟแล้วอย่าปิด blog คุณเบญจมาศ หลังจากกีฬาภาคปิดฉากน่าจะต่อยอดน๊ะครับ ผมอ่านอยู่ คุณ Mitochondria ผู้ที่ผมขอปรึกษาการโหลดภาพลง blog มื่อวันก่อนขอบคุณมาก ๆว่าจะไม่บอกแล้วนี่ นับความลับเป็นข้อ ๆไม่ถูกแล้วขอหยุดดีกว่า
ไม่รู้ว่าอย่างผมจะเรียกว่า "ใจเย็น" หรือว่า "ทำอะไรช้า" ดี เพราะกว่าจะทำอะไรลงไป ความรู้สึกนั้นก็หายไปแล้วล่ะ เพื่อนจะบอกว่า ผมช้า แต่ผมก็จะตอบว่า "แล้วจะรีบไปใหนล่ะ"
ชอบอ่านของคนอื่น ๆ ครับ สนุกดี