คิดถึงสมาชิกชาว gotoknow ใจแทบขาด ไม่ได้เจอหน้าบล็อกเมื่อคืน กินไม่ได้นอนไม่หลับเลย เหตุก็มีอยู่ว่า....
ดิฉันกลับบ้านค่ำจนเป็นนิสัย แต่บังเอิญที่เมื่อวานกลับถึงบ้านเร็วกว่าปกติ (17.35) สิ่งแรกที่ต้องรีบทำ คือทำหน้าที่แม่บ้านยุค ไอที นั่นคือ เปิดไฟ เอ๊ะ ! ไฟไม่ติด สงสัยฟิวส์ขาดหรือเปล่า เรียกคนรู้ใจมาดูให้ ปรากฎว่าทุกอย่างปกติ ถามข้างบ้านไฟเขามา ทำไงดี เริ่มมืด ข้าวก็ยังไม่หุง อากาศก็หนาว ลูกสาวอาบน้ำร้องจ๊าก ไม่มีน้ำอุ่นอาบ โอ๊ย แย่แล้ว ไม่ได้ดูข่าว ที่สำคัญที่สุด เปิดคอมไม่ได้ ว้า! นี่แย่ที่สุด คนรู้ใจสำรวจสายไฟรอบบ้าน มาหยุดที่หม้อไฟ ตายล่ะ หม้อไฟหาย เราลืมไปจ่ายค่าไฟฟ้า โอ๊ย! แย่จัง นี่ แหล่ะน่า บ้างาน(โรงเรียน) กลับค่ำทุกวัน ค่าไฟไม่ได้จ่าย จะขอออกมาก็เสียเวลา จะไปสายก็เกรงใจเพื่อนร่วมงาน ชีวิตต้องเป็นอย่างนี้ทุกเดือน ต้องทิ้งเด็กนักเรียน เพื่อมาจ่ายค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าโทรศัพท์ เดือนละครั้ง ลืมบอกไปที่นี่ไม่มี เซเว่น ทำไม ทำไม และ ทำไม ไม่เห็นใจครูไทยบ้างนะ จะอำนวยความสะดวกให้สักหน่อยก็ไม่ได้ วันนี้คุณสามีไปติดต่อการไฟฟ้า ได้คำตอบว่า เขาโอนให้บริษัทมหาชนดูแล ค้างเกิน 1 วัน ตัดเลยต่อไปนี้ต้องจ่ายตรง ห้ามเกินอีก เข็ดแล้ว เข็ดแล้ว
แต่ปัญหาที่เล่ามา เล็กน้อยมาก สงสารก็แต่ลูกสาวที่กลัวความมืด เขาไม่เคยจุดเทียนเหมือนแม่ (โชคดีดิฉันเกิดมา มีเทียนใช้แล้ว) เขาเกิดมาก็มีไฟฟ้า ใช้เลย เป็นอันว่าต้องพานอนแต่หัวค่ำ อาหารเย็นมีคุณยายเอามาส่ง ในช่วง 1 ปีที่ผ่านมา มีวันนี้แหล่ะที่หลับอย่างเต็มตา ไม่ต้องตื่นขึ้นมาตี 2 เพื่อมาเปิดคอม ขอบคุณการไฟฟ้าที่มาถอดหม้อไฟ แต่เสียใจที่ไม่ได้เจอชาวบล็อก ขาดไฟฟ้าพอทนได้ แต่ขาดไฟในการทำงานใครจะช่วย ใครก็ได้ช่วยเติมที
เป็นกำลังใจให้ครับ