ปรัชญามงคลสูตร ๓ : เริ่มต้นแห่งชีวิตใหม่ (กด ตรงนี้.. สำหรับผู้แรกมาเยือน)
ประเด็น การอยู่ในถิ่นสมควร เริ่มต้นด้วยชีวประวัติของ เม่งจื้อ ซึ่งเป็นนักปรัชญาจีนคู่กับ ขงจื้อ ...ประวัติศาสตร์จีนเขียนไว้ว่า มารดาเม่งจื้อย้ายบ้าน ๓ ครั้ง นั่นคือมูลเหตุที่ทำให้เม่งจื้อยืนยันด้วยความพูมใจว่า ครูคนแรกคือมารดาของของข้าพเจ้า...
เมื่อแรกเกิด พ่อแม่ของขงจื้อก็ย้ายไปอยู่ที่สุสานประจำตระกูล... เม่งจื้อพอวิ่งเล่นได้ ก็เริ่มเล่นไหว้ศพบรรพบุรุษตามประสาเด็ก...แม่ของขงจื้อก็มีความคิดว่า ถ้าอยู่ที่นี้ต่อไป ลูกเราคงจะเป็นผู้เชี่ยวชาญพิธีกรรมด้านนี้แน่นอน...จึงปรึกษากับสามีแล้วก็ชวนกันย้ายเป็นครั้งที่สอง ไปอาศัยอยู่ในตลาดในเมือง ประกอบอาชีพค้าขาย....
เม่งจื้อ เมื่อมาอยู่เป็นเด็กในตลาดก็เริ่มเล่นเป็นกรรมการบ้าง ขายของบ้าง ตามประสาเด็ก..แม่ของขงจื้อก็คิดว่า ถ้าเราอยู่ที่นี่ต่อไป ลูกเราคงจะเป็นกรรมกรหรือพ่อค้าแน่นอน...จึงปรึกษากับสามีอีกครั้งแล้วก็ชวนกันย้ายออกจากตลาด ไปอยู่ที่ใกล้โรงเรียน เป็นครั้งที่สาม....
เม่งจื้อแรกไปถึง ก็เดินชมบริเวณ เห็นมีการเรียนการสอน ก็รู้สึกสนใจ บังเอิญวันนั้นตรงกับวันไหว้ครูของโรงเรียน ทำให้เม่งจื้อมีความสนใจอยากรู้อยากเห็นยิ่งขึ้น วันต่อๆ มาก็มักจะมาสังเกตดูใกล้ๆ โรงเรียน แล้วก็นำไปเล่นที่บ้าน เล่นไหว้ครู เล่นเป็นครูให้พ่อแม่เป็นนักเรียน ตามประสาเด็ก...
พ่อแม่ของเม่งจื้อ ก็ปลื้มใจ มีความเห็นชอบว่า ที่นี้คงจะเหมาะสมสำหรับลูกน้อย และถ้าโตพอจะเข้าโรงเรียนได้ ก็จะให้เรียนที่นี้...ทำนองนี้
การอยู่ในถิ่นสมควร นับว่าเป็นจุดเริ่มต้นของชีวิต... เด็กๆ อาจเลือกเองไม่ได้ วาสนาของเด็กอาจมีไม่เพียงพอที่จะต้องมาเกิดในที่เพรียบพร้อมทุกอย่าง แต่พ่อแม่สามารถกำหนดการอยุ่ในถิ่นสมควรให้แก่ลูกได้ อย่างเช่นพ่อแม่ของเม่งจื้อ เป็นต้น...
การอยู่ในถิ่นสมควร นับว่าเป็นมงคลชีวิตก็จริง แต่... ถ้าไม่มีบุญที่กระทำไว้ในปางก่อนสนับสนุน และขาดการดำรงตนไว้โดยชอบแล้ว... ความเจริญก้าวหน้าต่างๆ ที่จะพึงเกิดขึ้นก็อาจน้อยลงหรือไม่เกิดขึ้นก็ได้...
ความมีบุญที่กระทำไว้ในปางก่อน สังเกตได้ยาก แต่การดำรงตนไว้โดยชอบสามารถกระทำได้ ซึ่งผู้เขียนจะนำเรื่องของเม่งจื้อในประเด็นนี้มาเล่าในตอนต่อไป...
คุณโยมขำ...
ด้วยความยินดี..คุณโยม
เจริญพร