สว่าง ทองประดิษฐ์ (ร่อเสะ) มหาบัณฑิตจากมหาวิทยาลัยชีวิต

ร่อเสะ  หรือ เสะ  ชื่อสั้นๆ  ที่เพื่อน  ซึ่งรวมทั้งผมด้วยนิยมเรียกกันติดปาก      ชีวิตครอบครัวของเสะในวัยเด็กก็มีครอบครัวที่อบอุ่น   มีปะ - มะ และ  มีพี่น้องรวม 4 คน   เสะเป็นลูกคนที่สองของครอบครัว

เสะเป็นเพื่อนที่ผมสนิทอีกคน  เรียนมาด้วยกันตั้งแต่ ป.1 จน จบ ป.6  จากโรงเรียนเดียวกัน    เสะออกจะเป็นคนเงียบไม่ค่อยพูดมากมาแต่วัยเด็ก  เสะเป็นคนที่ชอบศิลปะเป็นชีวิตจิตใจ   ชอบวาดภาพ  และจะเป็นคนที่มีแววฝีมือศิลปะมาตั้งแต่เรียนในชั้นประถม    ในช่วงท้ายของชีวิตในโรงเรียนประถมโชคดีที่มีครูศิลปะมาสอนในช่วงนั้นพอดี  ทำให้เสะได้เทคนิคใหม่ๆของวิชาศิลปะเพิ่มเข้าไปอีก   

แต่แน่นอนพรสวรรค์อย่างเดียวก็คงไม่พอ   ด้วยใจรักเป็นทุน  เสะจึงมักจะฝึกฝีมือตัวเองโดยการวาดภาพวิว ทิวทัศน์  ภาพเหมือน   ฝีมือก็พัฒนาขึ้นไปเรื่อยตามจำนวนครั้งที่ได้ฝึกฝน

ช่วงชีวิตแห่งการสูญเสียก็มาเยือนเสะ  เร็วกว่าที่ควรจะเป็น   ผมจำคลับคล้าย  คลับคลาว่าก่อนที่เสะจะจบ ป.6  เสะก็ต้องเสียมะ ไป   หลังจากนั้นไม่นาน   ปะ  ก็มาตายจากไปอีกคน   โครงการชีวิตเรียนต่อของเสะก็ต้องพับเก็บไปโดยปริยาย    ช่วงนั้น  พอดีพี่ชายคนโตของเสะซึ่งมีครอบครัวแล้ว   และยึดอาชีพพ่อค้าเร่  อาชีพที่ต้องติดรถเพื่อนไปขายของที่ต่างจังหวัดครั้งละหลายๆวัน     ดูแลรับผิดชอบน้องๆไปด้วยในตอนนั้น   เคราะห์หนำซ้ำเติม  พี่ชายเสะประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ในช่วงไปขายของ  ทำให้ต้องถึงกับนอนเป็นอัมพาตรักษาตัวอยู่บ้าน

ช่วงนั้น  ผมเริ่มออกไปเรียนนอกบ้าน  อาทิตย์ สองอาทิตย์กลับมาบ้านซักทีหนึ่ง  มีโอกาสไปบ้านเสะก็จะเห็นงานวาดของเสะใหม่ๆอยู่เสมอ  แม้แต่ฝาผนังในบ้านเสะก็วาดภาพเอาไว้อย่างสวยงาม

ช่วงที่ผมเรียนมัธยม  ช่วงฤดูกาลเลือกผู้แทน  โดยเฉพาะการเมืองท้องถิ่น  เสะมักจะได้รับการว่าจ้างวาดภาพเหมือน "ผู้แทน"  ที่ต้องติดรถปิคอัพวิ่งหาเสียงในแถบนั้น   คนในหมู่บ้านจึงรู้จักกันดีว่า  ถ้าภาพวาด  ต้องยกให้ "เสะ"

จากนั้น  ผมทราบจากน้า ว่า  เสะเข้ามาอยู่ที่สมุทรปราการ มาทำงานโรงงานเย็บผ้าส่งออก   ซึ่งเจ้าของโรงงานเป็นเขยบ้านผมเหมือนกัน  ภรรยาเขาลงมาบ้านมาหาคนงาน  เลยชวนเสะไปทำงานด้วย

จากนั้นนานๆ ผมถึงจะมีโอกาสเจอเสะ   ครั้งแรกที่เสะขึ้นมาทำงานก็เป็นงานโรงงานเย็บผ้าส่งออก   แต่ต่อมาทราบว่า  เจ้าของโรงงานที่เสะมาอยู่ด้วยนั้น  เปิดกิจการ "ทำป้าย"  อีกธุรกิจหนึ่ง   ซึ่งผมไม่แน่ใจว่าเสะมีส่วนต่อการคิดทำกิจการใหม่นี้ของเจ้าของโรงงานท่านนี้หรือเปล่า   รู้แต่ว่าตอนนั้น  จากที่เคยคุยกับเสะ   เป็นงานวาดป้ายคัทเอ้าท์ใหญ่ๆ  พร้อมไปติดตั้ง   ซึ่งตอนนั้นก็มีเสะเป็นช่างวาดอยู่ในทีมเหมือนกัน

เสะเริ่มสนใจงานถ่ายภาพ   เก็บเงินซื้อกล้องถ่ายภาพ   เริ่มศึกษาวิธีการถ่ายภาพ  และค่อยๆขยับฝีมือมารับจ้างถ่ายภาพจากเพื่อนร่วมงานในโรงงานเย็บผ้าด้วยกันเองบ้าง  รบจ้างคนข้างนอกบ้างแล้วแต่ว่าใครจะบอกต่อกันไป    ซึ่งฝีมือการถ่ายภาพของเสะนี่ไม่ธรรมดาจริงๆครับ   ตอนที่ผมรับพระราชทานปริญญาบัตร   ตอนนั้น  เสะ  ก็มาช่วยทำหน้าที่เป็นตากล้องส่วนตัวให้ผมในงานครั้งนั้นด้วยครับ  น้ำใจเพื่อนยังจำได้เสมอ

แม้ว่าโลกจะวิ่งเร็ว   ก้าวข้ามสู่ยุคดิจิตอล   ยุคที่หลายคนพลิกกลับตัวแทบไม่ทัน   หลายคนต้องล้มลุกคลุกคลานกับความเปลี่ยนแปลงทีรวดเร็ว    โดยเฉพาะคนที่ไม่ได้ร่ำเรียนในมหาวิทยาลัยก็ยังต้องปรับตัวตามไปด้วย     เสะ  ชายตัวเล็ก ที่หัวใจไม่เคยหยุดเรียน   หันมาให้ความสนใจคอมพิวเตอร์  หาหนังสือมาอ่านเอง  เรียนรู้เอง    จนต่อมาบริษัท "ทำป้าย"  ก็ต้องพัฒนาตัวเองมีระบบดิจิตอลทำงานแทนช่างฝีมือ อย่างแต่ก่อนเหมือนกัน        เสะ  เป็นหัวเรือสำคัญ คนหนึ่ง  ที่ทำหน้าที่  ออกแบบงานให้แก่ลูกค้า  โดยทำงานกับโปรแกรมคอมพิวเตอร์ทางด้าน artwork     ผมเจอเสะเมื่อต้นปีที่แล้ว  เสะเล่าให้ผมฟังว่า  เขารับจ้างถ่ายวีดีโอในงานแต่งงาน  งานฉลองต่างๆอีกด้วย   

เสะ  จึงเป็นคนที่มีทักษะฝีมือพื้นฐานงานศิลปะที่มาด้วยหัวใจ  และเรียนรู้การเปลี่ยนแปลงวงล้อของโลกที่หมุนเร็วขึ้นทุกวัน..ทุกวัน     

แม้การเปลี่ยนแปลงจะมาเร็ว  ไปเร็ว       แต่  เสะ คนนี้ เป็นคนที่ไม่เคยหยุดนิ่งที่จะสร้างมูลค่าเพิ่มให้กับตัวเองอยู่เสมอ    ต่างจากหลายคนที่อยู่ในสภาพที่เอื้ออำนวยมากกว่า  "เสะ"  หลายเท่าตัว   ได้ร่ำเรียนในสถาบันการศึกษาดีๆ   มีครูบาอาจารย์ที่มีความสามารถ   แต่น่าเสียดายว่า  "หัวใจใฝ่เรียนรู้"  ของเขาเหล่านั้น  มียังไม่ถึงครึ่งหนึ่งของ เสะ   เลย

เสียดายที่ผมไม่มีรูปภาพของเพื่อนคนนี้   มีเพียงผลงานการถ่ายภาพของ เสะ  ที่ link ให้ดูแทนครับ  

ลองดูครับ   คลิ๊ก

ธวัช หมัดเต๊ะ