เหตุเกิดจากตำนานพระจันทร์
คืนนี้พระจันทร์เต็มดวง... ลอยเด่นอยู่เหนือพื้นทะเลสีน้ำเงินเข้ม
แสงจันทร์และแสงไฟฟ้าสะท้อนประกายระยิบระยับบนระลอกคลื่น ยิ่งขับเน้นบรรยากาศริมทะเลของหัวค่ำคืนนี้ให้สวยงามเป็นที่สุด…
ฉันกับเขานั่งอยู่บนเก้าอี้หินตัวยาวด้วยกันสองต่อสอง.. หันหน้าเข้าหาทะเล ดวงตาจับจ้องอยู่บนจันทร์ดวงนั้น…
ทิ้งความครึกครื้นของกลุ่มเพื่อนที่มาเล่นมีตติ้งแคมป์ไฟกัน ....จนเหมือนหลุดออกไปอยู่ ณ อีกโลกหนึ่ง
มันเป็นความฝันรึเปล่าหนอ.. ที่ฉันได้มานั่งอยู่กับเขาสองต่อสองแบบนี้ ?
หัวใจฉันเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ..ลำไส้ในท้องขดตัวเกร็งขึ้นเป็นพักๆ ราวจะขับของที่เพิ่งทานเข้าไปเมื่อตอนเย็นให้ออกมาทางปากอีกครั้ง
ไม่เข้าใจเลย.... ว่าทำไมเวลาที่อยู่ใกล้เขาถึงได้มีอาการประหม่ารุนแรงแบบนี้ได้ทุกที
ฉันเหลือบตามองเขาอย่างกล้าๆกลัวๆ ...........
เห็นดวงตาเรียวมีเสน่ห์คู่นั้นกำลังจ้องไปข้างหน้า มองจุดไฟสว่างที่ฉายมาจากเรือกลางท้องทะเลไกลตาอย่างปลอดโปร่ง.. บนใบหน้าขาวสะอาดคมคายประดับด้วยรอยยิ้มตลอดเวลา ..เป็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนอบอุ่นและคุ้นตายิ่งนัก
เขา.. เป็นรุ่นพี่ที่ฉันแอบชื่นชอบมานาน เพราะเขาเป็นคนเด่นดังของโรงเรียนเรา ไม่เพียงเป็นประธานนักเรียน ทั้งยังเป็นประธานชมรมการแสดง และเป็นพระเอกละครของโรงเรียนอีกด้วย ทำให้เพื่อนๆหลายคนในห้องของฉันชอบเขามาก.. และฉัน..ก็เป็นแฟนคลับคนหนึ่งของเขาเลยล่ะ
ดังนั้นจึงฉันสะสมรูปภาพของเขาไว้เยอะแยะ ทั้งแอบถ่ายไว้เองตอนที่เขาแข่งเทนนิส บางรูปก็ซื้อจากพวกเพื่อนนักเรียนห้องข้างๆ เอามาติดประดับไว้บนบอร์ดข้างโต๊ะเขียนหนังสือในห้องนอน ทุกเช้าตื่นนอน..ก็ต้องตื่นขึ้นมาเอ่ยอรุณสวัสดิ์กับเขาเป็นคนแรก และบอกราตรีสวัสดิ์ก่อนเข้านอนกับรูปของเขาทุกคืน.. รูปที่มักประดับยิ้มแบบเดียวกับตอนนี้นี่แหล่ะ
แต่ทำไมหนอ...ไม่เข้าใจเลย.. ทำไมฉันจึงรู้สึกสนิทกับรูปภาพของเขา แต่กลับประหม่า..ตื่นกลัวตัวจริงของเขาได้ถึงขนาดนี้ ?
สำหรับฉัน..เขาเหมือนกับอยู่ในโลกของความฝัน
ฉันมีความสุขกับการที่ได้แอบมองเขาอยู่ไกลๆ.. และกลับมานั่งคุยเล่นทักทายกับรูปของเขาบนบอร์ดเล็กๆในห้องนอน
ฉันไม่ได้บ้า... ว่าแต่มีใครเป็นแบบฉันรึเปล่านะ ?
ฉันก็ไม่เคยคิดฝันมาก่อนว่า วันนี้จะได้มานั่งเล่นอยู่กับเขาสองต่อสองแบบนี้.. ฉันน่าจะมีความสุขใช่ไหม ? คุณๆคงจะคิดแบบนั้นล่ะสิ ...แต่ไม่เลย.. ตอนนี้ฉันอยากจะบอกว่า ฉันรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก อึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก
ทั้งอึดอัด.. และท้องไส้ปั่นป่วน จนรู้สึกถึงน้ำขมๆที่ล้นขึ้นมาในลำคอจนอยากจะอาเจียน
แต่ฉันก็ต้องกลั้นไว้อย่างถึงที่สุด...
“ เธอกลัวพี่เหรอ ? “
เขาออกปากชวนคุยราวรู้อะไรบางอย่างเช่นกัน
“ คะ…?.. ปละ.. เ..ป..ล่.า.. ค่ะ ”
“ แต่ท่าทางเธอเหมือนกลัวพี่นะ…”
“ ปละ..เปล่า..นี่คะ.. ”
ริมฝีปากแดงเรื่อสวยได้รูปของเขา ขยับยิ้มบางๆ... หากดวงตาเรียวคม ยังคงมองไปข้างหน้า
ดีแล้ว... ฉันนึกในใจ.. ยังนึกไม่ออกว่าถ้าเขาหันมามองฉัน ฉันจะทำตัวเช่นไรดี ?
มุดลงใต้เก้าอี้ ?
กระโดดวิ่งหนี ?
หรือว่า.. อาเจียนออกมา ?
เฮ่อ.. จะทำอย่างไรดีหนอ ?
กลับไปที่กลุ่มเพื่อนๆดีไหม ?
" หนาวเหรอ ? "
เขาเงียบไปพักหนึ่ง ชะรอยคงเห็นฉันตัวสั่นๆ จึงเอ่ยถามขึ้น
" มะ ..ไม่ค่ะ..." ฉันตอบเสียงสั่น.. ตัวก็เริ่มสั่น
เขายิ้มอีกแล้ว...(ฉันเอียงหน้าขึ้นแอบมองเห็น)
“ เธอรู้มั้ย.. ทำไมบนพระจันทร์ถึงมีรูปกระต่าย..”อยู่ๆเขาก็เอ่ยถามปริศนาขึ้น.. โดยที่ไม่มองมาที่ฉัน
(ดีเหมือนกันมันทำให้ฉันหายใจคล่องหน่อย)ฉันเงยหน้าขึ้นมองจันทร์..พยายามมองให้เห็นว่าคล้ายกระต่ายอยู่บนนั้น.. แต่มองยังไงๆก็ไม่คล้าย
“ ไม่ทราบสิคะ ...ปัญหาวิชาการหรือปัญหาเชาว์คะเนี่ย ? “
แปลกแฮะ.. พอได้คุยเรื่องที่มันไม่เป็นเรื่อง ทำไมมันทำให้ฉันกล้าขึ้นมาได้ล่ะ ?
เสียงไม่สั่นสักเท่าไรแล้ว
เขาทำเป็นไม่ได้ยินคำถาม หากแต่กล่าวต่อไปช้าๆ
“ เรื่องนี้มันมีตำนานนะ..เธออยากฟังมั้ย ? “
“ ค่ะ..อยากฟัง..”
ปกติฉันก็ชอบฟังนิทานอยู่แล้ว อย่าว่าแต่นี่...เป็นนิทานที่เขาจะเล่าให้ฟัง..
มีหรือที่จะไม่อยากฟัง...
(แต่เล่าไปอย่างเดียวนะ...อย่าหันมามองฉันก็แล้วกัน. กลัวเขิน)
“ นานมาแล้ว..”
เขากระแอมเบาๆ เพื่อปรับเสียงในลำคอ ก่อนจะเล่าต่อไปช้าๆ
“ พระอาทิตย์กับพระจันทร์เป็นเทพผู้ให้แสงสว่างแก่โลก ปกติทั้งสองจะชอบทำงานร่วมกัน พระอาทิตย์เป็นเทพที่ขยันมาก จะสาดแสงเต็มดวงทุกครั้งในขณะที่พระจันทร์มักขี้เกียจชอบแอบหลับประจำ บางคืนก็หนีเที่ยวไม่ยอมฉายแสง …”
ฉันกะพริบตามองใบหน้าคมคายที่กำลังอมยิ้มแล้วมองไปข้างหน้า...อย่างประหลาดใจแกมทึ่ง..
ตำนานประหลาดอะไรกันละนี่.. ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยแฮะ... !
แต่ทว่า...ตำนานของเขา ก็ทำให้ฉันรู้สึกผ่อนคลายลงอย่างประหลาดได้เหมือนกัน ขอบคุณนะคะ ที่ใช้วิธีนี้มาปลอบโยนฉัน ....
" ด้วยเหตุนี้......"
เขาเล่าต่อไปเสียงเนิบๆ ดวงตายังคงทอดมองไปบนท้องฟ้า..มุมปากประดับรอยยิ้มตลอดเวลา
“ พระอาทิตย์ก็เลยรู้สึกโกรธ หาว่าพระจันทร์ชอบกินแรงเขา ดังนั้นจึงไปฟ้องเทพตรวจการ…”
“ หา.. มีเทพตรวจการด้วยเหรอคะ ? “
ฉันอุทาน เขายิ้มอย่างขำๆ
“ มีสิ เทพตรวจการจะทำหน้าที่ออกตรวจตราการปฏิบัติงานของเทพต่างๆไง แต่เทพตรวจการจะมาแค่เดือนละครั้งเท่านั้น และทุกครั้งที่เทพตรวจการมา พระจันทร์ก็จะมาทำงานทั้งวันอย่างขยันขันแข็ง
ทีนี้พระอาทิตย์จึงวางแผนจะแสดงหลักฐานความผิดของพระจันทร์ ดังนั้นวันหนึ่ง..ขณะพระจันทร์กำลังหลับกรนสบาย พระอาทิตย์ก็แกล้งร้องดังๆว่าเทพตรวจการมา พระจันทร์ตกใจตื่นรีบลุกขึ้นทำงานทันที .. เธอทำงานทั้งวันรอแล้วรอเล่าแต่เทพตรวจการก็ไม่ได้มาหรอกนะ
และเพราะเมื่อตอนตื่นขึ้นมาเธอรีบร้อนจนไม่ได้ล้างหน้าทั้งวัน ดังนั้นพระจันทร์ก็เลยสิวขึ้นเต็มหน้าเลย…”
“ คะ ? “
ฉันรู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนอีกครั้ง .
คราวนี้.ไม่ใช่เพราะเครียดอีกแล้ว..หากแต่เพราะกำลังกลั้นหัวเราะ
“ อะไรนะคะ..พระจันทร์เป็นสิว..? “
“ ฮื่อ… ใช่ “
เขาตอบหน้าตาย ก่อนจะเล่าต่ออย่างจริงจัง ราวกำลังเล่าตำนานสะท้านโลกเรื่องหนึ่งก็ไม่ปาน
“ พระจันทร์เที่ยวหายาที่มีสรรพคุณเยี่ยมที่สุดของสวรรค์เพื่อรักษาสิวบนใบหน้า แต่สิวแม้หายก็ยังฝากรอยแผลเป็นเอาไว้ เธอรู้สึกอายมาก จึงขออนุญาตเทพสววรค์เพื่อทำงานกลางคืนแทนจะได้ไม่ค่อยมีใครเห็นหน้าเธอไง แต่คนพอเห็นแผลเป็นจากรอยสิวของพระจันทร์ต่างก็วิพากษ์วิจารณ์ต่างๆนานาๆ พระจันทร์จึงสร้างเรื่องกระต่ายบนดวงจันทร์ขึ้นเพื่อปกปิดข้อเท็จ..”
ในที่สุด..ฉันก็หัวเราะจนได้.. ยกมือปิดปากหัวเราะร่วนจนตัวงอเลย
“ โอย.. นี่มันตำนานประเทศไหนคะรุ่นพี่ ? “
และในที่สุดอีกเหมือนกัน...เขาก็หันมาเป็นครั้งแรก..พร้อมรอยยิ้มที่สามารถทำให้ทั้งโลกสว่างไสว
“ ไม่รู้.... ไปถามคนแต่งเอาเองสิ ”
.............
แล้วฉัน (คนแต่ง) ก็ผละมือจากคีย์บอร์ด ก่อนจะปล่อยให้เรื่องสั้นฉากโรแมนติคเรื่องนี้จบลงดื้อๆอย่างนี้แหล่ะ อิอิ
ฮั่นแน่... กำลังเคลิ้มสินะ ไม่ต้องจินตนาการต่อไปค่า หนังจบแล้ว 555555
ไม่มีอะไรหรอก แค่รู้สึกครึ้มๆใจ เลยเอาเรื่องที่เคยเขียนไว้ มาตัดแปลงนิดหน่อย แล้วเอามาเก็บใส่บันทึกมุมขีดๆเขียนๆ เผื่อใครผ่านไปผ่านมา ได้แวะมาอ่านเล่นแก้เครียดเท่านั้นเอง ส่วนตำนานในเรื่องในแต่งขึ้นเองสนุกๆ ไม่มีจริงหรอกนะคะ อย่าเอาไปอ้างอิงที่ไหนเชียว
ยิ้ม ยิ้ม ก่อนไปนะคะ ^________________^
...........................
ความเห็น (8)
แวะมายิ้ม ยิ้มด้วยคนครับ
เห็นไฟล์รูปที่แรกที่อัฟขึ้นแล้วติดใจว่าสวย
ที่แท้เอามาทำ theme นี่เอง
ชอบใจในจินตนาการครับ แต่สำหรับผม มันช่างเป็นอะไรที่ต้องขึ้นต้น Once upon a time อย่างงั้นเทียว
สวัสดีค่ะ อ.ลูกหว้า
- ลงเวรมาค่ะ ^__^ นั่งเล่นแต่งบล็อก เพราะแต่งค้างไว้เมื่อตอนบ่าย
- พี่ชอบทำงานอะไรดึกๆ มันเงียบ และสมาธิดีค่ะ อีกอย่างนึง ลงเวรมามักหิว ต้องหาอะไรทาน ดังนั้นทานเสร็จ ก็ต้องหาอะไรทำ ไม่อยากนอนเลย เสียดายเวลา ^__^
- นอนดึก ก็ค่อยตื่นสายเอา
- แต่แปลกนะ เมื่อคืนนอนตีสามกว่า วันนี้ตื่นแปดโมงเช้าเอง
- ไม่สายแฮะ ^__^
สวัสดีค่ะ อาจารย์ พิชัย กรรณกุลสุนทร
- ยิ้มหวานตอบเช่นกันค่ะ ขอบพระคุณมากค่ะ ที่แวะมาทักทายดึกๆ
- เห็นชื่ออาจารย์ แล้วยังนึกหวาดเสียว เรื่องถูกจินตนาการว่าโดนจับขึ้นไปแขวนบนราวตากผ้าไม่หาย อิอิ แหมอาจารย์ก็ช่างจินตนาการจริงๆ ... อ้าว..ไปเรื่องอื่นเลย ^_^'
- รูปสวยหมายถึงรูปไหนเหรอคะ พอดีเมื่อคืนอัปรูปเยอะ อัปเข้ามาแล้วเลือกใช้ บางรูปไม่ชอบใจ พอไม่ใช้ก็ลบทิ้ง ไม่อยากให้เปลืองพื้นที่ server ^_^
- Once upon a time แหะๆๆ ^_____^
แหม....กำลังฝันหวานเป็นสาวน้อยคนนั้นเชียว หักมุมจบไม่มีโรแมนติกเลย....เค้าเรียกฝันค้าง.....
อ่านแล้วมีความสุข จินตนาการนึกถึงวันเด็ก ๆ (ตอนนี้ก็เด็กอยู่)
วันศุกร์ที่ผ่านมาพระจันทร์สวย....แอบไปดูพระจันทร์กับใครมาหรือเปล่าเอ่ย....
พักผ่อนเยอะ ๆ นะคะ
สวัสดีค่ะพี่อ๊อบ somporn
- พระจันทร์คืนวันศุกร์สวยๆจริงๆค่ะ เห็นด้วย ^__^
- ยังจำได้ว่า ตอนนั้นขับมอร์'ไซต์ จากห้องพักออกไปที่งานสัปดาห์หนังสือฯ ซึ่งจัดที่ใต้อาคารแพทยศาสตร์ ยังนึกในใจว่า เสียดายจัง ไม่ได้พกกล้องมาด้วย อยากถ่ายรูปพระจันทร์จังเลย ดวงกลมโต สกาวสวยมาก
- แล้วยังคิดในใจว่า บนโลกนี้ ชาวโลกไม่ว่าจะอยู่ใกล้หรือไกล ล้วนได้ยลพระจันทร์ดวงเดียวกัน ใครหนอ..กำลังเงยหน้าขึ้นมองจันทร์ และชื่นชมจันทร์พร้อมกับเราในตอนนี้
- ที่แท้ก็พี่อ๊อบคนดีของน้องนี่เอง
- ดีใจจัง ^____^
เช้านี้ พระจันทร์ก็ยังแย้มโฉมยามเช้าขอรับ
แสดงว่าทำงานหนักทั้งวันทั้งคืนช่วงนี้
(ทำโอที เพราะเก็บเงินไปเที่ยว อิอิ)
ตำนานดวงจันทร์ รอยสิว โอที
ต้องใช้บัวหิมะรักษาแล้วมั้งขอรับ
คารวะท่านแล้วด้วยชาร้อนอูหลงหนึ่งถ้วย
จันทร์เมามาย
ปล. ตำนานๆ แสดงว่าเป็นคนละเอียดขอรับ ดีๆ
(ใครยังไม่เข้าใจมุก กรุณาเน้นคำอีกครั้ง เอิ้กๆ)
สวัสดีค่ะ ท่าน จันทร์เมามาย
- คิดมิถึงว่าชาอูหลงของท่าน จะมีฤทธิ์ลึกล้ำ จู่โจมจนข้าพเจ้าถึงกับมึนงงไปชั่วขณะ
- มุข ตำนานๆ ของท่านสุดลึกล้ำพิสดารจริงๆ หากมิใช่ท่านเอ่ยวาจาเตือนก่อนจู่โจม ข้าพเจ้าคงเข็มขัดสั้น ตะลึงงันราวถูกสะกัดจุดนิ่งไว้เป็นแน่แท้
- ขอบคุณสำหรับการมาเยือนทักทายวันนี้
- ข้าน้อยขอคารวะ...อิอิ
^____^