ปลูกป่า ปลูกใจ

หนึ่งภาระกิจของชาวพัฒนาสังคม มอ. เพื่อการอยู่ร่วมในสังคม

เมื่อวันที่ 31 มกราคม 2550 อบต.รูสะมิแล  ได้มาเชิญชวนนักศึกษาพัฒนาสังคม มอ.ปัตตานี  ไปร่วมปลูกป่าฟื้นฟูชายเลนด้วยกัน 

 

แต่วันนั้น เวลานั้น เป็นช่วงที่ผมจะต้องสอนนักศึกษาเหล่านั้น ในรายวิชาการพัฒนาทรัพยกรมนุษย์ นักศึกษาจึงส่งหน่วยกล้าตายมาขออนุญาตให้งดการสอน เพื่อไปร่วมพลิกฟื้นป่าชายเลนรูสะมิแล

แม้ดูเหมือนผมจะสอนไม่ทัน แต่ก็ไม่ขัดศรัทธานักศึกษา เพราะเนื้อหาวิชาในหลักสูตร ถึงไม่ได้เรียนในห้อง ก็ใช่ว่าจะไม่มีโอกาสได้เรียนรู้เลย  ทุกวันนี้ความรู้มันหลากหลายอยู่ที่ไหนก็เรียนรู้ได้  ผมรีบอนุญาตพร้อมคว้าย่ามแดง ประจำกายคล้องคอ  "งานนี้ครูขอไปด้วยคน"

ทั้งนักศึกษา และครูนัดรวมพลกันที่ข้างหอสมุดมหาวิทยาลัยเพื่อรอรถของ อบต.มารับ แต่พอถึงเวลามีรถกระบะมาคันเดียว กับพวกเราร่วม 40 คน (สงสัยนึกว่า ชาวพัฒนาสังคม มอ.ไม่แน่จริง)  ดังนั้นจึงตัดสินใจคว้ามอเตอร์ไซด์ของใครของมัน มุ่งสู่ ร.ร.บ้านบางปลาหมอ อันเป็นสถานที่ตั้งของขบวนการปลูกป่า (ไม่เกี่ยวกับแบ่งแยกดินแดนนะ)

ภาพบรรยากาศที่นั้นนอกจากมีเราชาวพัฒนาสังคม มอ.ปัตตานีแล้ว ยังมีชาวอาชีวะ  นักเรียนประถมศึกษา ข้าราชการ และกลุ่มพลังมวลชนมากหน้าหลายตา

ได้เวลาอันอุดมมงคลฤกษ์ ก็เคลื่อนทัพสู่ชายทะเลอ่าวไทย ลงมือปลูกป่าใส่ดินแข็ง ๆ คนละต้นสองต้นเป็นอันเสร็จพิธี

มีคนถามผมว่า งานนี้เราได้อะไร  ผมตอบว่า "เราได้ปลูกใจตัวเองไง" ให้รู้จักเสียสละ บำเพ็ญตนเพื่อสาธารณะบ้าง แม้ไม่ได้รับผลอันเป็นชิ้นเป็นอัน แต่ได้ความเบิกบานใจกลับมาผมว่ามันก็โอเคนะ 

 

 

 

[คุณ รัตติยา เขียวแป้น]

ยินดีกับกิจกรรมดี ๆ อีกกิจกรรมหนึ่งนะคะ ถ้าในทุกภาคส่วนได้มีการปลูกฝังให้นักศึกษามีการเสียสละ การพยายามนำนักศึกษาเข้าหาแหล่งชุมชน โดยเฉพาะชุมชนท้องถิ่น ถึงแม้จะเป็นเพียงช่วงเวลาน้อยนิด แต่ก็คาดหวังว่า 4 ปี ในรั้วมหาวิทยาลัย คงให้อะไรดี ๆ แก่พวกเขา เพื่อจะไว้เป็นรากฐานเวลาพวกเขาต้องไปพบเจอผู้คนในสังคมจริง ๆ บ้างไม่มากก็น้อย

[ย่ามแดง]

งานนี้ต้องยกผลประโยชน์ให้นักศึกษาครับ คุณรัตติยา เพราะนักศึกษามาชวนอาจารย์ออกจากรั้วมหาวิทยาลัย (ทั้งที่ไม่ค่อยกล้าออกเท่าไหร่เพราะกลัวระเบิด)

ขอบคุณครับที่เข้ามาทักทาย