เมื่อปลายปีที่แล้วได้มอบหมายงานให้กับนักศึกษาแต่ละห้องเกี่ยวกับปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง ซึ่งในช่วงนั้นเปิดกว้างให้กับนักศึกษาได้คิด บางกลุ่มก็เข้าไปสัมภาษณ์กิจการร้านค้าที่นำหลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงเข้าไปประยุกต์ใช้ แต่มีอยู่กลุ่มหนึ่งเลือกที่จะไปชุมชนต้นแบบเศรษฐกิจพอเพียง ชุมชนวังยาง อ.เนินมะปราง จ.พิษณุโลก
ดิฉันเองก็มีโอกาสได้ร่วมเดินทางไปด้วย เนื่องจากเป็นนักศึกษาภาคเสาร์-อาทิตย์ จึงค่อนข้างจะเจอคำสบประมาทค่อนข้างเยอะว่าอาจารย์จะไหวเหรอ ดูท่าทางเป็นคุณหนูเหลือเกิน หลายคนเป็นทั้งทหาร ตำรวจ แวะเวียนมาเอาใจกันเหลือเกิน
การเดินทางของเราทางรถต้องหยุดลง แล้วเดินเท้าต่อไปเพราะเป้าหมายของเราไม่สามารถนำรถเข้าไปได้ ช่วงที่เราไปเป็นปลายฝนทำให้การเดินทางค่อนข้างลำบาก สะพานซึ่งเป็นเพียงไม้ไผ่อย่างที่เห็นในภาพจมอยู่ในน้ำ นักศึกษาซึ่งเป็นตำรวจรีบนำไปก่อนแล้วแล้วนำไม้มาปัก สังเกตอีกมือหนึ่งโหนต้นไม้ไว้ ได้ยินเสียงเตือนว่า" อาจารย์อย่าจับต้นไม้นะครับ" แต่...ช้าไปแล้ว เราเหยียบไม้มันไม่แข็งแรงทำให้เซเผลอจับเต็มที่เลยรู้ว่า ต้นไม้นั้นมีแต่หนาม
ระหว่างทางได้เจอผีเสื้อพันธุ์แปลกๆซึ่งเราเคยเห็นในสมัยเด็ก แต่ปัจจุบันหาดูยากแล้ว เห็นหอยโข่งเกาะอยู่ตามต้นไม้
เจอต้นไม้ ดอกไม้แปลกๆ เวลาเดินก็ต้องระวังเพราะตามสองข้างทางจะมีไม้ปักอยู่ มีผักหวานต้นเล็กๆขึ้นอยู่ตามรายทาง ต้องกระโดดข้ามคูน้ำไปตลอดทาง
อ.ลูกหว้าครับ
พอเปิดบันทึกนี้ขึ้นมา เห็นสีสรร ลวดลายและภาพที่ปรากฏเป็น Theme ชื่อนี้แวบเข้ามาทันที
ผีเสื้อ ดอกไม้ อัญมณีของชีวิต
มอบให้ครับ
ชื่นชมนะครับ ว่าง ๆ ผมจะแวะเข้ามาแลกเปลี่ยนนะครับ