การอบรมเชิงปฏิบัติการโครงการเฝ้าระวังปัญหาสุขภาพจิตและการฆ่าตัวตายในชุมชน ในบุคลากรสาธารณสุข และตัวแทนจาก เทศบาล และ พมจ. เพื่อบูรณาการงานสุขภาพจิตเข้ากับทุกส่วน โดยจัดอบรมในวันที่ 24 มกราคม 2550 ณ โรงแรม รอเยิลปริ๊นเซส อำเภอเมือง จังหวัดระนอง
เริ่มโดยการลงทะเบียน ( ทางผู้จัด ได้จัดสมุดบันทึกลายน่ารักมั๊ก ๆ ให้ผู้เข้าประชุม ) หลังจากนั้น ก็เป็นวิเคาระห์สถานการณ์และแนวโน้มปัญหาการฆ่าตัวตายจังหวัดระนอง โดยหัวหน้ากลุ่มงานสนับสนุนวิชาการ สำนักงานสาธารณสุขจังหวัดระนอง และการนำเสนอผลการประชุมและป้องกันและแก้ไขปัญหาการฆ่าตัวตายของเขต 11และ 17
หลังจากนั้นเป็นการประชุมโดยใช้กระบวนการ AIC(Appreciation Influence Control) เข้ามาช่วยในการระดมสมองเพื่อเป็นการหาและกำหนดแนวทางป้องกันและแก้ไขปัญหาการฆ่าตัวตายในจังหวัดระนอง โดยมีวิทยากรจากโรงพยาบาลสวนสราญรมย์ และศุนย์สุขภาพจิตที่ 11 เป็นผู้ดำเนินการและเป็นผู้สรุปในประเด็นต่างๆ โดยเริ่มจากการให้ผู้เข้าร่วมประชุม ได้ลองสะท้อนถึงปัญหา และอุปสรรคในการดำเนินงานสุขภาพจิต โดยแบ่งปัญหาออกเป็น 2 ส่วนคือระดับการปฏิบัติงานและระดับนโยบาย
และนำปัญหาดังกล่าวมาขายในที่ประชุม กล่าวคือให้ผู้เข้าร่วมประชุมทุกคนไปโหวตว่าปัญหาใดน่าสนใจบ้าง แล้วนำปัญหาที่ได้มาจัดกลุ่มรวมเป็นประเด็นและระดมสมองเพื่อหาแนวทางแก้ไขร่วมกันต่อไป
ผู้เขียนคิดว่าการประชุมในครั้งนี้ ผลที่ได้เป็นไปตามที่ทางผู้จัดการประชุมได้วางไว้ ซึ่งส่วนหนึ่งอาจมาจากความสามารถของวิทยากร และผู้ดำเนินการที่สรุปประเด็นและเชื่อมโยงเนื้อหาที่ผู้เข้าร่วมประชุมเสนอได้อย่างครบถ้วนและลงตัว.....
"ซึ่งมันเป็นสิ่งหนึ่งที่สะท้อนให้เห็นได้ว่า.... " การจัดประชุมอบรมในแต่ละครั้งหากทางผู้จัดการอบรม มีศักยภาพในการดึงหรือประสานผู้มีภูมิรู้ และมีประสบการณ์ในด้านนั้นจริง-จริงมาเป็นวิทยากร หรือผู้ดำเนินการในการประชุม โดยอาจจะเชิญมาจากหน่วยงานอื่น (ซึ่งแน่นอนว่าจะต้องมีค่าใช้จ่ายเพิ่มขึ้น) หากแต่เราจะได้รับผลสัมฤทธิ์จากการประชุม มากกว่าเดิมอย่างแน่นอน ....
อรุฎา นาคฤทธิ์
น้องเปิ้ล ครับ
แน่นอนอยู่แล้ว....
บางเรื่องมันต้องอยู่ที่การลงทุน และความกล้าที่จะลงทุนของผู้บริหารด้วย ไม่ใช่การจัดอบรมเป็นกิจกรรมที่จัดขึ้นเพื่อละลายงบประมาณ แต่ไม่ได้มีการสร้างหรือก่อให้เกิดความรู้กับผู้เข้าร่วมประชุมเลย
เข้ามาเยี่ยมครับ
กัมปนาท อาชา
มหาวิทยาลัยมหาสารคาม
ไม่ออกความเห็นละกันนะเปิ้ล กับข้อความข้างบน
ถึงเพื่อนอั้ม คุณนายสุดฤทธิ์
(รักนะ... แต่ไม่แสดงออก) อิอิ