เรื่องสั้น

  เด็กตัวน้อยผิวขาวเดินมาด้วยท่าทางที่มั่นใจพร้อมส่งเรียกเพื่อนๆ ว่าเร็วๆ เรารถจะรีบออกแล้ว พวกเราพร้อมที่จะไปขึ้นภูกระดึง พิชิตความหนาวเย็นและ ถ่ายรูปคู่กับต้นสน ที่ออกตามหนังสือแหล่งท่องเที่ยวทั่วไป ความหวังของเธอ อยากไปพิสูจน์คำหมอดู และคำกล่าวขานเรื่อยมาจากคนเฒ่าคนแก่ว่า ..ถ้าหากเป็นคนรักกัน ก็จะได้เลิก... แต่ถ้ายังไม่ไดเป็นแฟนกันก็จะต้อง รักกัน.... หลังจากไปถึงภูกระดึง ต่างคนต่างเตรียมสัมภาระเพื่อนที่ไปกันในครั้งนี้ก็มีแต่เพื่อนสนิท ใช้ระยะเวลาในการเดินทางเกือบ 4 ชั่วโมง จากความลำบากที่ไม่เคยพบ ก็ทำให้ได้ร้จักกับเพื่อน และสุดท้ายจนได้มาเป็นเพื่อนสนิทที่รู้ใจ ...เกือบระยะเวลา 5 ปี ..แต่สุดท้ายด้วยความจำเป็นหลายอย่าง... จึงทำให้เราต้องพรากจากกันไปเรียนที่อื่น และทำเพื่อกัน... เพื่อพ่อแม่.. เพื่อวัฒนธรรมอันดีงาม ....เพื่อความถูกต้องของสังคม.... เรามาจากกันอีกหลังจากจบชั้นมัธยม 10 ปี ...เมื่อมาพบกันอีก......ก็มีคำว่าไม่เหมาะสมกันมาขวางกัน... เพราะเราต่างมีครอบครัวที่ตนเองรัก..มีลูกที่น่ารัก ..ภรรยา สามี ...ที่ดี เราจึงมาเข้าใจวันนี้เองว่า... การทำเพื่อเธอนั้น ...ทำให้เราได้สิ่งดีๆ เข้ามาในชีวิตมากมาย ..........จึงไม่สาย ถ้าจะกล่าวคำว่า  โชคดีนะเพื่อน....ขอบคุณสำหรับความห่วงใย..ขอบคุณสำหรับข้อความในจดหมายที่ให้กำลังใจ..ในยามที่เหงา..ขอบคุณสำหรับส่งคนที่ดีมาคุ้มครองชีวิตให้กับเรา...............

[นาง สุทธิวรรณ เรืองวิเศษ]

เพื่อนเก่าๆ