นมัสการพระอาจารย์เจ้าค่ะ
หนู่อยู่ในวัยประมาณ มัชฌิมวัยต้นๆ แต่หนูอยากฝึกปฏิบัติคาถาใน ปัจฉิมวัยล่วงหน้าสัก 14-15 ปี ด้วยจะได้ไหมคะ โดยเฉพาะ คาถาที่ ๗ คาถาที่ ๘ หนูว่า การรู้จักถ่อมตนเป็นเรื่องดีที่สำหรับเด็กเหมือนกันนะคะ ผู้ใหญ่จะได้เอ็นดูไม่ต้องถือตัวถือตนแต่เล็กแต่น้อย ส่วนการเป็นผู้ยินดีตามมีตามได้นั้นหนู่ว่าเด็กๆ ควรฝึกไว้ก็ดีนะคะ หนูว่ามันคล้ายๆกับคำว่ารู้จักพอ (พอเพียง, พออยู่พอกิน) หรือเปล่าคะพระอาจารย์ ความเป็นผู้อดทนก็ควรมีในเด็ก เพราะเวลาที่สอบไม่ติด จะได้ไม่คิดฆ่าตัวตายกันดีไหมคะพระอาจารย์ และการได้สนทนาธรรมตามโอกาสก็ดีนะคะ เราจะได้ฉลาดขึ้น ไม่คิดว่าสิ่งที่ตัวเองเข้าใจนั้น ถูก ทั้งๆ ที่มันผิด และการที่หนูได้เขียนคำถามต่างๆ ถามพระอาจารย์ แล้วพระอาจารย์ตอบ นี่ก็เรียกว่าเป็นการสนทนาธรรมด้วยใช่ไหมคะส่วน คาถาที่ ๙ การมีความเพียรเป็นเครื่องเผากิเลส. การประพฤติชีวิตประเสริฐ. การมองเห็นความจริงอันประเสริฐ. การทำความดับทุกข์ให้ชัดเจน หนูว่าคาถาที่ 9 นี้ วิธีทำเป็นสิ่งสำคัญนะคะ หนูสงสัยมานานแล้วคะ เราจะเผากิเลสได้อย่างไรคะ แล้วเราจะมองเห็นความจริงอันประเสริฐได้อย่างไร และเราจะทำความดับทุกข์ให้ชัดเจนได้อย่างไร หนูคิดว่ามันไม่ง่ายเลย แต่ก็ไม่คิดว่ามันยากเกินไปที่จะค่อยๆ ฝึกไปทีละเล็กทีละน้อย เหมือนเด็กน้อยเริ่มเก็บเงินโดยการหยอดกระปุกวันละบาบสองบาท ส่วนผู้ใหญ่ก็ฝากเงินเดือนละพันสองพันตามแต่กำลังมีมากฝากมากมีน้อยก็ฝากน้อย หนูว่าทุคนเริ่มสะสมสิ่งดีๆ ได้พร้อมๆ กันตามกำลังคาวมสามารถของแต่ละคนจริงไหมคะพระอาจารย์ ^^ (ด้วยความเคารพ)
ต้องขอโทษนะคะที่ต้องถามคำถามที่ฟังดูไม่ค่อยฉลาดออกมา แต่หนูถือคติว่า "ยอมเป็นคนโง่วันนี้วันเดียวดีกว่าเป็นคนโง่ไปทั้งชาติ" ^^
ด้วยความเคารพพระอาจารย์ผู้ให้ปัญญาเป็นอย่างสูง
(หากมีถ้อยคำได้ที่เป็นการล่วงเกินแก่พระสงฆ์ ข้าพเจ้าขอขมา แก่พระสงฆ์ ขอพระสงฆ์จงโปรดอโหสิให้หนูด้วยนะเจ้าคะ " วันทามิ สังฆัง ขะมะถะเมภันเต")
