การรอคอย ไม่ว่าจะรออะไร
รอคิว ---- รอให้ถึงเวลาของเรา
รอรถ ---- รอว่าเมื่อไหร่จะได้ไป(เดินทาง)
รอสาย ---- รอว่าเมื่อไหร่จะโทรมา(ความสิ้นหวัง)
แต่การรอคอยทุกอย่างล้วน มีความหวัง ถ้าคุณเป็นคนที่เคยรออะไรสักอย่างอยู่ แสดงคุณยังมีความหวัง ยังมีพลังที่จะรอคอยต่อไป แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่คุณไม่มีความหวัง ไม่มีการรอคอย คุณก็คือคนที่สิ้นหวังผู้เขียนเคยต้องรอคอย และไม่เคยสิ้นหวังที่จะรอต่อไป..ถ้าผู้เข้ามาอ่านเคยรอคอยอยากให้ช่วยแลกเปลี่ยนเรียนรู้ว่า นิยามของการรอคอยของท่านเป็นอย่างไรจะรออ่านนะคะ
หวังว่าคงไม่เป็นการรอคอยที่สิ้นหวังนะคะ
การรอคอยของคุณมีความหมายสำหรับใครบางคนมากนะครับมันยิ่งใหญ่มากสำหรับความรู้สึกนี้
การรอคอย มันก็ยังเป็นสิ่งที่ยังมีความหวัง ที่จะได้พบ ได้เจอ ได้รู้สึก แม้นบางทีมันอาจจะเป็นสิ่งที่น้อยนิด แต่มันก็ยังเหมือนมันก็เป็นอะไรๆที่ยังหล่อเลี้ยงหัวใจ ของเราไว้ ต่างกับบางสิ่งบางอย่าง ที่เราพยายามไขว้คว้า แต่บางทีมันก็มีระยะห่างมากั้นกลางไว้
วันเวลาที่ผ่านมา ชั่วระยะเวลาหนึ่งของชีวิต
ผู้คนมากมายผ่านเข้ามา
บางคนผ่านมาเพียงเพื่อจะผ่านไป
แต่กลับบางคนกลับไม่เป็นเช่นนั้น
จากคนแปลกหน้า กลายเป็นคนรู้จัก คนคุ้นเคย ล่วงเลย
ไปถึงกลายเป็นคนรักกัน …
เวลาเปลี่ยน สถานการณ์เปลี่ยน
สถานภาพทางความรู้สึกของเราก็อาจมีการเปลี่ยนแปลงตามไปด้วย
บางคนยังคงความเป็นคนแปลกหน้า
ยังรักษาระยะห่างของการเป็นคนรู้จัก คนคุ้นเคย หรือ
คนรักกันไว้ได้อย่างคงที่…
บางคน เปลี่ยนแปลงจากคนแปลกหน้า
กลายเป็นคนคุ้นเคย… จากคนเคยคุ้น กลายมาเป็น คนรักกัน
ทำลายระยะห่างของความรู้สึกให้สั้นลงอย่างรู้สึกได้
และเมื่อนั้น เรื่องราวดี ๆ สวยงามทางความรู้สึกจึงเกิดขึ้น
แต่ในทางกลับกัน
เราก้อพยายามเดินเพื่อจะตามให้ทันแต่กลับเป็นเหมือนว่ายิ่งเดินยิ่งไกลออกไปทุกที
จนเราหยุดเพื่อที่จะให้เขาหันกลับมามองเราบ้าง
แต่ก้อไม่มีเลย
ที่เขาจะเหลียวหันกลับมองมาข้างหลัง
จนในที่สุดเราก้อต้องอ้างว้าง....อยู่คนเดียว ในโลกที่เป้นจริง
สวัดดีครับพิมราภัทรผมได้เข้าไปดูเว็บของ พิมราภัทรแล้วว่าเว็บของ อ.ดีมากครับ
สวัสดีค่ะคนสวย
สวัสดีค่ะคนสวยเว็บของอาจารย์ดีมากค่ะ
สวัสดีค่ะอาจารย์เว็บของอาจารย์สวยและดีมากค่ะ
เเล้วเเต่คนจะคิด
เพราะ การรอ คอยคนๆที่รักนั่นมันเจ็บจวดมาก
ต้องรักมาโดยที่เราไม่รู้ว่าจะได้รักกลับเมือไร
เเละต้องรออิกนานนั่นานเท่าไร
ถ้าคุณ ได้รักใครจริงเเล้ว สามารถรอคนๆนั้นได้
คุฌรู้ได้รู้ว่ามันมีค่ามาก
ฉันก็เป็นทั้งคนที่ถูกรอและเป็นฝ่ายรอวันได้เจอเขาเหมือนๆกัน ไม่เคยมีครั้งไหนในชีวิตที่อยากให้เวลาเดินเร็วเท่านี้มาก่อน ฉันไม่รู้ว่าเขาจะรอฉันอย่างซื่อสัตย์อย่างที่เขาบอกหรือไม่ ในขณะเดียวกันฉันก็กลัวว่าตัวเองนี้แหละที่ไม่มั่นคงพอ กลัวจะทำให้เขาเสียใจ ในบางทีฉันก็ไม่เข้าใจเขา แต่ฉันรู้ว่าเขาคงทรมานกว่าฉันมาก ในวันนี้สิ่งที่เป็นอยู่ทำให้เราทั้งคู่เจ็บปวด แต่มันก็สวยงาม และฉันอยากทำให้ดีที่สุด ฉันไม่รู้ว่าเขารักฉันมากเท่าไหร่แต่ฉันเองรักเขามาก รักทั้งที่รู้ว่าเราอาจไม่มีทางลงเอยกันได้ ฉันรักเขาทั้งที่อายุห่างกันหนึ่งรอบ ฉันรักเขาทั้งที่เราอยู่แสนไกลและฉันจะรอจนกว่าทุกอย่างจะกระจ่างสักวัน
" การเดินทางของชีวิตที่ดูเหมือนจะยาวนานแท้จริงแล้ว มันก็สั้น เท่ากับ 1 ลมหายใจของเราเท่านั้น เวลา...มีค่าเท่าๆกับสิ่งที่คุณหวังและใฝ่หา แต่เวลาจะไร้ค่า...หากถูกยึดยื้อไว้ให้กับสิ่งที่ไม่มีวันได้มันมาครอบครอง..."
อย่าบอกลา ถ้าคุณยังต้องการจะพยายามต่อไป
อย่าท้อใจถ้าคุณยังรู้สึกว่าคุณไปไหว อย่าพูดว่าคุณไม่รักคนคนนั้นอีกแล้วถ้าคุณไม่สามารถทำใจได้
สวัสดีค่ะ ได้อ่าน Shot Noteแล้วรู้สึกดีค่ะขออนุญาตแสดงความคิดเห็นและบอกเล่าที่มาที่ไปของการรอคอยในมุมของเรานะคะสำหรับเราการรอคอยนั้นมีความหวังเป็นพื้นฐานเบื้องต้นเพราะในช่วงเวลาของการรอคอยที่มีความหวังทำให้เรามีกำลังใจมีพลังทำหน้าที่การงานมีกำลังใจคิดสร้างสรรค์ทำสิ่งดีๆเพื่อรอคอยสิ่งที่เราปราถนาเรามุ่งหวัง ณ วันนี้เราก็ยังรอคอยบุคคลคนหนึ่งที่เรารักเขาอย่างที่สุดในหัวใจระยะทางและกาลเวลาไม่ใช่ตัวแปรสำคัญสำหรับเราสิ่งที่สำคัญคือความรักความศัทธานับถือความเชื่อใจความไว้ใจที่เรามีให้สุดที่รักนั้นมีความมั่นคงหนักแน่นเพียงพอสำหรับการรอคอยคนรักของเราและเราเองก็มีความรู้สึกได้ว่าสุดที่รักของเรารับรู้ได้ถึงความรักความห่วงใยที่เรามอบให้เขาและเขารับรู้ได้ว่าเรารอคอยการกลับมาของเขาตลอดเวลาระยะเวลาที่เราและสุดที่รักของเราห่างกันนับมาถึงวันนี้ก็สองปีหนึ่งเดือนแล้วแต่ทุกๆวันภาพใบหน้าของสุดที่รักก็ยังชัดเจนมากหลับฝันเห็นอยู่บ่อยๆสำหรับเราแค่ได้รับรู้ว่าเขาประสบความสำเร็จในสิ่งที่เขาทำแค่รู้ว่าเขาสุขสบายดีเขาปลอดภัยดีเราก็มีความสุขที่สุดแล้วสองปีมาแล้วที่เราเตรียมของขวัญวันเกิดให้สุดที่รักของเราแต่สุดท้ายเราก็ต้องเก็บไว้ในลิ้นชักเหมือนเดิมเพราะหมดสิ้นหนทางที่จะมอบให้เขาจริงๆวันนี้บังเอิญหาเข็มกลัดแล้วเปิดลิ้นชักเห็นกล่องของขวัญที่เราเก็บไว้ทั้งสองกล่องแค่เห็นก็น้ำตาใหลออกมาเลยเพราะคิดถึงสุดที่รักมากเหลือเกินและไม่มีวันใหนที่ไม่คิดถึงสุดที่รักเลยแม้แต่วันเดียวเราจะทำอย่างนี้ตลอดไปเราจะเลือกหาของขวัญวันเกิดให้สุดที่รักไปจนกว่าเราไม่มีแรงห่อของขวัญให้เขาแล้วและเราจะรอสุดที่รักไปจนสิ้นลมหายใจของเราและเราไม่มีวันเสียใจกับการตัดสินใจรอคอยสุดที่รักเพราะเขาเป็นคนดีมากที่สุดสำหรับเราทุกอย่างที่เป็นตัวตนของเขาเท่าที่เรารับรู้ได้เขาเป็นผู้ชายที่เราตัดสินใจเลือกแล้วว่าต้องเป็นเขาคนเดียวเท่านั้นทุกๆวันก่อนนอนก็ได้แต่สวดมนต์ภาวนาขอให้เขาสุขภาพแข็งแรงดีขอให้เขาปลอดภัยดีสำหรับเราสุดที่รักของเราเป็นทุกสิ่งทุกอย่างแต่สำหรับเขาเราไม่มีตัวตนเราไม่มีอะไรน่าสนใจเมื่อเทียบกับผู้หญิงที่รายล้อมเขาและที่สำคัญที่สุดเขามีคนที่เขารักอย่างสุดหัวใจอยู่เคียงข้างเขาทุกวันซึ่งเราเองยอมรับความจริงที่ว่าเขาไม่มีวันรู้สึกดีๆกับเราได้เลยแต่เราจะไม่มีวันหยุดรักเขาไม่มีเหตุผลอะไรที่เราจะไม่รักเขาเพราะความหวังของเราแค่ขอให้ได้เห็นหน้าเขาอีกสักครั้งเราก็มีความสุขที่สุดแล้วแล้วเราต้องการเท่านั้นจริงๆถ้าเรามีโอกาสได้พบสุดที่รักของเราอีกครั้งเราจะจดจำใบหน้าเขาครั้งสุดท้ายไว้ในความทรงจำของเราไปตลอดชีวิตของเราเวลาที่เราคิดถึงสุดที่รักของเรามากๆเราทำได้เพียงปล่อยให้น้ำตาใหลออกมาเพื่อบรรเทาความรู้สึกที่มีเรารักสุดที่รักของเรามากเหลือเกินมากจนหาเหตุผลมาบอกหัวใจให้หยุดคิดถึงหยุดรักเขาได้ยังไงเพราะ ณ วันแรกที่ได้พบสุดที่รักสัญชาตญาณของเราบอกเราว่าเรารู้จักเขาเราคุ้นเคยกับเขาเป็นอย่างดีเราจำสุดที่รักของเราได้ทุกอย่างโดยเฉพาะแววตาคู่นั้นเราจำได้แค่สุดที่รักเดินผ่านเราก็สัมผัสได้ว่าเราคุ้นเคยกับคนคนนี้แต่เราหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ว่าเพราะอะไรแต่เราเชื่อในสัญชาตญาณของเราและเราจะรักสุดที่รักของเราและรอเขาไปจนสิ้นลมหายใจของเรา.
...ขอบคุณค่ะที่เข้ามาอ่าน
...ซึ้งจริงๆค่ะ ไม่นึกว่าจะมีการรอคอยแบบนี้หลงเหลืออยู่
...ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ
...ซึ้งจริงๆๆค่ะ
แนทกำลังรอเวลาจะกลับไปหาพี่เบียร์ แนทคิดถึงเค้ามากเค้าคือคนเดียวที่แนทจะรัก เค้าบอกว่าจะรอแนทเรียนจบแล้วเราจะแต่งงานกัน แต่พ่อแม่ของแนทห้ามไม่ให้เราได้พบกัน แนทไม่เข้าใจทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ แต่ตอนนี้เราสองคนก้อได้คุยกันผ่านโทรสัพทุกวันคร๊แต่ไม่รู้ว่าแนทจะได้กลับไปหาพี่เบียร์หรือเปล่า แต่แนทอยากให้พี่เบียร์รุ้เอาไว้ว่าแนทจะรักพี่เบียร์ตลอดไปคร๊
การรอคอยทีไม่เคยเจอ ทำอะไรไม่ได้ มันทรมานที่สุด รอว่าเขาคิดถึงเราไม่ เขารอเราอย่างทีเรารอเขาไม่ มันไม่มีคำตอบอะไร การทีคนสองคนต้องห่างกันเวลานานๆมันจะรุ้สึกยังไง เขาจะเหมือนเราในตอนนี้หรือไม่