ทะเลภูเขา
ผู้อำนวยการ สุจิตรา วรรณทิพย์ - ไชโยแสง

ความรู้สึกของการรอคอยที่ไม่สิ้นหวัง....และเกือบสิ้นหวัง


ถ้าชีวิตนี้คุณไม่เคยรอใคร ก็อย่าหวังเลยว่าจะมีใครรอคุณ

การรอคอย   ไม่ว่าจะรออะไร 

รอคิว                     ----    รอให้ถึงเวลาของเรา

รอรถ                     ----     รอว่าเมื่อไหร่จะได้ไป(เดินทาง)

รอสาย                  ----     รอว่าเมื่อไหร่จะโทรมา(ความสิ้นหวัง)

แต่การรอคอยทุกอย่างล้วน  มีความหวัง  ถ้าคุณเป็นคนที่เคยรออะไรสักอย่างอยู่  แสดงคุณยังมีความหวัง ยังมีพลังที่จะรอคอยต่อไป  แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่คุณไม่มีความหวัง  ไม่มีการรอคอย  คุณก็คือคนที่สิ้นหวังผู้เขียนเคยต้องรอคอย และไม่เคยสิ้นหวังที่จะรอต่อไป..ถ้าผู้เข้ามาอ่านเคยรอคอยอยากให้ช่วยแลกเปลี่ยนเรียนรู้ว่า นิยามของการรอคอยของท่านเป็นอย่างไรจะรออ่านนะคะ

    หวังว่าคงไม่เป็นการรอคอยที่สิ้นหวังนะคะ

 

 

คำสำคัญ (Tags): #การรอคอย
หมายเลขบันทึก: 75508เขียนเมื่อ 31 มกราคม 2007 14:39 น. ()แก้ไขเมื่อ 18 มิถุนายน 2012 08:51 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (17)

การรอคอยของคุณมีความหมายสำหรับใครบางคนมากนะครับมันยิ่งใหญ่มากสำหรับความรู้สึกนี้

ขอบคุณคะที่เป็นกำลังใจให้แล้วอย่าลืมเข้ามาอ่านบ่อยๆนะคะ
ผมเคยเจอความรู้สึกนี้ด้วยตัวเอง มันทรมาณเหลือเกินครับ

การรอคอย มันก็ยังเป็นสิ่งที่ยังมีความหวัง ที่จะได้พบ ได้เจอ ได้รู้สึก แม้นบางทีมันอาจจะเป็นสิ่งที่น้อยนิด แต่มันก็ยังเหมือนมันก็เป็นอะไรๆที่ยังหล่อเลี้ยงหัวใจ ของเราไว้  ต่างกับบางสิ่งบางอย่าง  ที่เราพยายามไขว้คว้า แต่บางทีมันก็มีระยะห่างมากั้นกลางไว้

 วันเวลาที่ผ่านมา ชั่วระยะเวลาหนึ่งของชีวิต
 ผู้คนมากมายผ่านเข้ามา
     
บางคนผ่านมาเพียงเพื่อจะผ่านไป
     
แต่กลับบางคนกลับไม่เป็นเช่นนั้น
     
จากคนแปลกหน้า กลายเป็นคนรู้จัก คนคุ้นเคย ล่วงเลย
  
ไปถึงกลายเป็นคนรักกัน
         
เวลาเปลี่ยน สถานการณ์เปลี่ยน
     
สถานภาพทางความรู้สึกของเราก็อาจมีการเปลี่ยนแปลงตามไปด้วย
     
บางคนยังคงความเป็นคนแปลกหน้า
     
ยังรักษาระยะห่างของการเป็นคนรู้จัก คนคุ้นเคย หรือ
   
คนรักกันไว้ได้อย่างคงที่
     
บางคน เปลี่ยนแปลงจากคนแปลกหน้า
     
กลายเป็นคนคุ้นเคย     จากคนเคยคุ้น กลายมาเป็น คนรักกัน
      
ทำลายระยะห่างของความรู้สึกให้สั้นลงอย่างรู้สึกได้
และเมื่อนั้น เรื่องราวดี ๆ สวยงามทางความรู้สึกจึงเกิดขึ้น
    
แต่ในทางกลับกัน     

ระยะห่างของบางคน อาจห่างไกลออกไปจนสุดหูสุดตา      
จากคนเคยรัก คนเคยคุ้น กลายเป็นแค่คนเคยรู้จัก
      
กลายเป็นคนแปลกหน้าทางความรู้สึกไป
          
แน่นอนว่า ระยะห่างของคนรู้จัก กับ คนรัก ย่อมไม่เท่ากันเป็นแน่
      
แต่นั่นแหละ ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปได้เสมอ
     
เราเชื่อในเรื่องของการเปลี่ยนแปลงของเวลา
     
พอ ๆ กับเชื่อในเรื่องของการเปลี่ยนแปลงของความรู้สึก
          
ไม่มีมาตราวัดใด ๆ ที่จะใช้วัดระยะห่างของความรู้สึกได้
     
และระยะห่างในแต่ละสถานภาพทางความรู้สึกในแต่ละคนก็คงจะไม่เท่ากัน
     
เราระบุชัดไม่ได้ว่า 1 เท่ากับ 1 ในความรู้สึกของอีกคน
     
1
ในความรู้สึกของคนหนึ่ง อาจจะเป็น 100 ในความรู้สึกของอีกคนก็เป็นได้
       
และในเมื่อการคบหากันเป็นปฏิสัมพันธ์ของคนสองคน
     
เราจึงมองเห็นความไม่ลงตัว  เห็นระยะห่างที่ไม่เท่ากันของคนสองคนได้เสมอ
          
กับคนบางคน เราอยากเป็นมากกว่าคนรู้จัก
     
เราก็จะพยายามที่จะทำให้ระยะห่างของเรามันสั้นลง
     
กับคนบางคน เราอยากเป็นน้อยกว่าที่เป็นอยู่
     
เราก็จะพยายามที่จะทำให้ระยะห่างของเรายาวไกลออกไป
     
แต่กลับบางคนเรากลับอยากจะรักษา ระยะห่าง ตรงกลาง ไว้ให้คงที่
     
ไม่ให้ห่างหาย จางหนี หรือ เข้ามาใกล้จนเรารู้สึกอึดอัด    
 เคยรู้สึกใช่ไหมว่า      ขณะที่เราเดินเข้าหา บางคนกลับกำลังเดินหนี      
กับบางคนเรากำลังเดินหนี บางคนกลับเดินตาม
     
กับบางคนเราก็ต้องการระยะห่างประมาณหนึ่ง ไม่ต้องใกล้มาก
     
แต่ไม่ต้องการห่างหายไปไหน
          
ขณะที่บางคนวิ่งตาม
     
ล้มลุกคลุกคลานและเจ็บปวดกับระยะห่างของอีกคนที่ทิ้งไว้ตรงหน้า
     
และขณะเดียวกันกับที่อีกคนก็วิ่งหนี
     
โดยไม่คิดจะหันกลับมามองความเจ็บปวดของอีกคน
     
อะไรก็เกิดขึ้นได้ กับความรู้สึกคน
     
เหนื่อยแสนเหนื่อย ล้าแสนล้า แต่สุดท้ายก็ยังพยายาม
     
พยายามที่จะยื้อยุดฉุดดึงอยู่เช่นนั้น
     
บางคนปล่อยความรู้สึกของอีกคนไว้ บนความห่าง ห่างจนลับตา
      
ไม่เคยหันกลับมามองหรือรับรู้ความเป็นไปของอีกคน
      
ไม่เคยรับรู้ว่า  ระยะห่างที่เขาทิ้งไว้อีกคนมันสร้างความเจ็บปวดได้ประมาณไหน
     
แต่ก็มีบางคนที่เหนื่อยล้ากับระยะห่างที่พยายามรักษาไว้เพียงแค่นั้น
     
ไม่ต้องห่างไป แต่ เข้าใกล้กว่านี้ไม่ได้
      
ต้องการเพียงเส้นขนานที่ไม่มีทางมาบรรจบ
         
การทำลายระยะห่างของคนสองคนอาจไม่ใช่เรื่องยาก
     
แต่ก็ไม่ได้ง่ายดายนักสำหรับอีกหลาย ๆ คน
     
บางคนพยายามมาเกือบทั้งชีวิต
     
ระยะห่างที่ว่าก็ยังคงห่างอยู่เช่นเดิม
     
ขณะที่บางคนอยู่นิ่ง ๆ ไม่วิ่งหนี ไม่วิ่งตาม
     
ปล่อยทุกอย่างให้เป็นหน้าที่ของเวลา
     
ไม่เรียกร้องให้เกิดความคาดหวัง
     
ไม่ปล่อยละเลยจนเหมือนชาเฉย
      
ระยะห่างนั้นกลับขยับเข้ามาใกล้ราวปฏิหารย์
          
เอาใจช่วยสำหรับคนที่กำลังพยายามเดินเข้าหา
     
ให้อีกคนหันกลับมามองบ้าง ระยะห่างจะได้สั้นลง พยายามต่อไป
     
เพราะวันหนึ่งคุณอาจรู้สึกว่าความพยายามของคุณมิได้ไร้ค่า
     
ร้องขอสำหรับคนที่กำลังเดินหนี ให้หันกลับมามองความรู้สึกของอีกคนบ้าง
     
เพราะบางทีคุณอาจจะสูญเสียอะไรดี ๆ
  
ไปเพราะระยะห่างที่คุณทิ้งไว้ให้อีกคน
     
เห็นใจกับการรักษาระยะห่างให้คงที่สำหรับบางคน
     
เพราะบางทีมันก็ทรมานมากกว่า
  
การพยายามเดินเข้าใกล้หรือห่างหนีเสียอีก
           
แล้วคุณ ๆ เล่า เคยนึกย้อนกลับมามอง ระยะห่าง
     
ของคุณกับผู้คนรอบตัวกันบ้างไหม
     
เคยรู้สึกไหมว่า บางที ความห่างไกล กับ ระยะห่างของความรู้สึก
     
เป็นกลับเป็นตัวแปรผกผันกัน
     
เคยรู้สึกได้ถึงระยะห่างทั้งที่ตัวอยู่ใกล้ ๆ
     
หรือรู้สึกใกล้กันแล้วทางความรู้สึกทั้งที่ตัวอยู่แสนไกล กันบ้างไหม
???          
เคยคิดกันบ้างไหมว่า ระหว่างคนพยายามเดินหนี คนที่พยายามเดินตาม
     
และคนที่พยายามยังไงระยะห่างกลับเท่าเดิม คนไหนเจ็บปวดไปกว่ากัน


 

เราก้อพยายามเดินเพื่อจะตามให้ทันแต่กลับเป็นเหมือนว่ายิ่งเดินยิ่งไกลออกไปทุกที

จนเราหยุดเพื่อที่จะให้เขาหันกลับมามองเราบ้าง

แต่ก้อไม่มีเลย

ที่เขาจะเหลียวหันกลับมองมาข้างหลัง

จนในที่สุดเราก้อต้องอ้างว้าง....อยู่คนเดียว ในโลกที่เป้นจริง

ด.ช.ธีระพงษ์ เทิงชน

สวัดดีครับพิมราภัทรผมได้เข้าไปดูเว็บของ พิมราภัทรแล้วว่าเว็บของ อ.ดีมากครับ

สวัสดีค่ะคนสวย

สวัสดีค่ะคนสวยเว็บของอาจารย์ดีมากค่ะ

สวัสดีค่ะอาจารย์เว็บของอาจารย์สวยและดีมากค่ะ

เเล้วเเต่คนจะคิด

เพราะ การรอ คอยคนๆที่รักนั่นมันเจ็บจวดมาก

ต้องรักมาโดยที่เราไม่รู้ว่าจะได้รักกลับเมือไร

เเละต้องรออิกนานนั่นานเท่าไร

ถ้าคุณ ได้รักใครจริงเเล้ว สามารถรอคนๆนั้นได้

คุฌรู้ได้รู้ว่ามันมีค่ามาก

เพียงลมพัดผ่าน ปิยะ

ฉันก็เป็นทั้งคนที่ถูกรอและเป็นฝ่ายรอวันได้เจอเขาเหมือนๆกัน ไม่เคยมีครั้งไหนในชีวิตที่อยากให้เวลาเดินเร็วเท่านี้มาก่อน ฉันไม่รู้ว่าเขาจะรอฉันอย่างซื่อสัตย์อย่างที่เขาบอกหรือไม่ ในขณะเดียวกันฉันก็กลัวว่าตัวเองนี้แหละที่ไม่มั่นคงพอ กลัวจะทำให้เขาเสียใจ ในบางทีฉันก็ไม่เข้าใจเขา แต่ฉันรู้ว่าเขาคงทรมานกว่าฉันมาก ในวันนี้สิ่งที่เป็นอยู่ทำให้เราทั้งคู่เจ็บปวด แต่มันก็สวยงาม และฉันอยากทำให้ดีที่สุด ฉันไม่รู้ว่าเขารักฉันมากเท่าไหร่แต่ฉันเองรักเขามาก รักทั้งที่รู้ว่าเราอาจไม่มีทางลงเอยกันได้ ฉันรักเขาทั้งที่อายุห่างกันหนึ่งรอบ ฉันรักเขาทั้งที่เราอยู่แสนไกลและฉันจะรอจนกว่าทุกอย่างจะกระจ่างสักวัน

" การเดินทางของชีวิตที่ดูเหมือนจะยาวนานแท้จริงแล้ว มันก็สั้น เท่ากับ 1 ลมหายใจของเราเท่านั้น เวลา...มีค่าเท่าๆกับสิ่งที่คุณหวังและใฝ่หา แต่เวลาจะไร้ค่า...หากถูกยึดยื้อไว้ให้กับสิ่งที่ไม่มีวันได้มันมาครอบครอง..."

อย่าบอกลา ถ้าคุณยังต้องการจะพยายามต่อไป

อย่าท้อใจถ้าคุณยังรู้สึกว่าคุณไปไหว อย่าพูดว่าคุณไม่รักคนคนนั้นอีกแล้วถ้าคุณไม่สามารถทำใจได้

สวัสดีค่ะ ได้อ่าน Shot Noteแล้วรู้สึกดีค่ะขออนุญาตแสดงความคิดเห็นและบอกเล่าที่มาที่ไปของการรอคอยในมุมของเรานะคะสำหรับเราการรอคอยนั้นมีความหวังเป็นพื้นฐานเบื้องต้นเพราะในช่วงเวลาของการรอคอยที่มีความหวังทำให้เรามีกำลังใจมีพลังทำหน้าที่การงานมีกำลังใจคิดสร้างสรรค์ทำสิ่งดีๆเพื่อรอคอยสิ่งที่เราปราถนาเรามุ่งหวัง ณ วันนี้เราก็ยังรอคอยบุคคลคนหนึ่งที่เรารักเขาอย่างที่สุดในหัวใจระยะทางและกาลเวลาไม่ใช่ตัวแปรสำคัญสำหรับเราสิ่งที่สำคัญคือความรักความศัทธานับถือความเชื่อใจความไว้ใจที่เรามีให้สุดที่รักนั้นมีความมั่นคงหนักแน่นเพียงพอสำหรับการรอคอยคนรักของเราและเราเองก็มีความรู้สึกได้ว่าสุดที่รักของเรารับรู้ได้ถึงความรักความห่วงใยที่เรามอบให้เขาและเขารับรู้ได้ว่าเรารอคอยการกลับมาของเขาตลอดเวลาระยะเวลาที่เราและสุดที่รักของเราห่างกันนับมาถึงวันนี้ก็สองปีหนึ่งเดือนแล้วแต่ทุกๆวันภาพใบหน้าของสุดที่รักก็ยังชัดเจนมากหลับฝันเห็นอยู่บ่อยๆสำหรับเราแค่ได้รับรู้ว่าเขาประสบความสำเร็จในสิ่งที่เขาทำแค่รู้ว่าเขาสุขสบายดีเขาปลอดภัยดีเราก็มีความสุขที่สุดแล้วสองปีมาแล้วที่เราเตรียมของขวัญวันเกิดให้สุดที่รักของเราแต่สุดท้ายเราก็ต้องเก็บไว้ในลิ้นชักเหมือนเดิมเพราะหมดสิ้นหนทางที่จะมอบให้เขาจริงๆวันนี้บังเอิญหาเข็มกลัดแล้วเปิดลิ้นชักเห็นกล่องของขวัญที่เราเก็บไว้ทั้งสองกล่องแค่เห็นก็น้ำตาใหลออกมาเลยเพราะคิดถึงสุดที่รักมากเหลือเกินและไม่มีวันใหนที่ไม่คิดถึงสุดที่รักเลยแม้แต่วันเดียวเราจะทำอย่างนี้ตลอดไปเราจะเลือกหาของขวัญวันเกิดให้สุดที่รักไปจนกว่าเราไม่มีแรงห่อของขวัญให้เขาแล้วและเราจะรอสุดที่รักไปจนสิ้นลมหายใจของเราและเราไม่มีวันเสียใจกับการตัดสินใจรอคอยสุดที่รักเพราะเขาเป็นคนดีมากที่สุดสำหรับเราทุกอย่างที่เป็นตัวตนของเขาเท่าที่เรารับรู้ได้เขาเป็นผู้ชายที่เราตัดสินใจเลือกแล้วว่าต้องเป็นเขาคนเดียวเท่านั้นทุกๆวันก่อนนอนก็ได้แต่สวดมนต์ภาวนาขอให้เขาสุขภาพแข็งแรงดีขอให้เขาปลอดภัยดีสำหรับเราสุดที่รักของเราเป็นทุกสิ่งทุกอย่างแต่สำหรับเขาเราไม่มีตัวตนเราไม่มีอะไรน่าสนใจเมื่อเทียบกับผู้หญิงที่รายล้อมเขาและที่สำคัญที่สุดเขามีคนที่เขารักอย่างสุดหัวใจอยู่เคียงข้างเขาทุกวันซึ่งเราเองยอมรับความจริงที่ว่าเขาไม่มีวันรู้สึกดีๆกับเราได้เลยแต่เราจะไม่มีวันหยุดรักเขาไม่มีเหตุผลอะไรที่เราจะไม่รักเขาเพราะความหวังของเราแค่ขอให้ได้เห็นหน้าเขาอีกสักครั้งเราก็มีความสุขที่สุดแล้วแล้วเราต้องการเท่านั้นจริงๆถ้าเรามีโอกาสได้พบสุดที่รักของเราอีกครั้งเราจะจดจำใบหน้าเขาครั้งสุดท้ายไว้ในความทรงจำของเราไปตลอดชีวิตของเราเวลาที่เราคิดถึงสุดที่รักของเรามากๆเราทำได้เพียงปล่อยให้น้ำตาใหลออกมาเพื่อบรรเทาความรู้สึกที่มีเรารักสุดที่รักของเรามากเหลือเกินมากจนหาเหตุผลมาบอกหัวใจให้หยุดคิดถึงหยุดรักเขาได้ยังไงเพราะ ณ วันแรกที่ได้พบสุดที่รักสัญชาตญาณของเราบอกเราว่าเรารู้จักเขาเราคุ้นเคยกับเขาเป็นอย่างดีเราจำสุดที่รักของเราได้ทุกอย่างโดยเฉพาะแววตาคู่นั้นเราจำได้แค่สุดที่รักเดินผ่านเราก็สัมผัสได้ว่าเราคุ้นเคยกับคนคนนี้แต่เราหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ว่าเพราะอะไรแต่เราเชื่อในสัญชาตญาณของเราและเราจะรักสุดที่รักของเราและรอเขาไปจนสิ้นลมหายใจของเรา.

...ขอบคุณค่ะที่เข้ามาอ่าน

...ซึ้งจริงๆค่ะ ไม่นึกว่าจะมีการรอคอยแบบนี้หลงเหลืออยู่

...ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ

...ซึ้งจริงๆๆค่ะ

แนทกำลังรอเวลาจะกลับไปหาพี่เบียร์ แนทคิดถึงเค้ามากเค้าคือคนเดียวที่แนทจะรัก เค้าบอกว่าจะรอแนทเรียนจบแล้วเราจะแต่งงานกัน แต่พ่อแม่ของแนทห้ามไม่ให้เราได้พบกัน แนทไม่เข้าใจทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ แต่ตอนนี้เราสองคนก้อได้คุยกันผ่านโทรสัพทุกวันคร๊แต่ไม่รู้ว่าแนทจะได้กลับไปหาพี่เบียร์หรือเปล่า แต่แนทอยากให้พี่เบียร์รุ้เอาไว้ว่าแนทจะรักพี่เบียร์ตลอดไปคร๊

การรอคอยทีไม่เคยเจอ ทำอะไรไม่ได้ มันทรมานที่สุด รอว่าเขาคิดถึงเราไม่ เขารอเราอย่างทีเรารอเขาไม่ มันไม่มีคำตอบอะไร การทีคนสองคนต้องห่างกันเวลานานๆมันจะรุ้สึกยังไง เขาจะเหมือนเราในตอนนี้หรือไม่

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท