เรียนรู้ตัวเองจาก "บันทึกในวัยเยาว์" (1)
กาลเวลาอาจจะทำให้ความคิดของคนเราเปลี่ยนไป วันนี้ได้เก็บบ้านแล้วเจอไดอารี่ในวัยเด็ก เลยหยิบมาอ่าน ได้เรียนรู้ความคิดในวัยเด็กที่บางครั้งเราอาจจะลืมเลือนไปแล้ว....ในแต่ละปีที่ได้เขียน เราสัญญาอะไรไว้บ้าง หยิบบันทึกนี้มาเพื่อเตือนตัวเองค่ะ ลองอ่านแล้วเดาอายุดูนะคะ(อ้อ…อายุตอนเขียนไดอารี่)
วันที่ 3 ม.ค......
ยายหนูลูกพ่อจบแล้วนะ ซึ้งที่สุดเลย ตอนเช้าคุณแม่บอกว่าจะพาไปซื้อกระโปรงย้วย แต่ก็ไม่ได้พาไปหว้ารอเก้อเลย เออ...นี่ คุณแม่เพิ่งจะเห็นกรอบรูปที่หว้าซื้อมาให้น่าน้อยใจจังเลย แต่พอคุณแม่ชมก็เลยเป็นปลื้ม วันนี้หว้านึกอยากจะทำอะไรในบ้านเนื่องในวันปีใหม่เลยพัฒนาบ้านใหญ่เลย เก็บกวาดบ้านแล้วยังอุตส่าห์เอาหนังสือสุดที่รักสุดหวงแหนออกมาวางตั้งไว้ข้างนอก เท่านั้นยังไม่พอยังเอาโปสเตอร์ต่างๆไปติดตามหน้าห้องต่างๆ แล้วก็มาเก็บห้อง เอากระเป๋าแขวนเต็มไปหมด แต่ก็เก๋ดีนะ ต่อจากนั้นก็เก็บตู้ ถึงแม้เสื้อผ้าจะพับอยู่แล้ว แต่ก็ดูไม่ค่อยเรียบร้อยเลยพับซะหน่อย
พอดีไอ้พี่เฮงซวยมาแหย่เพราะมันไปแอบอ่านที่หว้าบันทึกไว้แล้ว มันเอามาล้อ หว้าก็เลยฟาดเข้าให้ มันก็ยังไม่หยุดอีกก็เลยเอาไม้แขวนเสื้อขว้างและก็จะตี แต่คุณพ่อขึ้นมาเสียก่อน คุณพ่อกลับว่าหว้าซะอีก นึกแล้วก็เสียใจ หว้าอุตส่าห์ทำความสะอาดบ้านเพื่อปีใหม่ แต่ผลตอบแทนเป็นแบบนี้ ตอนแรกหว้าคิดจะเลิกทำความสะอาดทุกๆอย่างจะไม่ทำอีกแล้ว แต่ตอนนี้หว้าเปลี่ยนใจแล้วหล่ะ ปีใหม่นี้หว้าจะเป็นเด็กดีของคุณพ่อ คุณแม่ เป็นเพื่อนที่ดีของเพื่อนๆ และเพื่อนๆคงรักหว้านะ
ความเห็น (11)
- หลายปีที่ผ่านมา ไม่เคยมีใครได้อ่านไดอารี่เล่มนี้เลย วันนี้ได้กลับมาเปิดอ่านอีกครั้งหนึ่ง เพิ่งจะรู้ว่าตอนเด็ก เราโหดเหมือนกันนะเนี่ย...
- จำได้ว่าโมโหมากตอนเขียนไดอารี่ แต่พอเขียนเสร็จก็หายโกรธพอดี แล้วก็ไปเก็บบ้านต่อ นี่แหล่ะค่ะผลดีของการบันทึก เป็นการได้ระบายความในใจออกไป เมื่อก่อนติดไดอารี่ แต่เดี๋ยวนี้ติดบล็อก
- ว่าแล้วก็คงต้องตามดูไดอารี่ในแต่ละปีว่าเราสัญญาอะไรไว้บ้าง แล้วสำรวจตัวเองว่าเราได้ทำตามที่เราสัญญาไว้บ้างหรือเปล่า
ได้อ่านบันทึกเก่า ๆ ความทรงจำดี ๆ ก็กลับมานะค่ะ
อ.ลูกหว้า ไม่โหดหรอกค่ะ เด็ก ๆ หนูก็ไม่ยอมให้ใครแกล้งหรอกค่ะ เป็นธรรมดา กระมั้งค่ะ
ปล.อ่านบันทึกนี้ แล้วขอแอบอมยิ้มไปด้วยค่ะ
บันทึกได้เป็นเรื่องเป็นราว น่ารักดีครับ
ผมก็มีไดอารี่เหมือนกัน แต่ไม่บันทึกทุกวัน บางครั้งก็ข้ามไปเป็นเดือน เหงาก็เอาออกมาอ่านบ้าง และบ่อยครั้งที่นั่งอมยิ้มอยู่คนเดียวครับ
น้องมะปรางเปรี้ยว....- พี่ย้ายบ้านบ่อยค่ะ อยู่ไม่ค่อยเป็นที่เป็นทาง ของก็เลยหายไปเยอะมาก เหลือแต่ไดอารี่ที่เราหวง จำได้ว่าเริ่มบันทึกตั้งแต่ประถม ย้อนกลับไปอ่านอีกทีอดอมยิ้มไม่ได้
คุณเอก....- นำไดอารี่มาปัดฝุ่น อ่านไปก็อมยิ้มไปกับคำสัญญาในวัยเด็ก กลัวว่าเพื่อนๆจะไม่รัก
พี่โอ๋คะ...- คืนนี้จะทะยอยอ่านในแต่ละปีค่ะ เสียดายจดหมายที่หว้าสะสมไว้ในวัยเด็กหายไป แต่เดี๋ยวนี้ไม่ได้เขียนแล้วค่ะ แต่เปลี่ยนเป็นเขียนบล็อกแทน คงจะพอทดแทนกันได้บ้างค่ะ
- ดูๆไปตอนเด็กหว้าก็เหมือนเด็กหวงของเหมือนกันนะเนี่ย ทำไมเด็กๆกลับขยันกว่าตอนนี้อีกนะ เมื่อก่อนเวลาพับผ้าเรียงในตู้จะเรียงตามสี ระเบียบจัดเชียว แต่เดี๋ยวนี้..........
เรียนท่านอาจารย์ลูกหว้า
ขอบคุณที่เล่าเรื่องราวชีวิตวัยเด็กครับ ผมเองจำชีวิตเด็กของตัวเองไม่ค่อยจะได้เท่าไหร่นัก
เพิ่งรู้นะครับว่ามีพี่ชายชื่อ "เฮงซวย"
กัมปนาท
- เราต่างมีคืนวันเก่า ๆ ที่งดงามเสมอ
- ถึงแม้บางเรื่อง ณ ห้วงนั้น ๆ จะดูไม่ดี ไม่สบอารมณ์ แต่เมื่อวันเวลาผ่านล่วงมา กลับรู้สึกว่ายังไงเสียเรื่องนั้น ๆ เมื่อวันนั้น ๆ เป็นเรื่องงดงามสำกรับเรายิ่งนัก
- ...ผมรักอดีต พอ ๆ กับรักและเคารพในวันนี้และพรุ่งนี้ของชีวิตครับ
- และเฝ้าฝันเสมอว่าชีวิตจะมี "เช้าชื่นของความรัก" เสมอ ๆ
- อดีตของคนเรามีทั้งสุขและทุกข์ปะปนกันไป แต่ตัวเองก็ไม่เคยเกลียดอดีต แต่จะเรียนรู้จากอดีตเสมอ
- เอ...ชักสงสัยแล้วสิว่าที่เขาแซวกันว่าช่วงนี้ดูคุณแผ่นดินจะอินเลิฟ ท่าจะจริงเพราะโรแมนติกถี่จังเลย....อิอิอิ
