นักโภชนาการกลุ้มใจ..ทำไมครูดีเด่นเป็นเช่นนี้

คุณแม่เป็นครูดีเด่น แต่ไม่มีเวลาให้ลูก

       เหตุการณ์ที่นำมาอึ้งกัน เกิดเมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมา..มีคุณแม่ท่านหนึ่งนำลูกมารับวัคซีนตามเกณฑ์ที่แผนกตรวจสุขภาพเด็กดีของศูนย์อนามัยที่ 8 ป้าๆที่คุยกันกับคุณแม่พบว่าน้องยังต้องใช้หลอดฉีดยา (syringe) ป้อนน้ำทั้งที่โตแล้ว จึงส่งปรึกษานักโภชนาการ..น้องวันเพ็ญ สุทธิโกมินทร์ หนึ่งในทีมงานโรงเรียนพ่อแม่ของเรา เพื่อค้นหาสาเหตุ  คุยไปคุยมาจนพบว่า...สิ่งที่เด็กเป็นแบบนี้เพราะต้องการเรียกร้องความสนใจจากคุณแม่ ไม่ใช่เด็กทำเองไม่ได้ เพราะดูจากเด็กแล้วป็นเด็กฉลาด เนื่องด้วยคุณแม่เป็นคุณครูดีเด่น ทำงานอยู่โรงเรียนแห่งหนึ่งในอำเภอท่าตะโก จังหวัดนครสวรรค์กว่าจะได้กลับบ้านก็ดึกดื่น ลูกได้ให้แม่บ้านเลี้ยง ไม่มีเวลาที่เสียเวลามาดูแลลูกในส่วนนี้  นักโภชนาการเราก็พยายามชักจูง  โน้มน้าวให้คุณแม่คิด แต่แล้วภาพรวมก็ดูปฏิเสธคำแนะนำทุกอย่าง เนื่องด้วย..ไม่มีเวลา  งานยุ่ง

        นักโภชนาการของเราวันนั้นเลยเดินหน้าละโหยมาทานข้าวกลางวันอย่างรู้สึกสงสารเด็กคนนี้...เสียดายอนาคตดีๆที่ควรจะได้ ถ้าคุณแม่คิดซักนิดเดียวว่า

อะไรคือสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตความเป็นแม่...เงิน ชื่อเสียง รางวัล หรือลูก

เวลาวันๆหนึ่งของทุกคนมีเท่ากัน 24 ชั่วโมง คุณแบ่งให้กับอะไรบ้าง...งาน พักผ่อน ส่วนตัว ครอบครัว ลูก

        เราไม่นึกว่าสิ่งที่เราได้ยิน ได้ฟังมาจากสังคมเมือง จะเริ่มมาเกิดขึ้นในสังคมชนบทอย่างบ้านเราแล้ว...ป้องกันอย่างไรกันดี?

[หยก]

ดีใจนะคะที่เห็นบุคคลในสังคมใส่ใจอนาคตของชาติ และเห็นว่าเป็นเรื่องที่ดี....แต่ดิฉันเห็นเป็นการมองต่างมุมกันมากกว่าค่ะ ชีวิตแต่ละคนก็มีจุดเน้นที่แตกต่างตามประสบการณ์ชีวิต อย่างตัวดิฉันเองถูกเลี่ยงมาจากบ้านป่า พ่อแม่ไม่ค่อยสนใย แต่ก็เติบโตมาได้ ก็เลยคิดว่าให้ลูกเติบโตซะเองบ้าง อนาคตต้องพบอะไรอีกมากมายโดยไม่ได้อยู่ในสายตาแม่ ก็เลยเป็นคนหนึ่งที่ค่อนข้างถูกจับตาจากคนรอบข้าง พร้อมกับคำว่า "เป็นแม่ประสาอะไร"...

[ป้าเจี๊ยบ]

แปลกใจ และเห็นใจค่ะที่ต้องเจอปัญหาอย่างนี้  ป้าเจี๊ยบเลยได้ข้อสรุปอย่างหนึ่งว่า พ่อแม่ดีเด่นเป็นครูดีเด่นได้ แต่ครูดีเด่นเป็นพ่อแม่ดีเด่นไม่ได้ เฮ้อ!

[จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร]

สร้างเขามา ก็ต้องดูแลและให้สิทธิเด็กตามที่เขาพึงได้รับ

การไม่รับผิดชอบแบบนั้น เป็นเรื่องที่น่าเสียใจ น่าหดหู่

คุณครูดีเด่น ...นวัตกรรมการสร้างคนหลอกๆ  บางทีก็ทำร้ายคนที่รู้ไม่เท่าทัน ได้หลงไหลได้ปลื้ม ดีเด่นอย่างไรก็ไม่รู้ ดีแล้วมีความรู้และปัญญาในการจัดการชีวิตของตนเองหรือไม่..ก็เป็นสิ่งควรคิด

มองอีกมุมก็น่าสงสารผู้ปกครองที่เป็นคุณครูท่านนี้เช่นกันครับ ที่ถูกเครื่องเกียรติยศฉาบจนไม่มีเหลือพอที่จะเห็นตัวตน...เป็นคุณครูที่ดีเด่นในงานแต่ชีวิตครอบครัวกลับล้มเหลว

การปฏิเสธแบบฉับพลันของคุณครูอาจเป็นการป้องกันตัวเองอย่างหนึ่งของคนที่มีความมั่นใจสูง

ขอให้คนทำงานอย่าเพิ่งท้อ ครับ ใจเย็นอธิบาย และอธิบายกันต่อไป...คงมีผลบ้างในทางที่ดี

ทำเรื่องเล็กๆที่ท้าทาย นี่ให้สำเร็จเถอะครับ...ผมคิดว่าเป็นเรื่องที่น่าท้าทายสำหรับคนปฏิบัติงานด้วยครับ

[DSS "work with disability" ( หนิง )]

ในมุมกลับกัน  หนิงนึกถึงโฆษณาทางทีวี ชิ้นนึงที่ว่า...  ทำไมพ่อไม่ไปหาหมอ  

นั่นสินะ ถ้าคนเราต้องฝึกเรื่องการให้ความสำคัญ (set piority) แล้วหละค่ะ    ไม่จำเป็นว่า  เรื่องงานต้องมาก่อนเสมอไป  และไม่จำเป็นว่าต้องเป็นคนติดครอบครัวแจ  แต่เราควรจะจัดลำดับความสำคัญก่อนหลังในแต่ละสถานการณ์ใช่ไหมคะ

[Up to you.]

    ขอบคุณทุกความคิดเห็นคะแต่ส่วนตัวเห็นด้วยกับไอเดีย..เด็กจะดีได้ถ้ามีผู้ใหญ่ชี้แนะคะ ผู้ใหญ่คนนั้นอาจไม่จำเป็นต้องเป็นพ่อแม่แต่เป็นฮีโร่สำหรับเด็ก  แต่เด็กน้อยที่โชคดีเช่นนั้น อยากให้มีทั่วๆเลยนะคะ

[k-jira]

ตรงนี้เองล่ะค่ะ  ที่ทำให้ทุกวันนี้รู้สึกสับสน

ว่าเราทุ่มเท ทำงานทุกวันนี้เพื่ออะไรกันแน่ ?

ทำงานเพื่อชีวิต หรือว่า มีชีวิตอยู่เพื่องาน จนลืมตัวตนและคนที่เรารัก

หน่วยงาน ยกย่องคนทุ่มเท เชิดชูเป็นบุคลากรตัวอย่าง  แต่จะตำหนิคนที่ เห็นแก่ครอบครัวเป็นหลัก เห็นแก่ตัว

เป็นคนดีขององค์กร แต่บางทีก็ต้องแลกด้วย การเป็นลูกที่ไม่สนใจพ่อแม่ (เพราะไม่ค่อยได้กลับบ้าน)  เป็นพ่อแม่ที่ทอดทิ้งลูก (เพราะมัวแต่ทำงาน) 

บางคนคิดว่า ทำงานเพื่อเงิน เพื่อชื่อเสียง เพื่อเกียรติยศ ..ทั้งนี้ก็เพื่อการมีชีวิตที่ดีขึ้น มีหน้าตามาเชิดชูวงศ์ตระกูล มีเงินทองมาให้ครอบครัว เป็นทุนของลูกๆในอนาคต

แต่กว่าจะถึงวันนั้น บางทีเราก็ลืมไปว่า เราได้สูญเสียอะไรไปแล้วมากมายเบื้องหลัง  ความรักความผูกพันที่จางหายไปกับวันเวลา ..เมื่อหันหลังไปมอง บางทีก็สายเกินแก้  สูญหายไปเกินกว่าจะไขว่คว้ากลับคืนมา

เคยมีคนไข้เบาหวานคนหนึ่ง นอนร้องไห้ ..เขาไม่ได้เสียใจที่ตนเองถูกตัดขาพิการ แต่เขาเสียดายกับวันเวลาที่ผ่านมา ที่เขาพยายามทำงานตัวเป็นเกลียว ไม่เคยนึกหาความสุขใส่ตัว หรือให้กับคนรอบข้าง พยายามแต่ หาเงินมากมาย จนในที่สุด ได้สร้างบ้านหลังใหญ่ราคาหลายล้าน สุดท้ายเพิ่งถอยรถเบนซ์คันหรูป้ายออกมา แต่ไม่ถึงเดือน ก็ต้องเข้าโรงพยาบาล โดนตัดขาเพราะแผลเบาหวาน

เขาเสียใจที่มีรถดีๆ แต่ไม่มีโอกาสได้ใช้ มีเงินก็ไม่มีโอกาสได้เที่ยว มีลูกหลายคนแต่เพราะมัวทำแต่งาน ไม่ค่อยได้มีความผูกพัน พอล้มป่วย ลูกๆก็เอาเงินของแก ไปจ้างพี่เลี้ยง ให้มาอยู่เฝ้า เนื่องจากลูกๆก็ถูกปลูกฝังค่านิยมการทำงาน มีความคิดว่าเวลาคืองาน งานคือเงิน  มิสู้เอาเงินมาจ้างคนมาดูแลพ่อแม่ดีกว่า ที่จะเอาเวลามาทำตรงนี้เอง

เศร้าใจค่ะ T_T

ทุกวันนี้.. จึงพยายามที่จะอยู่ทางสายกลาง ทำงานให้ดีที่สุด แต่ก็ไม่ถึงกับทุ่มเทจนหมดตัวไปทั้งชีวิต หากแต่แบ่งเวลาส่วนหนึ่ง สำหรับตัวเอง สำหรับความฝัน และสิ่งที่ตนเองอยากจะทำค่ะ

เพื่อว่าสักวันหนึ่ง ที่เกิดอะไรขึ้นอย่างกระทันหัน ต้องจากโลกนี้ไปอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว จะได้ไม่รู้สึกเสียใจค่ะ

 

[เม็กดำ 1]

• เป็นประเด็นชวนคิดมากๆครับ
• ครูดีเด่น  เป็นไปตามที่ท่านพบ  นั่นคือคำตอบที่แท้ 
• ครูดีเด่น (บางส่วน) ไม่มีเวลาให้ครอบครัว
• ครูดีเด่น (บางส่วน) ไม่มีเวลาให้เด็กแต่ทุ่มเทกับการสร้างเอกสาร จอมปลอม 
• วันนี้จึงมีครูดีเด่นเต็มบ้านเต็มเมือง  แต่คุณภาพการศึกษาโดยรวมไม่มีคุณภาพ
• เป็นกำลังใจให้ครูดี   ทุกท่านครับ

[เมตตา]

เมื่อได้มีโอกาสเป็นแม่ก็ต้องทำหน้าที่แม่ให้ดี...แม่ดีตามความเชื่อของแต่ละคนแตกต่าง.....ทุกคนรักลูก...มากกว่ารักตัวเองดิฉั้นเชื่อเช่นนั้น...เบื้องหลังการทำงานของแต่ละคน...มีความต่าง..นั่นขึ้นอยู่กับพื้นฐานเดิม....ดิฉั้นเป็นคนหนึ่งที่บ้างาน...แม้ไม่ลืม BALANCE ระหว่างงานกับลูก...ก็ยังถูกคนรอบข้างว่าทำแต่งานจนได้...

[เพื่อนร่วมทาง]

• คงเป็นความเข้าใจผิด หรือการจัดเวลาผิด หรือการให้ความสำคัญผิดที่ ผิดจุด หรืออะไรสักอย่างนะคะ
• น่าเห็นใจ ... เพราะว่า ส่วนหนึ่ง "แม่" ในบทบาท "ครูดีเด่น" ก็ต้องรักษาภาพลักษณ์ คือ การทำงานทุ่มเท เต็มที่ ... มันคงเหนื่อย
• บทบาท "แม่" คงเป็นส่วนหนึ่งต้องหาเลี้ยงครอบครัว
• คงต้องไปเพิ่ม criteria ของ "ครูดีเด่น" ละมั๊ง ว่า ต้องเป็น "ครอบครัวอบอุ่น"
• ???

[Up to you.]

 วันนี้ให้นักโภชนาการอ่านข้อคิดเห็นจากทุกคนแล้วคะ รับทราบ"เติมน้ำครึ่งแก้ว"ของเรากันต่อไปคะ เต็มที่ไม่มีถอย