คำถามเก่า..เขียนบล็อกไปทำไมกัน?
เขียนในมุมมองของ beeman
เมื่อ ๒ วันก่อน ไปช่วยหน่วยประกันฯ อบรมการใช้บล็อก....มีคำถามจากผู้เข้ารับการอบรมว่า..บล็อกนำไปใช้ประโยชน์อะไรได้บ้าง นั่นก็คือการประยุกต์ใช้บล็อกได้อย่างกลมกลืนหรือเนียนในเนื้องานของการทำงาน...
ผมมีคำตอบอยู่ในใจแล้ว..แต่เพื่อเป็นการทบทวน สำหรับสมาชิกใหม่ๆ จึง..ขอค้นคว้าเรื่องนี้ใน GotoKnow... ใช้คำสั่งค้นหา...ด้านบน..พิมพ์คำว่า "บล็อก" ลงไปในช่องว่างแล้ว..ค้นโดย Google ก็จะพบ ข้อเขียนมากมายเลยครับ
ลองดูความตั้งใจแรกของท่านอาจารย์หมอวิจารณ์ ที่ต้องการให้บล็อกเป็น
- สมุดไดอารี่ อิเล็คทรอนิก..ที่บันทึกเรื่องราว..วิธีการทำงาน ที่เป็นการริเริ่มสิ่งที่แปลกใหม่ในวิธีการทำงาน หรือ ความรู้ใหม่ๆ เกี่ยวกับงานที่คนอื่นๆ ยังไม่ทราบ
- ถ่ายทอด ความรู้ฝังลึก Tacit Knowledge ที่อยู่ในตัวเองออกมา เพื่อลปรร.กับผู้อื่น..
แต่ถ้าวางกรอบไว้ แน่นหนาแบบนี้..คนที่เข้ามาใหม่จะเกิดอาการเกร็งน่าดูแล้วก็จะห่างหายไป
ต่อมา ท่านอาจารย์หมอวิจารณ์ เกิดไอเดีย.."กลยุทธ์การให้รางวัล"..สร้าง "รางวัลสุดคะนึง" ขึ้นมา..ซึ่งในระยะยาวก็ได้ผลดี...แต่มีคำถามว่า..ให้แค่เดือนละคนจะพอเพียงหรือ..แต่เพื่อไม่ให้เฟ้อจนเกินไปผมว่า..เดือนละคนก็ดีแล้ว..เพราะว่ายังมีรางวัล "จตุรพลัง" อีกเดือนละ ๔ คน..
ต่อไปผมขอรวบรวมประสบกาณ์ การเขียนบล็อกมาเล่าถึงการประยุกต์ใช้บล็อกในการทำงาน (เป็นเรื่องประโยชน์ซะมากกว่า)นะครับ..
ในเบื้องต้น
- ฝึกหัดเขียนบันทึก..แบบไดอารี่ บันทึกเรื่องราวการทำงานประจำวัน..ในหน้าที่...ในกรณีนี้คือฝึกเล่าเรืองแชร์ให้คนอื่นได้อ่านขึ้น..ฝึกความกล้าในการเขียน..ไม่มีถูกไม่มีผิด, ฝึกการตั้งเป้าหมายในการเขียนบันทึกว่าควรจะเขียนเดือนละกี่บันทึก...ที่สำคัญคือฝึกการถ่ายทอดเล่าเรื่องราวโดยการเขียน..เพราะว่าสมัยนี้ตอนเรียนหนังสือ ข้อสอบจะเป็น choice ส่วนใหญ่ พวกเราจึงไม่ค่อยได้ฝึกการเขียนเท่าไร..ส่วนนี้ก็จะพัฒนาการเขียนที่จะสื่อให้ผู้อื่นเข้าใจได้..
- ในการเขียนบันทึกช่วงแรกๆ พวกเพื่อนๆ ของเราคงได้ติดตามเข้าไปอ่านบ้าง..มีการให้กำลังใจซึ่งกันและกัน..ข้อนี้ก็เป็นการฝึกให้คนที่เข้ามาอ่าน..ฝึกนิสัยการแสดงความชื่นชมยินดีกับผู้อื่น..การพลอยแสดงความยินดีเมื่อผู้อื่นได้ดี..หรือการฝึกนิสัยแสดงมุทิตาจิตต่อผู้อื่นด้วย
- แสดงตัวตนของเราออกมาจากบันทึกที่เราเขียน..เพราะว่าในบันทึก..มักจะมีเรื่องราวของเราเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย (ก็เราเป็นผู้เล่า) บันทึกที่เล่าเรื่องราวอย่างนี้ได้ดี คือ บันทึกที่เกี่ยวกับการเดินทางหรือท่องเที่ยว..ไปเห็นอะไรมา..เราก็ใส่ความรู้สึกของเราเข้าไปในตัวอักษรด้วย
- ถ่ายทอดความสำเร็จในการทำงาน...เริ่มจากความสำเร็จเล็กๆ ก่อน...เป็นการฝึกการให้กำลังใจตัวเองในการทำงาน..เพื่อจะไปทำงานที่ใหญ่ขึ้นให้สำเร็จ..ความสำเร็จต้องเริ่มจากก้าวแรกก่อน..เสมอ
- เรียนรู้ความสำเร็จจากผู้อื่น..แล้วมาประยุกต์ใช้กับการทำงานของตัวเอง...ในการเริ่มบันทึกใหม่ๆ เราก็ต้องไปหาความรู้จากผู้อื่น..โดยต้องเริ่มเข้าไปอ่านบันทึกของคนอื่น.(ว่าเขามีรูปแบบในการเขียนบันทึกอย่างไรบ้าง) เมื่ออ่านก็ย่อมได้ความรู้..และบางครั้งก็เอามาประยุกต์ใช้กับงานของเราได้อย่างไม่รู้ตัวเหมือนกัน
ในท่ามกลาง
- จะเกิดอาการเป็นโรคติดบล็อก คือ ถ้าไม่ได้เขียนบันทึกวันนี้แล้ว..จะรู้สึกหงุดหงิด..มาถึงตอนนี้ คุณก็จะเป็นคนที่เขาเรียกว่า "Blogger" แล้ว เพราะคุณอาจเขียนบันทึกมาถึง 100 บันทึก โดยไม่รู้ตัว
- เกิดมีกลุ่มชน หรือชุมชน "คนคอเดียวกัน" เกิดขึ้น มีคนรู้จักคุณเพิ่มขึ้น..ก็จะเกิดการจับกลุ่มกันเพื่อ ลปรร. (แลกเปลี่ยนเรียนรู้) กันเพิ่มขึ้น ในกลุ่มคนที่ชอบอะไรเหมือนๆ กัน..นอกจากนั้นก็จะเกิด "มิตรภาพ" ใน blogger เกิดความหวังดีซึ่งกันและกัน เรียกว่าเกิด "กัลยาณมิตร" ขึ้นในบล็อกหรือบันทึกเลยทีเดียว
- ถึงตอนนี้..เราก็อยากพบตัวตนจริงๆ ของ คนที่เรา B2B กันบ่อยๆ อยากจะเปลี่ยนเป็น F2F บ้างแล้ว คืออยากจะเห็น "ตัวเป็นๆ" ของเขาบ้างแล้ว ซึ่งอาจพบเจอกันในงานต่างๆ..หรือมีการนัดหมายไปพบกัน
ในเบื้องปลาย
- ใช้บล็อกในการเป็นหางปลา เพื่อเป็นที่รวบรวมขุมความรู้ (Knowledge Assets) ส่วนนี้รู้สึกว่า ป้าย (Tag) จะเข้ามามีบทบาทมาก โดยใช้คำสั่ง "ค้นหา" เพื่อให้ได้มาซึ่งขุมความรู้ที่เราต้องการ
- นอกจากบล็อกจะเป็นหางปลาแล้ว มันยังเป็นตัวปลาด้วย..เพราะทำให้เกิดการลปรร. ระดับ individual, ระดับหน่วยงาน. ระดับองค์กร, ระดับข้ามองค์กร, และระดับชาติ...ไม่น่าเชื่อว่าบล็อกจะมีพลังเช่นนี้...
- บางครั้งบล็อกยังทำหน้าที่เป็นหัวปลาด้วย...อย่างการกำหนดทิศทางด้านใดด้านหนึ่ง กำหนดเป็นทิศทางหรือเป้าหมายให้เดินกันไป..อย่างเช่น ที่สคส.กำหนดทิศทางของการทำ KM เพื่อไปสู่ LO....
- ใช้เป็นกลยุทธ์ ที่จะ implement KM เข้าไปในองค์กร แบบว่า "ทำ KM แบบใจสั่งมา ไม่ต้องให้ใครมาบังคับ" ซึ่งส่วนนี้ถ้าพูดแบบเข้าข้างตัวเองหน่อยๆ รู้สึกว่า มน.จะทำได้ดี...เนื่องจากเมื่อคุณเขียนบล็อก คุณก็ต้องไปอ่านบันทึกที่คนอื่นๆ เขาได้เขียนบ้าง..แล้วข้อเขียนหลายเรื่องก็เป็นเรื่องที่มี KM แฝงอยู่ เราก็จะได้ความรู้ KM ไปแบบไม่ทันรู้ตัว..แล้วนำไปปฏิบัติก้บงานของเราแบบไม่ทันรู้ตัวเช่นเดียวกัน
ในเบื้องท้าย (แต่ไม่ท้ายสุด)
- อย่าไปตก "หลุมดำ KM" อยู่นะครับ..เพราะว่า KM เป็นเพียงเครื่องมือ..เราต้องใช้ KM...พัฒนา "ฅน" พัฒนาที่จิตใจของเขาให้เป็นคนดี (ประมาณ ๒๐ เปอร์เซนต์ขึ้นไป)..ที่จะนำพาองค์กรไปสู่ LO....เราเรียกขั้นตอนนี้ว่า "ก้าวข้าม KM"
สคส.พยายามไปถึงเบื้องท้ายๆ แล้วครับ
แต่หน่วยงานอื่นๆ ยังต้องรอให้คนในองค์กร "ปรับตัว" ให้ไปถึงขั้น .."ก้าวไปพร้อมๆ กัน แบบมั่นคง และไม่ผิดทิศผิดทาง"
สวัสดีครับ..beeman
|
BeeMan |
หมายเลขบันทึก: 74898เขียนเมื่อ 28 มกราคม 2007 07:43 น. ()แก้ไขเมื่อ 25 กรกฎาคม 2013 08:17 น. () สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:
ความเห็น (14)
ท่านอ. beeman......
- ขอบพระคุณอย่างมากเลยค่ะ หว้าจะเก็บบันทึกนี้ไว้เป็นแนวทางให้กับตัวเอง การเขียนบล็อกเปลี่ยนแปลงตัวหว้ามากเหลือเกิน
- หว้าเป็นเพียงอาจารย์เล็กๆคนหนึ่ง แต่เป็นที่แปลกใจของหลายๆคนว่า ไม่ว่าเราจะไปที่เชียงใหม่ก็มีคนรู้จัก จะไปที่มหาสารคามหรือขอนแก่นก็มีคนรู้จัก ทำไม?? เกิดคำถามขึ้นกับหลายคนค่ะ
- ขณะนี้กลายเป็นโรคติดบล็อกไปแล้วค่ะ อยู่กลุ่มคนนอนดึกค่ะ เดี๋ยวนี้ทำงานตอนกลางคืนไม่เหงาแล้ว เพราะท่านครูบาจะคอยเตือนว่า "ไปนอนได้แล้ว" อบอุ่นจังค่ะ
- นี่แหละคือพลังของ GotoKnow...
- พลังของการลปรร. ครับ อ.ลูกหว้า
- ขอบคุณที่มาลปรร.ครับ
- ผมก็ติดไปแล้วครับ แต่ผมว่าดีกว่าติดเกมร์ออนไลด์ หรือติดเที่ยวนะครับ
- ขอบคุณอาจารย์มากครับ
- ถูกต้องคร๊าบ น้องปืน
- ถ้าคนที่อยู่ในช่วงวัยรุ่น..ที่ติดเกมส์, ติดเกมส์ออนไลน์, ติดเที่ยวกลางคืน, ติดสุรา, ติดผู้หญิง, ติดเว๊ปโป๊เปลือย..
- มาติดบล๊อก..ดีกว่าเยอะเลยครับ
เรียนท่าน อ.beemanค่ะ..
- ท่าน อ.หมอสมบูรณ์กล่าวชื่นชมท่านให้ฟังอยู่บ่อยๆค่ะ...
- บันทึกของท่านชัดเจน...และชัดแจ้ง....ทำให้ผู้บันทึกไม่สับสนและหลงทางค่ะ
- ขอบพระคุณท่านค่ะ
- ตอนนี้ก็ติด blog ไปแล้วเช่นกัน
- บันทึกนี้ ทำให้เห็นภาพการใช้งาน blog ได้อย่างชัดเจน
- ขอบคุณมากค่ะ
- ตอนนี้ของมน. พยายามทำให้ไปติดบล็อกกันก่อนครับ..
- แล้วค่อยพัฒนาขั้นต่อไป..
- แต่ส่วนที่นำหน้าไป ก็พัฒนาไปถึงขั้นพัฒนาองค์กรแล้ว
- อย่างเช่นคณะสหเวชศาสตร์ ใช้บล็อกในการทำประกันคุณภาพ โดยใส่ดัชนีชี้วัดไว้ที่ป้าย
- หรือใช้ลปรร.กันในการทำวิจัยสถาบัน อย่างที่คุณบอยเขียนไว้ในเรื่อง baby research นั่นแหละครับ
ขอขอบคุณ คุณกฤษณา ครับ
- คิดว่าเขียนวันอาทิตย์แล้วจะไม่มีคนอ่านครับ..พอมีบ้าง..
- พอรู้สึกว่า บันทึกนี้มีประโยชน์ก็ชื่นใจแล้วครับ..
- ค่อยๆ พัฒนา..ไปด้วยกันครับ
ขอขอบคุณ คุณมะปรางเปรี๊ยว เช่นกันครับ
- เพิ่มเติมอีกหน่อยครับ..
- เดี๋ยวนี้ในมน.บล็อกระบาดไปสู่คณะ และหน่วยงานต่างๆ...ตัวคูณเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
- อย่างสำนักหอสมุด, คณะเภสัชศาสตร์, คณะทันตแพทย์ศาสตร์, บัณฑิตวิทยาลัย, กองกิจการนิสิต, สภาและองค์การนิสิต, คณะนิติศาสตร์, คณะพยาบาลศาสตร์, คณะวิศวกรรมศาสตร์, คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ ฯลฯ
- สวัสดีค่ะ
- สงสัยจะติด blog แล้วเหมือนกัน เพราะต้องเข้ามาทุกครั้งที่มีเวลา(บางครั้งไม่มีก็ยังเข้ามา) ถึงแม้ไม่ได้มาเขียนบันทึก ก็ขอให้ได้เข้ามาแอบอ่านบันทึกของคนอื่น มีความสุขค่ะ
- ยินดีต้อนรับครับ "ครูตุ๊กแก" ชื่อแปลกดี..
- ที่บ้านเลี้ยงตุ๊กแก..หรือเปล่า..
- เป็นโรคติดบล็อกก็ดีแล้วครับ..อย่าลืมสอนนักเรียนที่ Learners ด้วยครับ..
- ถ้าอ่านบันทึกแล้วมีความสุขก็หลับสบายครับ
- เข้าไปอ่านประวัติแล้ว..อยู่สุพรรณบุรี คงมีสายสัมพันธ์อันดีกับคุณปวีณานะครับ
ที่ผมกลัวที่สุดคือหลุมดำครับ
ตอนนี้ก็มีหลุมดำที่สำคัญอยู่หลายหลุมแล้ว เช้น
- คำว่า KM ทำให้คนงงมากจนคิดอะไรไม่ออก
- ปลาทูหมื่นปี สับสนพอๆกัน มองเห็นคนเป็นปลาไปเลย
- สารพัด "คุณ" ใน KM ที่แยกแยะ จนขาดจากกัน ทั้งที่ควรบูรณาการเป็นคำเดียวกัน
- และ แม้แต่การให้คำจำกัดความที่สับสนของ Tacit Knowledge ว่าจะเอาออกมาให้คนอื่นดูได้โดยง่าย แค่มาเล่าสู่กันฟัง ก็ทำให้คนที่ไม่เคยขี่จักรยานสามารถขี่จักรยานล้อเดียวได้ทันที
- การทำKM เชิงสมมติ ไม่มีชีวิตจริงในนั้น ที่อย่างมากก็แค่ IM (information Management)
- การทำ KM แทนคนอื่น เหมือนทานอาหารแทนกัน คนอดอาหารก็ยังหิวเหมือนเดิม
- และโรคติด gotoknow นับถือ เป็นพระเจ้าที่จะบันดาลทุกอย่าง
- โรคเจ๊าะแจ๊ะศาสตร์ขึ้นสมอง คุยเรื่องที่มีสาระหน่อยก็บอกว่าเครียดไป
- โรคUKMบางแห่งเห็นงานบริหารสำคัญกว่างานวิชาการ และคิดว่างานบริหารจะแก้ปัญหาวิชาการได้ ทั้งๆที่ผู้บริหารบางคนที่รับผิดชอบเรื่องนี้ไม่ค่อยรู้เรื่องงานวิชาการ ก็เลยหนีมาเอาดีทางบริหาร แบบขายผ้าเอาหน้ารอด
- ฯลฯ
ผมคิดว่าถ้าเราไม่ก้าวข้ามหลุมดำเหล่านี้ งานที่เราทำก็จะติดกับอยู่กับเรื่องเดิมๆ
แล้วเราจะไปไหนกันหรือเปล่าครับ
เดี๋ยวผมจะลองหยั่งเชิงวัดกึ๋นดู ในบล็อกของผมครับครับ
ขอขอบคุณ ท่าน ดร. แสวง รวยสูงเนิน ที่เข้ามาให้ comment นะครับ
- ช่วงนี้ หลายๆ ท่าน รวมทั้ง beeman ด้วย ก็ติดอยู่ในหลุมดำอยู่นะครับ
- แต่หลายท่านก็คงพ้นหลุมดำไปแล้ว..
ราณีเพิ่งมาอ่านค่ะ เห็นของจริงจากที่ท่านอาจารย์ได้เขียนกล่าวข้างต้นอย่างชัดแจ้งเลยค่ะ จะพยายามทำให้ดีที่สุดค่ะ นี่คือจุดเริ่มต้นแห่งการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ที่ดีที่สุดตั้งแต่พบมา ไม่มีความแก่งแย่ง ไม่ชิงดีชิงเด่นกัน สุดยอดค่ะ ขอบคุณมากนะค่ะ