ป้ายชื่อรีไซเคิล

ยงยุทธ วงษ์ประชุม, ปวีณา แก้วเจริญ, สุพัฒน์ แหวะสอน, อัครเดช ศิลาขจี
โรงพยาบาลจิตเวชขอนแก่นราชนครินทร์

การ พัฒนาคุณภาพเพื่อนำโรงพยาบาลเข้าสู่โรงพยาบาลคุณภาพมีข้อกำหนดหนึ่งกล่าวว่า ผู้รับบริการที่รับไว้รักษาในโรงพยาบาลจะต้องมีข้อบ่งชี้ที่ถูกต้อง สามารถตรวจสอบได้ โดยผู้ป่วยจะมีป้ายบ่งชี้ป้ายชื่อ-สกุลตลอดเวลา 24 ชั่วโมง ตั้งแต่รับผู้ป่วยรักษาไว้ในตึกผู้ป่วย จนกระทั่งจำหน่าย จากการสำรวจผู้ป่วยตึกหญิงศรีตรัง ระหว่างเดือนมกราคม – กุมภาพันธ์ 2549 ร้อยละ 30 ไม่สามารถมีป้ายชื่อบ่งชี้ชื่อ-สกุลได้ สาเหตุเนื่องจากด้านผู้ป่วยดึงกระดาษป้ายชื่อ/ฉีกทิ้ง ทำให้เปียกน้ำ หรือสะสมกระดาษคลิปติดป้ายชื่อคอเสื้อทำให้รำคาญ/ระคายเคือง บางรายนำมาดัดแปลงเป็นเครื่องประดับตุ้มหู หรือนำมายืดให้ยาวเป็นอาวุธปลายแหลมทำร้ายตนเอง ซองป้ายชื่อมีตัวหนีบสามารถทำร้ายตนเองและผู้อื่นได้ ด้านเจ้าหน้าที่ไม่เห็นความสำคัญติดป้ายชื่อ-สกุลผู้ป่วยทุกคน การมอบหมายงานไม่ชัดเจน ด้านอุปกรณ์ ไม่เพียงพอ ไม่เหมาะสม รูปแบบการใช้อุปกรณ์ไม่เป็นไปในทางเดียวกัน เช่น กระดาษหลายสี อ่อน/บางไม่เหมือนกัน การใช้สีปากกาเขียนชื่อ-สกุล แตกต่างกัน จึงมีการดำเนินการแบ่งเป็น 2 ระยะ คือ ทบทวนระดมสมอง ทดลองใช้อุปกรณ์หลายครั้งจึงได้อุปกรณ์ใช้ขวดน้ำดื่มที่ไม่ใช้แล้วมาตัด เป็นลักษณะป้ายชื่อ ขนาด 10X6 ซม. เจาะรูสำหรับแขวนและนำเสื้อผู้ป่วยเย็บติดกระดุม 1 เม็ด บริเวณหน้าอกซ้าย ระยะที่ 2 ลงมือปฏิบัติโดยแบ่งความรับผิดชอบให้ผู้ช่วยเหลือ ตรวจเช็คป้ายชื่อให้มีในผู้ป่วยทุกรายทุกเวร เวรบ่ายตรวจเช็ค/เตรียมอุปกรณ์พร้อมใช้ เวรเช้าหลังผู้ป่วยจำหน่ายนำป้ายชื่อทำความสะอาดตากให้แห้งเพื่อนำกลับมา ใช้ได้ใหม่

ผลการศึกษา
- ผู้ป่วยหญิงมีป้ายบ่งชี้ชื่อ-สกุลร้อยละ 100 สามารถลดต้นทุนค่าใช้/สิ้นเปลืองจากราคา 7 บาท เหลือ 1.50 บาท มองดูสวยงามระเบียบเรียบร้อย มีการปฏิบัติงานเป็นทีมสามารถตรวจสอบได้ ทั้งผู้ป่วยและเจ้าหน้าที่มีความพึงพอใจระดับดีมากที่สุด

จาก บทคัดย่อผลงานวิชาการนำเสนอ
ในการประชุมวิชาการกระทรวงสาธารณสุข ประจำปี ๒๕๔๙
วันที่ ๔-๖ กันยายน ๒๕๔๙ ณ โรงแรมปรินซ์ พาเลซ กรุงเทพมหานคร