เรื่องโจ๊ก โจ๊ก ที่ไม่ค่อยโจ๊ก (สำหรับตัวเอง)
เรื่องนี้เคยได้ยินเพื่อนๆ หรือแม้แต่ตลกคณะต่างๆ เอามาเล่า เล่นเป็นมุข แต่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเอง ...ซึ่งไม่ตลกเลย....
เรื่องมันเกิดขึ้นตอนเช้าตรู่ วันที่ 19 มค 50
เนื่องจากความเร่งรีบจะไปร่วมงานสัมมนาผลงานวิทยานิพนธ์ บันฑิตวิทยาลัย ม. ขอนแก่น ก็เลยรีบอาบน้ำแต่เช้า แต่งตัว.... ระหว่างแต่งตัว ก็เดินหาแว่นตาตัวเอง ในใจก็คิดว่า... ตอนอาบน้ำ ฉันถอดแว่นตาไว้ตรงใหนว้า....ระหว่างหา ก็แต่งตัวไป คิดไป หาไป นานมาก ...นานจนถอดใจ คิดกับตนเองว่า วันนี้ฉันคงไปร่วมงานแบบคนตาบอดแน่ๆ เลย เอาว่ะ ไปนั่งฟังเค้าพูดก็ยังดี เพราะยังไงก็ตั้งใจไว้แล้ว นัดกับพี่อ้อม พี่วุธ ไว้แล้วด้วย
ตัดใจได้... และพร้อมเดินทาง ก็เลยไปหยิบรองเท้า ระหว่างก้มลงใส่รองเท้า... มีบางสิ่งบางอย่างตกลงมาจากหัว ....... อ่อ รู้แล้ว แว่นตา มันอยู่ใหน มันค้างอยู่บนหัวฉันนี้เอง
ฟังดูมันตลกอ่ะ แต่... มันน่าตกใจมากกว่า สำหรับตัวเอง ทุกวันนี้ฉันเป็นไปมากถึงเพียงนี้แล้วหรอ....
มันอาจเป็นโจ๊กสำหรับหลายๆ คน ที่ยังไม่ประสพเรื่องแบบนี้กับตัวเอง ขำไม่ลงจริง
กัลยา มิขะมา
บันทึกเพื่อทบทวนตัวเอง
ความเห็น (17)
สวัสดีค่ะคุณ Kawao
- ครูอ้อยก็บ่อยค่ะ เดินมาถึงตู้เย็นเอ..เรามาหยิบอะไรนี่ ต้องเดินไปที่เขียงอีก อ๋อ..จะมาหยิบมะนาว
- พอหยิบมะนาวไปวางที่เขียง หามีดอีก เดินหาไม่เจอค่ะ มาเจอตอนเย็น อยู่ในตู้เย็นค่ะ..
- อย่างนี้เป็นต้น ลืมบ่อยมาก
- และก็เคย ใส่แว่นซ้อนแว่นให้นักเรียนเห็นบ่อยๆไปค่ะ อิอิ ขำขำ
ขำ...ก็ขำอยู่หรอกนะค่ะ ครูอ้อย แต่............เนาะ หนูอายุ 30 ต้นๆ เองนะคะ
และ แว่นตา น่ะ คือสิ่งที่สำคัญมากสำหรับหนู หนูไม่น่าจะลืมงัย
แต่มานั่งคิดอีกที ก็ไม่แปลกหรอกมั้ง เพราะนานมาแล้ว หนูก็เคยเอามือถือเข้าตู้เย็น แช่ข้ามวันข้ามคืนมาแล้ว
เฮ้อ... สังขาร ไม่เที่ยง
แหม...ขำขำ...ดิฉันก็เป็นบ่อยค่ะ...เดินหาแว่นตาจนทั่วหาอย่างไรก็หาไม่เจอ...ที่ไหนได้...สวมอยู่นั่นเอง...เป็นเอามาก..
ดิฉันรู้แล้วล่ะว่า..โรคนี้ติดต่อ...มาจากใคร (^_____^)
คุณพี่กฤษณา
คิดว่าวันนั้นไม่ใจลอยนะคะ แต่อาจจะรีบร้อนบ้าง
สงสัยต้องกินแบรนด์ (ช่วยได้มั้ยน้อ...)
- เปลี่ยนรูป เปลี่ยนลุค ดูดี และเก๋ มากๆ ชอบต่างหู คักขนาด
- จริงๆ ไม่อยากเป็นหรอกนะ อาการแบบนี้ โรคแบบนี้ และไม่อยากให้มันแพร่ไปที่ใครด้วย
- มันเหนื่อยใจ
 |
- มีลืมกันแปลกๆ นะครับ
- ผมเองก็เริ่มลืมของแล้วเหมือนกัน เวลานึกอะไรไม่ออก ก็จะใช้วิธีเดียวกับครูอ้อย คือเดินกลับไปที่เดิม แล้วก็แปลกนะที่พอเดินกลับไปที่เดิมแล้วจะคิดออก ให้เดินไปที่อื่นก็ยังคิดไม่ออกครับ ว่าจะมาเอาอะไร
- นี่กำลังรอเวลาอยู่ครับ ว่าเมื่อไหร่จะลืมทางกลับบ้านตัวเองสักที....อิ อิ
 |
นี่กำลังรอเวลาอยู่ครับ ว่าเมื่อไหร่จะลืมทางกลับบ้านตัวเองสักที....อิ อิ
5555 ขำ ขำ มาก
แกล้งลืมก็ได้ค่ะ
สมัยก่อนพี่หนิงเป็นบ่อยค่ะ ลืมแว่นตาเนี่ย...
ที่แรงสุดๆคือลืมแว่นตอนสอบเอนทรานซ์อ่ะค่ะ หงุดหงิดม๊ากมาก ตั้งใจจะตื่นเช้าๆไปสอบแบบสบายๆ แต่พอจะออกจากห้องกลับหาแว่นไม่เจอ นึกไม่ออกว่าไปลืมที่ไหน เดินขึ้นบันไดตั้งหลายรอบ (ห้องอยู่ชั้นบนค่ะ) จนคนที่บ้านรำคาญอ่ะค่ะ เขาเลยถามว่าเป็นอะไร พอบอกเขาเท่านั้นแหละ โดนโห่ เลยค่ะ เพราะว่ามันก็อยู่บนหัวนั่นแหละ
พอเรียนจบ ป ตรี เลิกสวมแว่นแล้วค่ะ แต่ก็ลืมถอด c/l นอนเป็นประจำเลยค่ะ 555 กลัวฝันไม่ชัดเจน
- ขำสุดๆแล้วจะมาทักทายใหม่นะครับ
- ขอบคุณครับผม
หนูก็ใส่ c/l นอนเหมือนกัน แต่หนูไม่ได้กลัวฝันไม่ชัดเจนหรอกนะคะ หนูถอดออกยาก ก็เลยใช้วิธี ใส่ ประมาณ 3 วัน ถอดทิ้งไปเลย ถึงแม้ว่าจะเป็นแบบรายเดือนก็ตาม
รู้ตัวว่ามันไม่ใช่วิธีการที่ดี ก็เลยใช้แว่นตาเหมือนเดิมค่ะ ชอบใส่แว่นมากกว่า สะดวกดีด้วยค่ะ และมันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตหนูแล้ว
- การเปลี่ยนแปลงตัวเองกับสิ่งที่เคยชินและคุ้นชินยาวนานจนเป็นเหมือน "ส่วนหนึ่งของชีวิต" ก็คงไม่ใช่เรื่องง่ายนัก...เช่นเดียวกับการเปลี่ยนลุคใส่แว่นมายาวนานแล้วต้องยกใส่ไปใช้อย่างอื่นแทน
- แต่บันทึกนี้ก็จริงดังที่ว่า คนอื่นอ่านแล้วขำ ๆ ผมอ่านแล้วยังขำ แต่สำหรับเจ้าตัวคงไม่ขำนัก
- แต่ก็อด ๆ คิดไม่ได้ครับ...ลืมแว่นตา ลืมมือถือไว้ในตู้เย็น...แล้ววันข้างหน้าจะลืมอะไรอีกหนอ..
- เป็นกำลังใจให้ไม่ลืมวันพรุ่งนี้ที่กำลังจะมาถึงนะครับ
กาเหว่าค่ะ
ขอบคุณ อขจิต ที่แวะมาทักทาย
แต่ แหม๋ แวะมาแป็บๆ ไปซะแล้ว
กาเหว่าค่ะ
 |
ขอบคุณนะคะ สำหรับกำลังใจ
จะทำดีที่สุดนะคะ แต่ว่าคนเราลืมอะไรก็ลืมได้ แต่เราต้องไม่ลืมตัวเนาะ คะ เนาะ แฮะ แฮะ....
- มาดูว่าเป็นอย่างไรบ้าง
- อยากอ่านเรื่องอีกครับ
- เอ จะได้อ่านไหมครับ