ผมรับราชการมานี่ก็ 17 ปี มาแล้ว ผ่านชีวิตการเป็นหมอ ในโรงพยาบาลชุมชนมาตลอด ตั้งแต่โรงพยาบาล 10 เตียง จน 60 เตียง จนโรงพยาบาลวารินชำราบที่ผมอยู่ กำลังจะเป็นโรงพยาบาลขนาดใหญ่หลายร้อยเตียง มีความสุข เห็นคุณค่าของตัวเองมากขึ้นเรื่อย ๆ ต้องยอมรับว่าช่วงแรกของชีวิตแพทย์ มองไม่เห็นโอกาส และคุณค่าของงาน primary care เลย ไม่รู้ว่า สถานีอนามัย เขาทำอะไรได้บ้าง โรงพยาบาลก็ไม่มีงาน primary care ที่ดีพอ
14 ปีก่อน ได้มีโอกาสจัดระบบบริการ ดูแลรักษาผู้ป่วยเบาหวาน ความดันโลหิตสูง เนื่องด้วยผู้ป่วยมีจำนวนมากขึ้น เริ่ม รู้จักความสำคัญ ของการดูแลต่อเนื่อง บังเอิญ เกิดจาก มีความสงสัย และรู้สึก เป็นห่วงคนไข้ บางคนที่มีปัญหา แต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร หลังจากกลับจากโรงพยาบาลแล้ว คนไข้จะอยู่อย่างไร? กว่าจะถึงวันนัด บางคนก็หายไปเลย วันนี้เราสอนฉีดยา insulin เขาจะฉีดได้ไหม? จะไปฉีดที่บ้านอย่างไร ? แล้ว ป้าแก่ ๆ ตามัว ๆ จะจัดยากินเองได้ไหมเนี่ย ยาตั้งกำมือ คนไข้ที่ admit หลังกลับไปบ้านแล้ว จะทำยังไงต่อดี แล้ว …………………… ??? คำถามในใจเกิดขึ้นมากมาย ไม่ได้คำตอบ ได้แต่ตั้งหน้าตั้งตาพัฒนาระบบบริการ ผู้ป่วยที่ต้องดูแลต่อเนื่อง ในสถานบริการ ( ผมไม่ค่อยชอบเรียกผู้ป่วยโรคเรื้อรัง สักเท่าไหร่นัก ) เริ่มมองเห็นความสำคัญของการเยี่ยมบ้าน โดยเจ้าหน้าที่ รพ. แต่ในใจก็ยังรู้สึกว่า เป็นการทำงานที่ใช้กำลังงานมาก ทำเท่าไหร่ก็ไม่พอ น่าจะมีวิธีที่ดีกว่านี้ จนเมื่อ ปี 2544 โครงการปรับเปลี่ยน สถานีอนามัยเป็น PCU ( Primary Care Unit ) โดยไม่ได้รับมอบหมายใด ๆ ผมได้อ่านแนวทางการดำเนินการ และด้วยความรู้สึก ดังกล่าว ที่ยังหาคำตอบไม่ได้ ผมก็สนใจงานที่ pcu ทันที ขอไปดูว่า pcu จะช่วย อะไรกับคนไข้เราได้บ้าง เริ่มเอาผู้ป่วยออกไป รับการรักษาที่ PCU โดยเราออกไปดูต่อเอง มีเจ้าหน้าที่คอยเรียนรู้ ทำงานกับเรา รู้สึกว่าผู้ป่วยไม่ต้องลำบากมาโรงพยาบาล เดินทางมาก็สะดวก จะติดตามก็ง่ายกว่าอยู่โรงพยาบาลเยอะ แต่ก็ยังเป็นเหมือน extended opd อยู่ดี ตอนแรก ๆ ก็คิดเพียงแค่นี้เอง งานชุมชน งานเวชปฏิบัติครอบครัว ยังไม่ค่อยรู้จักอะไรเลย ทำงานไปเรื่อย ๆ ก็เริ่มสนิทสนมกับเจ้าหน้าที่ pcu หลายแห่ง เผอิญนิสัยทำอะไรแล้วไม่อยากเลิกง่าย ๆ ทำทนทาน จน เริ่มมองเห็นโอกาส มองเห็นศักยภาพของ PCU มีมากกว่าที่เราเคยรู้จัก แต่รู้สึกว่า PCU ( ที่ผมรู้จัก ) ไม่ได้รับโอกาส ไม่ได้รับการพัฒนาตามที่ควรเป็น “ ความสามารถที่ ปราศจากโอกาส ไร้ความหมาย “ ทุกวันนี้ ผมทำงานทั้งที่ PCU CMU และดูแลเครือข่าย PCU รวมทั้งยังเป็นหมอ ที่ทำงานที่โรงพยาบาลชุมชนด้วย มีความสุขมาก เนื่องเพราะมีความหวัง HOPE มองเห็นโอกาส มองเห็นคำตอบของโจทย์ ที่ผมเคยตั้งคำถามในใจมาตลอด 10 กว่าปีติดตามอ่านบันทึกอื่นๆของคุณหมอแล้วชื่นชมค่ะ เขียนต่อไปนะคะ คุณหมอจะไม่โดดเดี่ยว และความคิดและการปฏิบัติดีๆก็ได้รับการเผยแพร่ เตือนคนอื่นๆใด้คิดด้วยค่ะ ขอบคุณสำหรับความดีทั้งหลายที่คุณหมอทำรวมทั้งการนำมาบันทึกใน GotoKnow ด้วยค่ะ
สวัสดีครับพี่หมอ
ขอบคุณครับ