ลูกผู้ชายหัวใจทรนง (2) : เหรียญนี้แด่ชาว gotoknow
วันนี้เป็นอีกวันที่ผมยังคงต้องทำหน้าที่ผู้จัดการนักมวยสมัครเล่นด้วยการตื่นตี 5 พานักมวยไปชั่งน้ำหนัก ส่วนบทบาทของผู้จัดการทีมวอลเลย์บอลหญิงได้ยุติลงแล้ว เพราะไมสามารถผ่านเข้ารอบ 2 ได้ตามที่มุ่งหวัง...
การพานักมวยไปชั่งน้ำหนักในเช้าตรู่ที่พระอาทิตย์ยังไม่ตื่นจากการหลับพักครั้งนี้แตกต่างไปจากวันก่อน ๆ
เพียงเพราะครั้งนี้เป็นการชั่งน้ำหนักตัวเพื่อเข้าทำการแข่งขันในรอบชิงเหรียญทองแดง...โดยที่นักมวยสากลสมัครเล่นจาก มมส ผ่านเข้าชิงชัย 2 คน
คนแรกทำการแข่งขันคู่ที่ 4 และคนที่สองทำการแข่งขันในคู่ที่ 5..
ผมไม่อาจปฏิเสธได้ว่าความรู้สึกเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น..ทั้ง ๆ ที่ก็รู้ดีว่าตนเองมีความมั่นใจในตัวนักกีฬาไม่น้อยไปกว่านักกีฬา โดยเฉพาะเจ้า "เอก" สุรพันธ์ ศรีม่วง นักชกที่ถือว่าที่ดีที่สุดของเรา...แต่ก็เป็นคนที่ลดน้ำหนักมากที่สุดของเราเช่นกัน...
เป็นธรรมดาที่การแข่งขันวันนี้มีความสำคัญ เพราะมีเหรียญรางวัลมาเป็นตัวกำหนด... แต่อีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ผมกังวลก็คือ เมื่อวานนี้นักมวยของผมโดนชกล้ม จนต้องนอนโรงพยาบาลดูอาการ 24 ชั่วโมง
นั่นคือสาเหตุหลักที่รุมเร้ากัดกินความเข้มแข็งในตัวผม ...
นักมวยของผมเดินทางไปสนามแข่งขันแบบไม่เต็มร้อย เพราะจิตใจเต็มไปด้วยความห่วงต่อเพื่อนนักมวยด้วยกัน...ห่วงเพราะค่ำคืนที่ผ่านมาเราไม่อาจเข้าไปเยี่ยมเพื่อนได้... ห่วงเพราะก่อนการแข่งขันก็ยังไม่สามารถเข้าเยี่ยมเพื่อนได้เช่นกัน
แต่เราก็รู้ว่า...เพื่อนที่กำลังนอนพักฟื้นอยู่นั้นเข้าใจและส่งแรงใจปรารถนาดีมายังเราทุกคน...เพื่อให้ทุกคนที่เหลือทั้งผู้จัดการทีม ผู้ฝึกสอน นักมวยที่ตกรอบ รวมถึงผู้ที่จะทำการแข่งขัน ได้ทำหน้าที่เพื่อสถาบันให้ดีที่สุด
และก่อนนี้เพียงไม่กี่วันญาติผู้ใหญ่ของพี่เลี้ยงที่เป็นนิสิตก็ถึงแก่กรรม จนต้องเดินทางกลับต่างจังหวัดเพื่อบวชทดแทนพระคุณ...พร้อมทั้งเดินทางอย่างเร่งด่วนเพื่อกลับมาทำหน้าที่ของตนเองด้วยความผูกพัน
(ภาพถ่ายนักกีฬาและผู้ฝึกสอนที่เป็นนิสิต)
เวลาประมาณ 14.30 น. ระมังยกที่ 4 ยังไม่ลั่นยุติการยก แต่กรรมการเข้าไปยุติการชก พร้อมทั้งชูมือให้นายสุรพันธุ์ ศรีม่วง นักมวยมุมแดงจากมหาวิทยาลัยมหาสารคาม ได้รับชัยชนะ....
ผมดีใจเป็นอย่างมาก...อย่างน้อยเรามีเหรียญทองแดงอยู่ในกำมือเป็นที่เรียบร้อย และถ้าพรุ่งนี้เราชนะเราก็จะเข้าชิงเหรียญทองทันที !
มันคือเหรียญแรกในชีวิตการแข่งขันของนิสิตท่านนี้ในกีฬาปัญญาชน
มันคือเหรียญแรกที่ผมทำได้ในฐานะผู้จัดการทีม....
ขณะที่อีกคนแพ้น็อคเพียงยกแรกเท่านั้น..เพราะเป็นการยอมแพ้จากพี่เลี้ยง เนื่องจากผมมองแล้วว่านักมวยของเรายังอ่อนประสบการณ์มากนัก
(สุรพันธุ์ ศรีม่วง ชั้นปีที่ 4 วิทยาลัยการเมืองการปกครอง)
ผมนำเรื่องนี้มาเขียนบันทึก เพราะต้องการบอกกล่าวต่อกัลยาณมิตรทุกท่านที่ให้กำลังใจต่อผมและนักกีฬามาอย่างต่อเนื่อง...
ผมพาพวกเขามาเปิดดูบันทึกที่ผมเขียนไว้ก่อนหน้านี้...เพื่อให้เขามีกำลังใจและรับรู้ว่ามีคนคอยให้กำลังใจอยู่อย่างมากโข...
เป็นกำลังใจอันยิ่งใหญ่และงดงามจากชาว gotoknow...
เหรียญรางวัลนี้ หรือแม้แต่เหรียญเงิน และเหรียญทองที่เราอาจได้รับจากการแข่งขันในวันพรุ่งนี้และวันถัดไป....ผมและนักมวยเห็นพ้องต้องกันว่า นอกจากเป็นเหรียญรางวัลของมหาวิทยาลัยแล้ว....มันยังเป็นเหรียญรางวัลของชาว gotoknow...ด้วยเช่นกัน
....
หลังการชกในคู่ที่ 5 สิ้นสุดลงพร้อมกับการปราชัยของนักมวยอีกคน..ผมก็ได้รับข่าวดีว่านักมวยที่พักฟื้นนั้นมีอาการปลอดภัย คุณหมออนุญาตให้กลับที่พักได้ในช่วงเย็นของวันนี้...
เราได้เหรียญรางวัล...เราได้กำลังใจจากชาว gotoknow.. นักมวยได้เพื่อนนักมวยกลับมา...ผมได้ลูกศิษย์นักมวยกลับมาอีกคน เราจะกลับบ้านพร้อมกันทุกคน เราประสบความสำเร็จเกินคาด..
....
ผมนำเรื่องนี้มาเขียนบันทึกเพื่อบอกกล่าวขอบคุณต่อทุกท่าน
ขอบคุณด้วยน้ำใสใจจริงสำหรับมิตรภาพอันยิ่งใหญ่ที่ทำให้เรารู้สึกอยู่เสมอว่า "โลกนี้ไม่เงียบเหงา เพราะยังมีคนให้เราได้คิดถึง"
.....
พรุ่งนี้เช้าเรายังต้องไปชั่งน้ำหนักเหมือนเดิม....ขณะที่นักมวยก็ยังต้องคุมน้ำหนักด้วยการไม่ทานอาหาร...
ความเห็น (24)
- ขอแสดงความยินดีด้วยค่ะ
- สู้ สู้ นะค่ะ
- พรุ่งนี้จะไปประชุมที่ มมส ค่ะ
- ขอบคุณท่านอาจารย์ paew มาก ๆ ครับ
- วันนี้ มข. ยิ่งผ่านเข้ามากกว่า มมส น่าจะประมาณ 2 - 3 คน
- เสียดายมากครับวันที่ 24 ผมไม่มีโอกาสได้เข้าร่วมประชุม เพราะมีพันธกิจอยู่ทางนี้
- ขอให้อาจารย์เดินทางไปมาระหว่าง มมส - มข. อย่างปลอดภัยนะครับ
- รวมถึงทุก ๆ เส้นทางที่ท่านอาจารย์สัญจร
- ยินดีด้วยกับเหรียญแรกของนักมวยจาก มมส. ครับ
- เป็นแรงใจ ลุ้นต่อเพื่อเหรียญเงินและทองต่อไปครับ
- มาชื่นชมความสำเร็จ...และเป็นกำลังใจให้ทีมงานต่อไปค่ะ
ตามมาเป็นกำลังใจค่ะ รอฟังข่าวดีในบันทึกต่อไปนะคะ
ส่งกำลังใจให้นักกีฬาและผู้คุมทีมค่ะ
- ขอบพระคุณอาจารย์Panda มากครับ
- นักกีฬารับทราบในกำลังจากท่านอาจารย์และคนอื่น ๆ ในบันทึกนี้
- เป็นกำลังใจในการจัดประชุม Km ที่ มมส นะครับ
- มาแสดงความยินดีด้วยครับผม
- วันนี้มีประชุมใช่ไหมครับ
- ขอบคุณครับคุณขจิต
- วันนี้มีประชุมที่ มมส
- แต่ผมไม่ได้ไปร่วมงานด้วย..มีพันธกิจทางกีฬาอยู่ องครักษ์
- เสียดาย....แต่ก็ไม่เสียใจ เพราะโอกาสหน้ายังจะมีมาอีก
- ผมเลยได้แต่เที่ยวท่องอยู่แต่ในบันทึก..และยังไม่มีโอกาสกระโจนลงสู่เวทีด้วยตัวเป็น ๆ ซะที
- ขอบคุณนะครับ....
มาเยี่ยม
ร่วมยินดีที่ทีมเราได้เหรียญครับ
วันที่ได้เหรียญนั้น...
วันไหนไหน ไม่สำคัญเท่าวันนี้
เป็นวันที่สำคัญกว่าวันไหน
ถึงพรุ่งนี้มะรืนนี้ดีอย่างไร
ก็ยังไม่สำคัญเท่าวันนี้
ฮา ๆ เอิก ๆ จำมาเล่าครับ.
สัวสดีครับคุณ รัตติยา เขียวแป้น
- ขอบคุณในกำลังใจอันมากล้น
- และสัญญานะครับว่า แพ้ หรือชนะ...จะนำมาบอกเล่าในบันทึกฉบับต่อไป
- ขอบคุณครับ
- ท่านอาจารย์
- กำลังใจมีมายังผมและนักมวยไม่เคยหดหาย..
- ไม่เคยรู้สึกเดียวดายเลยครับ เพราะในเวทีการเรียนรู้แห่งนี้เต็มไปด้วยมิตรภาพและกำลังใจเสมอ....
- อยากให้ใครอีกหลายคนเข้ามาสัมผัสตรงนี้กันจริง ๆ
 |
สวัสดีครับอาจารย์...
ขอบคุณครับ...
วันไหนไหน ไม่สำคัญเท่าวันนี้
เพราะวันนี้เป็นปัจจุบันและเป็นอนาคตของวันพรุ่งนี้
ตามอ่านบันทึกและส่งกำลังใจมาให้เสมอ (ถึงแม้จะไม่มีความเห็น)
รู้ความรู้สึกของนักกีฬา เพราะตัวเองเป็นนักกีฬาเล่นกีฬามาตั้งแต่ประถมจนถึงปัจจุบันก็ยังเล่นอยู่ (กีฬามหาวิทยาลัย เป็นนักกีฬาวอลเล่ย์บอล(บุคลากร)ด้วย แต่ท่าทางปีนี้น่าจะเลื่อนเป็นผู้ฝึกสอนแล้ว...เพราะอะไรไม่บอกคิดเอง...ฮา)
ส่งกำลังใจมาให้นกกีฬาทุกคนนะคะ
ฝากบอกน้อง ๆ ว่า ชนะในการแข่งขันไม่ใช่เป้าหมายสุงสุดในชีวิต สิ่งที่(น่าจะ)เป็นเป้าหมายสูงสุดในชีวิตคือการชนะใจตนเอง(ค่ะ)
- สวัสดีครับ คุณ somporn
- ขอบคุณในกำลังที่มีให้มานะครับ
- เช่นกันกับคำแนะนำอันเป็นประโยชน์ "ชนะในการแข่งขันไม่ใช่เป้าหมายสุงสุดในชีวิต สิ่งที่(น่าจะ)เป็นเป้าหมายสูงสุดในชีวิตคือการชนะใจตนเอง"
- ผมเองก็ย้ำกับเขาเช่นนั้นเสมอมา...ขอบคุณมากครับ
 |
ขอบคุณครับ...เจ้
ประชุม KM เป็นอย่างไรบ้าง คาดว่าคงก่อเกิดประโยชน์มากมาย มหาศาลเลยใช่มั๊ย
จริงๆนะคุณแผ่นดิน วันนี้พี่หลอก เพื่อน ไปทานข้าวเที่ยง ทำงานกิจการนักศึกษาเช่นกัน และ
- ชวนให้เขียนบันทึก
- และจะเล่ารายละเอียดเพิ่มเติมนะ
- เป็นมิตรภาพที่ไร้พรมแดนจริงๆ
- ขอบพระคุณอาจารย์ อัมพร มากครับ
- ยินดีด้วยนะครับที่ชักชวนให้บุคลากรก้าวเข้ามาในเวทีนี้
- จะรอติดตาม..ตลอดและเสมอไป
- และบุคลากรท่านนั้นจะรู้ในเวทีแห่งนี้ช่วยให้เรารู้ว่า โลกไม่เงียบเหงา เพราะยังมีคนให้เราได้คิดถึง
- เป็นกำลังใจให้อาจารย์และกัลยาณมิตรใหม่นะครับ
