เหตุผลที่ผมชอบไปคลินิกหมอเด็ก

 ..ท่านที่อยู่ในเมืองคงไม่รู้สึกกระไรนักกับความเปลี่ยนแปลงของอุณหภูมิ ช่วงนี้ทำท่าจะหนาวเหมือนกัน  มีช่วงเย็นๆมาแบบวับๆแวบๆให้ดีใจได้ใส่เสื้อหนาว อยู่ได้สักครึ่งเดือนได้มั๊ง สะบัดร้อนสะบัดหนาวทำเอาเด็กป่วยไข้ไปตามๆกัน  เมื่อเช้านี้ไปหาหมอ  เห็นเด็กๆไม่สบายหายใจลำบาก  หมอใช้เครื่องช่วยหายใจแบบเล็กๆครอบที่จมูก (ไม่แน่ใจว่าเข้าใจถูกหรือเปล่า) ถ้าใช่ก็ต้องขอบคุณคนต้นคิด ที่ประดิษฐ์อะไรมาช่วยมนุษย์แบบจิ๋วแต่แจ๋ว            

  คลินิกเด็ก ก็ต้องมีเด็กอย่าสงสัยเลยนะครับ  แล้วตาแก่อย่างผมไปป้วนเปี้ยนอะไรที่คลินิกหมอเด็ก พาใครไปหาหมอหรือ ก็เปล่านะ ..ผมเองนี่แหละตั้งใจไปขอยาหมอมารับประทานแก้โรคบล็อกขึ้นสมอง  ไปถึงเห็นคุณแม่อุ้มคุณลูกนั่งเรียงเต็มแถวเก้าอี้  เห็นแล้วน่าสงสารมาก เหตุผลที่ผมชอบไปหาหมอเด็ก ไม่มีอะไรมาก ผมตั้งสมมุติฐานเอาเองว่า  หมอเด็กน่าจะมือเบาฉีดยาไม่เจ็บ  เพราะหมอเด็กน่าจะถูกฝึกให้ฉีดยานิ่มนวลที่สุด         

   เรื่องมันต้องพิสูจน์  วันนี้ผมขอให้หมอฉีดยาแก้แพ้ให้ หมอให้อ้าปากเอาไฟส่อง ใช้หูฟังจิ้มหน้าหลังแล้วก็บอกให้ไปขึ้นเขียง ..หม้ายช่าย..ไปขึ้นเตียงเตรียมตัวทำใจยุบหนอพองหนอ..ใจเต้นติ๊กตั๊กๆๆ  พลางคิดในใจว่าเมื่อชาติปางก่อนไปทำบาปอะไรไว้หนอ  ถึงต้องมานอนเปิดก้นรับเข็มปลายแหลมเปี๊ยบจิ้มฉึก!..    

       

  อากาศผันผวนอย่างนี้  ต้องระวังสุขภาพกันอย่างมาก ขนาดว่าผมดื่มน้ำชาจิงกุ๋ยหลานเป็นประจำ อาบน้ำอุ่น คุยแต่เรื่องอุ่นใจอุ่นกายก็ไม่วายไอค๊อกๆแคร๊ก ชาวบ้านเรียกว่าไข้หัวลม ชวนให้กินแกงเลียง แกงส้ม แกงขี้เหล็ก เป็นช่วงที่ผักสดเยอะ เก็บมายำมาจิ้มน้ำพริกก็อร่อยดีนะครับ          

  เดือนมกราคมแท้ๆ  ลมแล้งเริ่มพัดเข้ามาแล้ว ใบไม้ปลิวว่อน ต้นไม้บางชนิดผลัดใบเพื่อลดภาระดูดน้ำขึ้นมาหล่อเลี้ยง สงสัยว่าบริษัทต่างๆอาจจะแอบเอาพฤติกรรมนี่แหละไปปลดคนงาน ในช่วงที่บริษัทวิกฤติขาดทุน ช่วงฟองสบู่แตกมนุษย์เงินเดือนถูกปลด ให้ไปวิจัยฝุ่นกันจนว่างโหวงทั้งโรงงาน การทำงานลักษณะนี้ไม่มีบุญมีคุณหรอก เขาเอาตัวเลขขาดทุน-กำไรมาเป็นตัวชี้วัด ยากที่จะมีเรื่องน้ำจิตน้ำใจ เรื่องที่ทำคุณประโยชน์มาประกอบการพิจารณา บางบริษัทโหดร้ายกว่านี้อีก พวกที่ทำงานเงินเดือนเยอะก็จะถูกบีบให้ออก เพื่อที่เขาจะได้รับพนักงานใหม่ เริ่มจ่ายเงินเดือนให้คนใหม่ จ่ายน้อยลง จ้างคนได้มากขึ้น บริษัทผลัดใบพวกนี้ไม่มีคุณธรรม        

  ต้นไม้ที่ผลัดใบถ้าไม่จำเป็นอย่าเลือกมาปลูกใกล้บ้านนะครับ นอกจากต้องกวาดใบทิ้งแล้ว ใต้ใบยังเป็นที่อาศัยตะเข็บตะขาบ ไม่ระวังเป็นได้ครางโอดโอยต้อนรับลมแล้ง แล้วจะไม่สนุก ที่แย่อีกอย่างคือ เราจะอาศัยร่มเงาใบป้องแดดสักหน่อย พี่แกก็ทิ้งใบเสียโกร๋น ตั้งต้นยืนโล่งโจ้งเหมือนชีเปลือย บางวันแดดแผดเผาระอุเห็นแล้วก็สงสาร เพราะต้นไม้ไม่มีขาเดินขยับตัวเองเข้าร่มได้ ตั้งแต่เกิดจนตายถ้าไม่มีใครไปล้อมมาขาย ก็จะทำมาหากินตั้งแต่เกิดจนตายอยู่ตรงนั้น     

บันทึกฉบับนี้มีแต่เรื่องเครียดๆ อ่านเจอเรื่องเบาขอเอามาแถมท้าย..      

ลูกสาวโทรหาแม่

โทรถึงแม่ “ขอเงินซื้อชุดใหม่

ชุดทีมีใส่เที่ยวกับแฟนครบหมดแล้ว”                         

จากลูก 

ไม่นาน แม่โทรตอบกลับมาว่า

โทรเลขถึงลูก“หาแฟนใหม่ ใส่ชุดเดิม

”จากแม่

[อ.ลูกหว้า]

ท่านครูบารักษาสุขภาพด้วยนะคะ หว้าเป็นคนไม่กลัวเข็มค่ะ พรุ่งนี้เช้าต้องไปบริจาคเลือด ลืมไปนอนดึกอีกแล้ว ราตรีสวัสดิ์นะคะ

[ครูบา สุทธินันท์ ปรัชญพฤทธิ์]

ตอบ อ.ลูกหว้า

อาจารย์น้ำใจงาม เลือดงาม ขอให้ความงดงามจงอยู่กับอาจารย์หมื่นปี

กรุงเทพวันนี้             ผมมาหง่าวอยู่กรุงเทพอีกหนึ่งวัน  เพื่อรอประชุมคณะอนุกรรมการวิสัยทัศน์ การศึกษาไทยใน10-20 ปี ข้างหน้า วันนี้ก็มีการประชุมกันในช่วงบ้ายที่สภาการศึกษา ก่อนหน้านี้มีท่านรัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษา นายวิจิตร ศรีสะอ้าน เป็นประธานอนุกรรมการคณะนี้ เมื่อท่านได้รับโปรดเกล้าไปทำหน้าที่หัวขบวนใหญ่ จึงลาออกไปทำหน้าที่ๆสำคัญกว่า แต่ช่วงที่ท่านอยู่ในเรื่องการมองวิสัยทัศน์การศึกษา ก็คิดว่าท่านคงจะมองหา มองเห็น มองเป็นประเด็นๆที่จะไปปรับปรุงให้ดีขึ้น              ในการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้ นอกจากตัวท่านประธานแล้ว กรรมการก็มีการเปลี่ยนแปลงด้วยบางส่วน ชุดใหม่นี้มี ท่านอาจารย์ อมรวิชช์ นาครพรรพ, อาจารย์เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์ ฯลฯ  ผมก็เลยขอตามไปฟังว่าในฐานะที่ท่านเหล่านี้จับเรื่องการศึกษาในมุมที่ลุ่มลึก โดยเฉพาะสถาบันรามจิตติ ศึกษาและวิจัยเรื่องนี้มาอย่างเข้มข้น ช่วงปีใหม่จัดหนังสือผลงานวิจัยรวมชุดใส่ถุงหิ้วแจกเป็นของฝากปีใหม่ อาจารย์ฝากนักศึกษาจุฬามาให้ อ่านแล้วก็เห็นแต่ปัญหา ที่ท่านและคณะวิจัยสืบเสาะหามาได้             เมื่อหา ก็ย่อมเห็น เมื่อมอง ก็ต้องมองเห็นปัญหา ส่วนจะครบถ้วนหรือไม่ยากที่จะประกันได้ เพราะคนเราตาถั่วตาใสไม่เท่ากัน  ผมเองรู้สึกว่าการศึกษายังอาการหนัก คนที่ป่วยหนักวันนี้  เราจะไปหวังว่าอนาคตข้างหน้า 10-20 ปีจะแข็งแรงแข็งขันก็ยากที่จะกล้าฝัน เพราะยังไม่เห็นกลไกเชิงนโยบายอะไรที่จะมาช่วยอาหารยักแย่ยักยันทางการศึกษา ทุกคนเล่นละครโรงเดียวกัน แต่ตัวละครออกมาแสดงคนละเรื่อง ไม่ได้แสดงเรื่องเดียวกัน มันจะสนุกอะไรละครับ นอกจากจะน่าเบื่อ เซ็ง ไม่คุ้มค่ากับที่ตีตั๋วเข้ามาชม สุดท้ายก็กลายเป็นพวกแสดงหลงเรื่องหลงโรง ที่ซ้ำร้ายยังไม่มีใครบอกให้พวกอยู่บนโรงรู้ตัวได้ โยนขวด โยนก้อนอิฐ ปาอะไรใส่ก็แล้ว ยังอิงเอยอิงแอบอยู่นั่นแหละ พูดกับพวกรู้มากนี่ยากยิ่งกว่าเข็นครกข้ามภูเขาทองเสียอีก              ที่ผมกลัวก็คือว่า กรรมการรวบรวมข้อมูลได้มาแล้ว มันเป็นยังงี้ๆๆละ และจะยังไงงงง ต่อละ มันจะไปลงอีหรอบเดิม เหมือนกับพวกที่เรียนแทบตาย จบมาเอาความรู้ไปใช้กระจิดเดียว

[จันทรรัตน์ เจริญสันติ]

แวะมาเยี่ยมค่ะ ครูบาสบายดีหรือยังคะ

เวลาดูใบไม้ร่วง เคยสงสัยอยู่บ่อยๆว่า

ต้นไม้สลัดใบแก่เพื่อรักษาเผ่าพันธุ์

หรือว่า

ใบไม้สละอุทิศตนปลิดปลิวเพื่อรักษาต้นกำเนิดและหน่ออ่อน 

ส่งกำลังใจให้ครู สุขภาพดี

จากลูกศิษย์ค่ะ

 

[ขจิต ฝอยทอง]

• มาทักทายครับ เพิ่งใช้blogได้
• สงสัยต้องกินแกงส้มดอกแคครับ
• อากาศเปลี่ยนเป็นไข้หวัดเหมือนกันครับ
• ฝากดูแลสุขภาพด้วยครับ เดี๋ยวไม่มีคนขียนเรื่องดีๆให้อ่าน
• ขอบคุณมากครับ

[ครูบา สุทธินันท์ ปรัชญพฤทธิ์]

ตอบ อ.จันทรรัตน์

ไม่มีใครรู้หรอกว่าหัวอกวิทยากรเป็นอย่างไร

เมื่อตกปากรับคำแล้ว ถึงจะป่วยเหนื่อยโซเซอย่างไร ถ้าพอที่จะลุกเดินได้ ก็เก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า ไปให้เขาเห็นหน้า รายการนี้ต้องวิ่งไปขึ้นเครื่องที่ร้อยเอ็ด ห่างบ้าน100กว่ากิโล เครื่องบินก็เปลี่ยนเวลาอยู่เรื่อย บินบ้างไม่บินบ้าง เสียเวลา 2 วันทุกรายการเป็นอย่างน้อย

เรื่องธรรมชาติคงเป็นไปอย่างที่อาจารย์คิด

เรื่องสุขภาพ  เหนื่อยได้ แต่ยังหยุดไม่ได้ครับอาจารย์

ต้องทำหน้าที่มนุษย์ต่อๆไป  พวกเราก็อย่างนี้แหละ