poope
นางสาว สุกัญญา ถาวรศักดิ์

วันแห่งความทรงจำ


วันที่อ่อนล้ากับหยาดน้ำตาที่เหือดหาย

บางครั้งคนเราต้องมีบ้างที่ต้องมีทั้งความทุกข์ ความสุข ปะปนกันไป มันแล้วแต่ว่าเราจะจีดการกับมันอย่างไร  หากเรารู้จักกับคำว่าสติ ใจเย็น แล้วหาทางแก้ไขอย่าชาญฉลาดมันก้จะไม่ใช่ปัญหาของเราอีกต่อไป  ฉันเคบอ่านบทความบทความหนึ่ง  เขาบอกไว้ว่า

 คนเราหากไม่เคยเจอกับอุปสรรคก็จะไม่มีวันเข้าใจกับคำว่าชีวิตอย่างแท้จริงหากเราไม่รู้จักกับชีวิต แล้วเราจะรู้จักการดำรงชีวิตอย่างไร แล้วอีกไม่นานเธอก็จะกลายเป้นนที่ไม่มีตัวตนบนโลกที่ใครบอกว่ามันแสนจะวิไล

ฉันเห้นด้วยกับบทความนี้ว่าคนเราไม่มีใครท่เกิดมาแล้วไม่รู้จักกับคำว่าท้อแท้  ทุกข์ใจ   แต่ไม่ว่าเราะท้อแท้ หรือทุกใจแค่ไหน เราก็จะหายได้ภายในเวลาไม่กี่นาที  เพราะคำว่ากำลังใจจากใครสักคนที่เรารอคอย  หากมีเขาคนนั้นมาคอยห่วงใย ปลอบโยน และคอยบอกเราว่าเขาจะอยู่เคียงข้าเราไปตลอด คำพูดเพียงแค่นี้ มันก้พอที่จะทำให้ฉันหายจากโรคท้อแท้  และนอกจากนี้มันยังเป้นเกราะกำบังความเหนื่อยล้าให้กับใจฉันอีกด้วย   แม้บางรั้งฉันอาจเหนื่อยแทบจะล้ม   แต่ฉันไม่เคยลืม คำพูดที่ยังคงลอยมาเข้าในหูของฉัน ให้ฉันได้มีแรงสู้ต่อไป ไม่ต้องใช้มือเพื่อคอยฉุดดึง  ขอแค่สายใยแห่งความรัก และความหวังดี ความห่วงใย มาถักทอเป็นสายสัมพัน คอยดึงฉันให้ขึ้นมาจากสิ่งที่ฉันกำลังหนี  ไม่ต้องมีคำว่ารักทุกนาที เพราะรู้ว่าสิ่งที่มีให้มันแสดงออกมาได้ดีกว่าคำว่ารักที่พูดทุกวัน

ฉนไม่รู้ว่าจะหาคำไหนมาบอกกับเขาคนนั้น เพื่อห้มันทดแทนการขอบคุณ ทดแทนในสิ่งที่เขาให้มา  แต่คำว่ารัก และคิดถึง มันคงทดแทนทุกคำได้ดี

ไม่ต้องมีดอกไม้มาแทนใจ

แค่มีความห่วงใยอย่างวันนี้

ไม่ต้องบอกว่ารักทุกนาที

แต่ฉันก็เข้าใจดีทุกเวลา

คำขอบคุณมันอาจยังน้อยไป

ความจริงใจมันอาจไม่เทียบเท่า

ทุกสิ่งที่รู้จะมีเพียงเรา

อยากบอกกับเขาว่า  "ซารางเฮโย"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

คำสำคัญ (Tags): #ตัวเล็ก
หมายเลขบันทึก: 73752เขียนเมื่อ 21 มกราคม 2007 17:56 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2012 17:06 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (0)

ไม่มีความเห็น

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท