"จิตอาสา" สายน้ำใจที่ไม่เหือดหาย (ตอนที่ 2)
พวกเราเยี่ยมบ้านผู้ป่วยอัมพาตโดยการนำของ สมาชิกจิตอาสาพลายชุมพลและ "แจ้" พยาบาลประจำพีซียู พลายชุมพล ได้สามบ้าน แต่ละบ้านที่ได้เข้าไปเยี่ยมเยียน บรรยากาศเต็มไปด้วยความชื่นชมยินดี ทั้งจากญาติและผู้ป่วย รวมถึงความรู้สึกภาคภูมิใจของสมาชิกจิตอาสา ที่อาสาทำความดีช่วยดูแลผู้ป่วยจนสามารถฟื้นฟูสภาพเป็นที่น่าพอใจ ก่อนหน้าที่ผมกับอุ๋ยและเจี้ยบจะเริ่มทำโครงการนี้ เราหวังแต่เพียงว่าถ้าคนดูแลผู้ป่วยอัมพาตสามารถให้การดูแลผู้ป่วยได้อย่างถูกต้อง น่าจะทำให้คุณภาพชีวิตของผู้ป่วยดีขึ้น ไม่เกิดโรคแทรกซ้อนที่ป้องกันได้ เมื่อประเมินผลหลังการดำเนินการหกเดือน เราก็ได้ผลลัพธ์ตามที่เราหวังทุกอย่างครับ แต่ที่เกินไปกว่านั้น เราได้สมาชิกจิตอาสาในแต่ละตำบลที่ไม่ได้มีญาติป่วยเป็นอัมพาตเลย แต่อาสาด้วยความต้องการทำคุณประโยชน์ให้แก่ชุมชนโดยไม่หวังสิ่งตอบแทนจริงๆ สิ่งนี้เกินความคาดหมายของผมพร้อมทั้งจุดประกายความคิดว่าน่าจะทำให้เกิดเป็นชมรมจิตอาสาในตำบลต่างๆ ขยายกลุ่มสมาชิกที่มีจิตอาสาเหมือนกันมาร่วมกันทำความดีให้กับชุมชนของตนเอง จะเป็นจริงได้รึเปล่าก็ไม่ทราบนะครับ จะอย่างไรก็ตามผมมีความเชื่ออยู่เสมอว่ากิจกรรมที่ดีงาม ความคิดดีงาม การเผื่อแผ่ด้วยจิตใจแจ่มใสบริสุทธิ์ จะไม่สูญหายไปจากโลกใบนี้แน่ อย่างเช่นการดูแลผู้สูงอายุที่ช่วยเหลือตัวเองได้ยาก ผู้ป่วยทุพลภาพ หรือการเกื้อกูลคนที่ยากแค้นขัดสนจะต้องมีการดำเนินการต่อไปเพราะสังคมไทยไม่ทอดทิ้งกันใช่มั้ยครับ
เมื่อพวกเรามาถึง พีซียู ตำบลหัวรอ กลุ่มสมาชิกจิตอาสานั่งรอกันอยู่แล้วครับ พี่ติ๋วหัวหน้าพีซียูหัวรอ หาส้มหวานมาเลี้ยงกัน โต้งกับอุ๋ยถือโอกาสขอถ่ายรูปร่วมกันไว้ซะหน่อย
อาจารย์ อุดมชัย ประธาน อสม และ ประธานชมรมผู้สูงอายุตำบลหัวรอก็มาร่วมมอบของขวัญปีใหม่ให้กับผู้สูงอายุที่เป็นอัมพฤกษ์ด้วยครับ นับเป็นเกียรติกับพวกเราชาวเวชศาสตร์ครอบครัวเป็นอย่างยิ่ง
ทีมจิตอาสา ตำบลหัวรอ นี่เข้มแข็งไม่แพ้ชาวพลายชุมพลเลยนะครับ ต่างคนต่างเล่ากันอย่างมีความสุขที่ได้ไปช่วยดูแลผู้ป่วยอัมพาตที่กระจายอยู่ตามหมู่บ้านต่างๆในตำบลหัวรอ แล้วก็ชักชวนกันไปเยี่ยมผู้ป่วยของเค้ากันเลยครับ
นี่แหละครับทีมจิตอาสา ตำบลหัวรอ คนที่สองนั่น ยุพิน พยาบาลเวชศาสตร์ครอบครัว ที่ประจำอยู่ที่ พีซียูหัวรอ
คุณป้าคนนี้คือบ้านแรกที่เราไปเยี่ยมครับ ป้ายิ้มโชว์ให้อุ๋ยถ่ายภาพ คุยเสียงชัดเชียวนะครับว่า ลูกสาวและทีมจิตอาสาเราดูแลดี ตอนนี้ลูกสาวไปทำงานให้แกช่วยตัวเองอยู่ที่บ้านได้แล้วครับ
ดูการปรับสภาพบ้านสำหรับผู้ป่วยอัมพาตของคุณป้าคนนี้ครับ ห้องส้วม ห้องน้ำอยู่ปลายที่นอน เลื่อนตัวไปช่วยตนเองได้เลยครับ เวลาไม่ใช้ก็เอาเสื่อน้ำมันปิดไว้ได้
อาจารย์ อุดมชัย มอบของขวัญปีใหม่ให้คุณป้า ห้องน้อยตอนนี้อบอวลไปด้วยรอยยิ้มและเต็มอิ่มด้วยความสุข
คุณยายบ้านนี้ ลูกสาวเป็น อสม และสมาชิกจิตอาสาทั้งสองคนเลยครับ ปีนี้อายุ 92 ลูกสาวบอกว่าส่วนมากจะนอนบางทีถ้าตั้งใจก็ลุกได้เหมือนกัน
วันนี้หมอมาเยี่ยม ลุกขึ้นมาให้ศีลให้พรเป็นการใหญ่ ผมไม่รู้ว่า ผมกับยายใครจะมีความสุขกว่ากัน
ยายตะล่อม รู้จักกับผมมาเกือบสิบปีแล้วครับ ปีนี้อายุ 93 ปี หูตายังดีมากๆ บ้านอยู่แถวหัวรอนี่เองครับ ผมเลยถือโอกาสเยี่ยมขอพร คุยกับยายตะล่อมมาตลอดว่ายายต้องอยู่ถึงร้อยปีแน่ๆ แล้วเรามาเป่าเค้กวันเกิดกัน ยายหัวเราะน้ำหมากกระจาย แล้วบอกว่าถ้ารอดปีนี้ได้ ก็จะอยู่อย่างหมอว่า อีกแค่ 7 ปีเท่านั้นผมจะได้จัดงานวันเกิดให้ยายตะล่อมแล้วครับ
พวกเรามายืนถ่ายรูปด้วยกัน ที่ พีซียู หัวรอ พี่ติ๋ว ชุดเหลืองแถวหน้าสุด หัวหน้าพีซียูหัวรอ ทำงานเข้มแข็งมากครับ
ขากลับ ผมนั่งคิดอยู่ในใจว่า วันนี้ช่างคุ้มค่า ได้ทำสิ่งที่ฝันมานานว่าถ้าทำได้จริงๆคงจะมีความสุขเป็นที่สุด ต้องขอบคุณ น้องโต้ง น้องเจี้ยบ น้องอุ๋ย และ สมาชิกจิตอาสาทุกท่าน ที่ช่วยกันทำด้วยใจเมตตา ผมยังหวังต่อไปว่า ถ้าโครงการนี้สามารถขยายไปได้ในทุกสังคม ทุกชุมชน บ้านเมืองเราคงเป็นสังคมที่มีความสุขที่สุดนะครับ
ความเห็น (10)
- วันนั้นจำได้ว่าเป็นวันที่ได้ทำกุศลเพราะเราเห็นรอยยิ้มของทั้งผู้ป่วยผู้สูงอายุจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้แต่ก็เป็นน้ำตาของความอิ่มเอิบใจ
- ขอบคุณ ลุงปุ๊ ที่ได้นำพาเรากับน้องๆ
- อาจารย์คะ ลูกน้องภูมิใจ(จริงๆนะคะ)ที่มีหัวหน้าอย่าง อาจารย์ และพี่โต้ง หนูได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่างจากที่นี่ค่ะ.... งานPrimary care ...ซึ่งยิ่งทำยิ่งได้...มากมายก่ายกองจริงๆค่ะ
- ได้เห็นภาพหยาดน้ำตาแห่งความอิ่มเอิบใจของใครบางคนด้วยค่ะ...เสียดายอาจารย์ไม่นำรูปลงด้วย...
- แหมอิ่มบุญจนหน้ากลม แก้มป่องเลย ขอเผื่อแผ่มาถึงน้องๆผู้หิวโหยข้างหลังบ้างก็ดีนะเพราะตอนนี้ไม่มีโอกาสได้ทำบุญเล้ย...งานครวจรักษา และงานต้อนรับแขกที่มาเยี่ยมเยียน ก็แย่แล้วค่ะอาจารย์ขา....
- ขอให้โครงการนี้อยู่คู่กับเวชศาสตร์ครอบครัว ไปตราบนานเท่านานจนนู๋รัตน์แก่เฒ่าเลยนะเพราะว่ากลัวถูกทอดทิ้งขาดคนดูแล (ตอนสาวๆยังขาดคนดูแลเลย ฮิ ฮิ..)
ดูมีความสุขจริง ๆนะครับ วันข้างหน้าขอเรียนรู้งานกับ อาจารย์นิพัธ ด้วยคนนะครับ ทุกวันนี้ก็มีความสุขกับงาน primary มาก แต่ประสพการณ์ ยังต้องเรียนรู้อีกมากเลยครับ ช่วงนี้ก็ทำงานกับผู้พิการในชุมชนที่รับผิดชอบ แต่ยังดูขาด ๆ อะไรไปบางอย่าง อยากเอาโครงการของ อาจารย์มาใช้บ้างจัง
