เมื่อเมฆอ้วก...เพลงอึ..ครูประจำชั้นจึงแปลงร่างเป็น....ตอนที่2

เป็นครูประจำชั้น บางครั้งก็ต้องโกหกเด็กบ้าง เพื่อ.......

หลังจากที่ตอนที่แล้วได้กล่าวถึงวีรกรรมเหม็นๆ ของนายเมฆ นักเรียนชายตัวผอมๆ ผิวคล้ำๆ แววตาใสซื่อ(ซื่อจริงๆ) การเรียนค่อนข้างอ่อน ตอนขึ้นมาอยู่ ป.2 ใหม่ๆอ่านหนังสือ ทำเลขไม่ได้ แต่ตอนนี้พัฒนาดีขึ้นมากแล้วสามารถอ่านหนังสือได้ดีขึ้นแต่ยังไม่คล่อง คิดเลขได้และค่อนข้างเร็ว (ครูประจำชั้นจะพยายามสอนซ่อมเสริมต่อไป..สู้ตายค่ะ)หลังผ่านวันของนายเมฆมาได้ 3 วัน เรื่องเหม็นๆก็เกิดขึ้นอีก ในวันที่ 18 มกราคม 2550 กับเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารัก เรียนเก่ง ที่ชื่อว่า น้องเพลง เรื่องมีอยู่ว่า.........

ณ.อาคารเรียนเฉลิมพระเกียรติชั้นที่ 2

ครูขา......เพลงร้องไห้หาแม่ค่ะ เป็นเสียงของเด็กนักเรียนหญิง ชั้น ป.2ข คนหนึ่งวิ่งมาบอกกับข้าพเจ้าในขณะที่ข้าพเจ้านั่งรับประทานอาหารกลางวันกับเพื่อนครูที่ ห้องเรียนชั้น ป.1 ข้าพเจ้าก็นึกในใจ เอาอีกแล้ว ก่อนหน้านี้เพลงจะร้องไห้ตามแม่กลับบ้านทุกวัน จนเป็นที่เลื่องลือเพราะจะเห็นเพลงร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ในแถวขณะที่เพื่อนๆร้องเพลงชาติ และเมื่อขึ้นห้องเรียนเพลงก็จะหยุดร้องไห้ทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนข้าพเจ้าต้องใช้ไม้ตาย คือ ถามเพลงว่า........เพลง ไม่รักครูใช่ไหม..เพลงถึงร้องไห้ตามแม่กลับบ้านทุกวัน และไม่ว่าเพลงจะทำอะไร ถามอะไร ข้าพเจ้าก็จะพูดว่า เพลงไม่ต้องมายุ่งกับครู เพราะเพลงไม่รักครู ตั้งแต่นั้นมาเพลงก็ไม่เคยร้องไห้ตามแม่กลับบ้านอีกเลย (ดีใจจังเลย)

ในวันที่เกิดเหตุเมื่อมีนักเรียนมาบอกข้าพเจ้าจึงไม่กลับไปดูเพราะคิดว่าเพลงร้องไห้กลับบ้านจริงๆ (ยังนึกเสียใจอยู่..ที่ปล่อยให้เพลงต้องเผชิญปัญหาคนเดียว) จนเมื่อสัญญาณเข้าห้องเรียนในภาคบ่ายดังขึ้น นักเรียนในชั้น ป.2ข ก็ลงไปเรียนวิชาพละ กันหมด ข้าพเจ้าจึงกลับไปที่ห้องเพื่อตรวจงานของเด็กๆ ก็พบเพลงยังนั่งร้องไห้พิงผนังห้องเรียนอยู่ ถามอะไรก็ไม่ตอบ ข้าพเจ้าจึงเดินเข้าไปใกล้ก็ได้กลิ่นอึโชยมาแผ่วๆ จึงถามว่าเพลงอึใช่ไหม เพลงก็ส่ายหน้า ถามย้ำอยู่หลายครั้ง เพลงก็ยังส่ายหน้า (สงสัยแสบสนิท..ศิษย์ส่ายหน้าแน่เลย) ข้าพเจ้าจึงต้องพิสูจน์ด้วยการใช้จมูกเข้าไปสูดดมใกล้..กลิ่นมาดามหอมชื่นใจ(เหมือนตัวอะไรน๊า.....) ก็เป็นจริงดังคาดคือ เพลงอึ เพราะกลิ่นมาปะทะจมูกอย่างจัง นั่นแหละเพลงจึงยอมรับ ข้าพเจ้าจึงโทรฯไปหาแม่ของเพลงเพื่อให้นำเสื้อผ้ามาเปลี่ยน เพราะบ้านอยู่ใกล้โรงเรียน แต่ปรากฏว่า ติดต่อไปหลายครั้งมากก็ไม่รับสาย (ทราบภายหลังว่าไปตลาด) เอาล่ะสิจะทำอย่างไรดี เพราะถ้านักเรียนคนอื่นกลับขึ้นมาเป็นเรื่องแน่เพราะคงจะอยู่ในห้องกันไม่ได้ และเพลงก็คงจะอาย ข้าพเจ้าจึงให้ไปชำระล้างร่างกายและไปขอยืมกางเกงจากชั้นอนุบาลมาให้เพลงใส่ (โล่งอกไปที)

และเมื่อเพื่อนนักเรียนกลับขึ้นห้องมาก็ตามสไตล์เขาเป็นเด็กเจ้าปัญหากันทั้งห้อง ครูครับผมว่าห้องเรามีกลิ่นเหม็นๆนะครับ ครูคะ..หนูก็ว่าจริงค่ะ ข้าพเจ้าจึงต้องแปลงกายเป็น...เด็กเลี้ยงแกะ โกหกไปว่าเพลงอ้วก(เอามุขนายเมฆมาใช้) แน่ะยังสงสัยกันอีก ครูครับ..แต่ผมว่ากลิ่นมันเหมือนอึเลยนะครับ(จมูกดีจริงๆอุตส่าห์ทำลายหลักฐานแล้วนะ..สงสัยกลิ่นติดตรงที่เพลงนั่งก่อนไปล้างแน่เลย) ข้าพเจ้าบอกว่า อ้วกจริงๆ อย่าคิดมาก ครูบอกว่าอ้วกก็อ้วก(แกล้งแปลงร่างเป็นแม่มด) นั่นแหละจึงยุติปัญหา ทำให้เพลงสามารถนั่งเรียนได้อย่างมีความสุขโดยที่เพื่อนไม่ล้อ เข้าสู่สภาวะปกติได้ซะที (เฮ่อ...รอดไปอีกวัน)

การเป็นครูประจำชั้น บางครั้งเราก็จำเป็นต้องโกหกบ้างเพื่อช่วยเหลือเด็กๆ เพราะเรื่องแบบนี้เป็นเรื่องเปราะบางสำหรับจิตใจเด็ก โดยเฉพาะเด็กผู้หญิง

ด้วยเกียรติของข้า(ลูกเสือ.....ชูสามนิ้ว) ข้าสัญญาว่า..ต่อไปนี้จะไม่โกหกเด็กๆอีก..ถ้าไม่จำเป็น

ได้เวลาครูประจำชั้นไป อ้วกบ้างล่ะ(เก็บกลิ่นไว้เยอะ)

เขียนใน GotoKnow โดย ครูตุ๊กแก…ตัวดำๆ…
ใน เก็บตกจากการสอน

คำสำคัญ (Tags): #เรื่องเหม็นๆ

หมายเลขบันทึก: 73587เขียนเมื่อ 20 มกราคม 2007 10:17 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 17:45 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

ความเห็น (13)

แผ่นดิน

เขียนเมื่อ 20 มกราคม 2007 10:30 น. ()

ผมคุ้น ๆ ว่ามีคนใกล้ตัวเคยสัญญาว่า ..จะไม่โหกอีกแล้ว (ถ้าไม่จำเป็น)
บูชาจิตวิญญาณความเป็นครูทุกคนครับ
และชอบบรรยากาศการเรียนในชั้นเรียนที่ทุกเช้าจะต้องมีครูประจำชั้นของเรามาพบปะ พูดคุย อบรม จากนั้นจึงปล่อยให้เรียนวิชาต่าง ๆ กับครูท่านอื่น ๆ