ก้าวไปสู่ครูเชี่ยวชาญพิเศษด้วยกันกับครูอ้อย (30)

ความฝันมันอยูไกลเสียเหลือเกิน แต่ถ้าเราสามารถทำความฝันให้เป็นจริงด้วยตัวเราเอง ทำไมเราไม่รีบทำ ทำไมเราไม่ขวนขวายที่จะทำ นำไปสูความสำเร็จ อย่ามัวแต่นั่งรอบุญวาสนาเลย เรื่องผลงานทางวิชาการ เราต้องทำเองค่ะ รอวาสนาไม่ได้หรอกค่ะ

ในบันทึกที่แล้ว  ครูอ้อยได้เขียนบันทึกที่เกี่ยวกับหัวข้อการประเมินเดิม  คือ  หัวข้อการประเมิน  ตอนที่ 3  เรื่อง  ความรับผิดชอบในวิชาชีพ  ข้อ  16  ไม่เคยหลีกเลี่ยงหรือละทิ้งหน้าที่    ซึ่งท่านผู้สนใจจะอ่านได้ในบันทึกเรื่อง  ก้าวไปสู่ครูเชี่ยวชาญพิเศษด้วยกันกับครูอ้อย (29)  

ครูอ้อยได้แนะนำการเขียนผลงานตามความคิดของครูอ้อยนะคะ  อาจจะใช้ได้  หรือไม่ได้  ก็สุดแล้วแต่ท่านผู้อ่านจะพิจารณา 

ครูอ้อยพบว่า  การเขียนรายงานเพื่อรอรับการประเมินครูเชี่ยวชาญนี้  ขึ้นอยู่กับการเขียนที่จะต้องมีความเป็นปรนัย  ที่ผู้ประเมินอ่านได้อย่างเบ็ดเสร็จในรายงาน ไม่เกิน 50 หน้านั้น  เอ..จะเขียนอย่างไร..ไม่มีตัวอย่างเสียด้วยสิ 

และครูอ้อยก็รู้มาว่า..ต้องนำหลักการในการปฏิบัติ  หรือแนวคิด  หรือรูปแบบการจัดการที่ยอมรับแล้ว  นำมาใช้ในการเขียนรายงานของงานแต่ละอย่างที่ท่านปฏิบัติด้วย..เอ..จะเขียนอย่างไรนะ  ครูอ้อยก็อยากรู้  ไม่มีตัวอย่างเสียด้วยสิ 

ครูอ้อยต้องเรียนรู้ด้วยตัวเอง   คิด  และลงมือทำตามความคิด  โดยมีคัมภีร์แห่งความถูกต้องและเหมาะสม   ทุกอย่างที่เขียน  ขอให้เขียนออกมาจากความเป็นจริง  ที่สามารถพิสูจน์ได้  มีหลักฐาน  มีร่องรอย  มีเอกสารอ้างอิง  หรือเอกสารยืนยันความจริงได้ครบถ้วน  

ในความจริงนั้นในยุคในสมัยแต่ละสมัยนั้น  เป็นไปตามดวงของการทำงานด้วย  หากการทำงานรุดหน้าเกินเหตุ  เก่งและสามารถจนเกินไป   ไปกระแทกจิตใจ  โดนใจใครเข้า   การทำงานของเราอาจจะสะดุด  หรือพลิกคว่ำได้ 

ครูอ้อยรู้สึกว่า..หัวข้อนี้.....ช่วยคิด  ช่วยทำ  เพื่อแก้ไขปัญหาของหน่วยงานโดยเร็ว  เป็นหัวข้อที่ครูอ้อยจะเขียนและมีร่องรอยได้ยากมาก  เพราะการทำงานของแต่ละหน่วยงาน  ย่อมแตกต่างกันไปตามลักษณะของผู้นำ 

ผู้นำ....ไม่สนับสนุน  ไม่เจือจาน  ก็จะเขียนไม่คล่อง 

แต่..ครูอ้อยก็ไม่หมดกำลังใจ  เพราะเจ้านายตัวจริงของเรา..ก็คือ..นักเรียน 

นักเรียนเท่านั้นที่จะนำพาเราไม่สู่ความสำเร็จ  ครูอ้อยจะยึดนักเรียน  ทำงานเพื่อนักเรียนก็ได้ค่ะ  หากเจ้านายไม่สนับสนุนท่านก็ตาม  ลองกันสักตั้งค่ะ