สัปดาห์นี้สำหรับเนื้อหาเรื่อง "การดำเนินชีวิตตามหลักศาสนาพุทธ" อันที่จริงเป็นการบรรยายล้วน แต่ก็ไม่ทำให้การบรรยายน่าเบื่อ ผมจะได้ยินเสียงนักศึกษาหัวเราะกันบ้างในบางคราว และมีกิจกรรมตัวหนึ่งที่ผมนำมาใช้คือ เล่านิทานเรื่อง เด็กเลี้ยงแกะ สำหรับนิทานเรื่องนี้ผมมีความเชื่อว่านักศึกษาทุกคนต้องเคยได้ยินมาก่อน บางคนอาจจะลืมเค้าเรื่องไปหมดแล้ว แต่ก็มาทบทวนกันในภายหลัง
กติกา ให้ทุกคนเล่านิทานเรื่องนี้คนละนิดและนิทานเรื่องนี้ต้องไปจบที่คนสุดท้าย สิ่งที่พบคือ สร้างเสียงหัวเราะให้กับนักศึกษาและความเพลิดเพลิน ตลอดถึงการพยายามที่จะช่วยเพื่อนซึ่งไม่สันทัดกับนิทานให้สามารถเล่านิทานจนจบ มีอยู่ห้องหนึ่ง ปรากฎว่าเรื่องจบก่อนหมดคน จึงให้เริ่มใหม่ และไปจบที่คนก่อนสุดท้าย หลายคนก็ฮากันคิดว่าต้องเริ่มใหม่อีก แต่คนสุดท้ายไหวพริบดีมาก จึงพูดขึ้นว่า "นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า......" ทุกคนเลยฮาและโล่งใจไปตามกัน
หมายเหตุ นิทานเรื่องนี้ที่นำมาเพื่อเสริมเรื่องการมีสัจจะ อันเป็นหลักหนึ่งในฆราวาสธรรม,ศีลข้อที่ ๔ และอีกหลายๆตัว อันที่จริงผมเล่าเองก็ได้ แต่เพื่อการมีส่วนร่วมจึงให้นักศึกษาจัดการเอง อนึ่ง ผมเชื่อว่า นิทานยังสามารถบันทึกความลุ่มลึกของความดีในตัวคนได้เสมอ