ผู้นำนิสิต 3 : วิถีแห่งการทำงานร่วมกัน ศรัทธาต่อตนเอง ..เชื่อมั่นในคนรอบข้าง
เป็นธรรมดาที่วิถีการทำงานร่วมกับคนหมู่มาก ย่อมจำเป็นต้องยึดมั่นในความเป็นเอกภาพของทีมงาน เพื่อไปสู่จุดหมายปลายทางอันเดียวกัน และในวิถีการก้าวเดินก็ย่อมต้องสู้เผชิญกับอุปสรรคอันหลากหลาย ทั้งที่เป็นอุปสรรคแห่งเนื้อหาโดยตรง หรือแม้แต่อุปสรรคที่เกิดจากภาวะรู้สึกส่วนตัวที่มีต่อกันและกัน...
.......
ความเข้มแข็งของมวลมนุษยชาติ
มักก่อเกิดจากการสั่งสมประสบการณ์อันยาวนาน
ประสบการณ์จะช่วยให้มนุษยชาติไม่ขาดกลัวต่ออุปสรรค...
ประสบการณ์จะเป็นเสมือน "ครู" ผู้พร่ำสอนให้หาญกล้า ทรนง
ขอเพียงเธอ "ศรัทธา" ต่อตัวเอง
พลีใจต่อสิ่งที่เธอกำลังลงมือทำ
และต้องไม่ลืมที่จะ "เชื่อมั่น" ในผองเพื่อนผู้ร่วมชะตากรรมเดียวกับเธอ
เมื่อใดก็ตาม...
หากเธอสามารถหลอมรวมความศรัทธาและความเชื่อมั่นเข้าเป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน
เมื่อนั้น,...
เธอก็ไม่จำเป็นต้องหวาดกลัวต่ออุปสรรคใด ๆ อีกต่อไป
.......
เพียงไม่กี่วันที่ผ่านมา (๑๒ มกราคม ๒๕๕๐) ผมได้รับเชิญไปเป็นประธานในที่ประชุมขององค์กรพันธมิตรนิสิตอันเป็นทีมหัวเรือใหญ่จัดโครงการ "ต้านลมหนาว สานปัญญา" ณ โรงเรียนในห้วยข่าเฒ่า อำเภอหนองบัวแดง จังหวัดชัยภูมิ
กิจกรรมครั้งนี้ประกอบด้วยองค์กรนิสิตหลายองค์กร เช่น พรรคชาวดิน ชมรมวิทยุสมัครเล่น ชมรมรักษ์พัฒนา ชมรมนอกหน้าต่าง
ผมกล่าวกับที่ประชุมในทำนองว่า...การที่องค์กรนิสิตได้ร่วมแรงใจทำกิจกรรมด้วยกัน ถือเป็นปรากฏการณ์ที่ดีในการจัดกิจกรรม เพราะแทนที่จะต้องแยกย้ายกันไปจัดกิจกรรมกันคนละที่คนละทาง ซึ่งอาจจะส่งผลให้กิจกรรมไม่สามารถให้บริการได้อย่างเต็มรูปแบบ เพราะเงื่อนไขงบประมาณอันจำกัด, กำลังคนที่น้อยนิด, ความหลากหลายและจำนวนกิจกรรมที่อาจมีไม่เพียงพอที่จะตอบสนองความต้องการของชุมชนเป็นหลัก
ผมเอ่ยคำชื่นชมพวกเขา,, ในฐานะที่เปิดใจทำงานร่วมกัน และพร้อมที่จะก้าวเดินไปในทิศทางเดียวกัน โดยไม่ขลาดกลัวต่ออุปสรรคนานาประการที่ยืนตระหง่านขวางอยู่เบื้องหน้า หรือแม้แต่เร้นแฝงรออยู่อย่างลึกเร้น
ผมขอให้แต่ละองค์กรได้นำศักยภาพขององค์กรออกมาทำงานอย่างเต็มที่ ให้ทุกองค์กรได้มีเวทีความคิดของตนเอง ซึ่งหมายถึง การได้รังสรรค์กิจกรรมตามแบบฉบับที่ตนเองสันทัดและจัดเจน อันจะช่วยให้แต่ละองค์กรสามารถทำงานได้อย่างเต็มที่ และไม่รู้สึกขัดเขิน หรือแม้แต่อึดอัดที่จะทำในสิ่งที่ตนเองไม่ถนัด...แต่ก็ต้องดำเนินไปบนพื้นฐานของเอกภาพรวมของเนื้อแท้แห่งกิจกรรมนั้น ๆ
ผมฝากแนวคิดการทำงานในรูปแบบหมู่คณะเช่นนี้ไว้กับพวกเขา ๒ ประการ อันได้แก่
(๑) การศรัทธาต่อตนเอง (Self esteem)
(๒) การเชื่อมั่นต่อคนรอบข้าง หรือเพื่อนร่วมงาน (Trust for others)
และที่สำคัญ คือ การมอบความไว้วางใจในกันและกัน ก้าวเดินไปอย่างมีจังหวะ ท่ามกลางวิถีทางอันยาวไกล การเดินโดยมีเพื่อนร่วมทาง ย่อมดีกว่าการเดินทางอย่างเดียวดาย
รวมถึง, การมุ่งมั่นรีบเร่งไปสู่จุดมุ่งหมายปลายทางเพียงสถานเดียว แต่ลืมที่จะเก็บเกี่ยวเรื่องราวระหว่างทางก่อนไปสู่จุดหมายปลายทางนั้น ๆ
เพราะบางที เราอาจไม่มีเวลาวกกลับมาเก็บเกี่ยวเรื่องราวที่หล่นหายในเส้นทางสายนั้นอีกเลย, ก็เป็นได้...
ความเห็น (10)
ใช่ค่ะ "ความศรัทธาและเชื่อมั่นในตนเองและผู้เกีวข้อง" ทำให้เกิดพลังในการทำงานค่ะ ขณะนี้มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์กำลังสร้างศรัทธาและเชื่อมั่นให้กับนักศึกษาให้ ลปรร.ในวงนักศึกษา share.psu.ac.th เราจะมีการประชุมกันวันที่ 19 ม.ค.2550 นี้ค่ะ แล้วจะเล่าบรรยากาศการประชุมนะ มีแนวความคิดว่าหากมีเวลาและโอกาส จะพาทีมงานแลกเปลี่ยนเรียนรู้กับกิจการนิสิตมน. ไม่แน่ใจว่าจะขัดข้องหรือเปล่า?
- ขอบคุณท่านอาจารย์ อัมพร อรุณศรี มากครับ
- ชื่นชอบและเป็นกำลังใจกับ มอ. นะครับในการขับเคลื่อนให้นิสิตเห็นความสำคัญของการ ลปรร
- ยินดีนะครับ หากว่าสักวัน มมส จะได้ร่วมเป็นเกียรติ ลปรร. กับ มอ. แต่ไม่แน่ บางที มมส อาจหาโอกาสไปดูงานที่โน่นบ้าง
- การมอบความไว้วางใจในกันและกัน ก้าวเดินไปอย่างมีจังหวะ ท่ามกลางวิถีทางอันยาวไกล การเดินโดยมีเพื่อนร่วมทาง ย่อมดีกว่าการเดินทางอย่างเดียวดาย
- การทำงานเป็นทีม จะช่วยให้งานสำเร็จอย่างมีคุณภาพ แต่การสร้างทีมกลับเป็นเรื่องยากและสร้างความอ่อนล้าให้ผู้คนพอสมควรเมื่อดูโดยภาพรวม
- ความไม่สำเร็จของการทำงานเป็นทีม สาเหตุสำคัญน่าจะมาจาก คนไม่ไว้วางใจกัน
เท่าที่ผมผ่านงานทั้งในขณะที่เป็นนิสิต เมื่อออกมาทำงานบริษัท และในมหาวิทยาลัยในฐานะอาจารย์นั้น ผมเชื่อว่าลึกๆ แล้วทุกคนก็มีความหวังดีให้กับองค์กรอยู่ แต่ระดับความหวังดีนั้นอาจจะแตกต่างกันไปตามภูมิหลังและความคาดหวังในหน้าที่การงานน่ะครับ
ผมอยากจะเพิ่มมุมมองอีกสักนิดเกี่ยวกับเรื่องการทำงานร่วมกัน โดยผมทึกทักเอาแล้วว่าทุกคนนั้นหวังดี (มากบ้างน้อยบ้าง)
ผมเคยได้รับข้อคิดที่มีค่ามาก จากอาจารย์สุริชัย หวันแก้ว ในขณะที่มีการอภิปรายเกี่ยวกับการวิจัยสังคมศาสตร์ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง นิสิตนักศึกษาสองมหาวิทยาลัย ต่างให้ความเห็นกันอย่างเผ็ดร้อน เริ่มมีการวิพากษ์วิจารณ์การนำเสนอของฝ่ายตรงข้าม และเริ่มจะออกไปทางเรื่องส่วนตัว อาจารย์ท่านออกมาปรามทั้งสองฝ่าย โดยท่านบอกว่า "ผมเชื่อว่าทั้งสองฝ่ายต่างก็หวังดี แต่ก็ขอให้พิจารณาเรื่องท่าทีการนำเสนอด้วย"
"ท่าที่" ในที่นี้สำคัญมากครับ ยิ่งเป็นการทำงานที่มีผู้ร่วมงานจากที่ต่างกัน ต่างวัฒนธรรม ความเชื่อ ยิ่งต้องระวังเรื่องท่าที ผมคิดเสมอว่า หวังดีอย่างไร ถ้าแสดงออกมาไม่ได้อย่างที่หวังก็แทบจะไม่มีค่าเหลือเลย
สิ่งที่นิสิตนักศึกษาจะได้จากการทำกิจกรรมก็มีเรื่องท่าทีนี่ด้วยนะครับ
อาจารย์ เม็กดำ 1
- ขอบคุณอาจารย์มากครับ
- อาจารย์มักนำแนวคิดดีมาให้ผมได้นำไปต่อยอดเสมอ การทำงานเป็นทีม จะช่วยให้งานสำเร็จอย่างมีคุณภาพ แต่การสร้างทีมกลับเป็นเรื่องยากและสร้างความอ่อนล้าให้ผู้คนพอสมควรเมื่อดูโดยภาพรวม
- ไม่ทราบที่เม็กดำ...พบเจอปัญหาเหล่านี้บ้างหรือเปล่า แต่ถึงมีก็เชื่อว่าอาจารย์มีระบบการจัดการที่ดีและสามารถหลอมรวมคนในองค์กรได้ดีอยู่แล้ว, คงไม่เป็นปัญหาอะไรมาก
คุณแว้บ ครับ
- ขอบคุณมากเลยนะครับที่ช่วยเติมเต็มในเรื่องดังกล่าว
- โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเรื่อง "ท่าที" ที่นิสิตจะได้เรียนรู้จากการทำกิจกรรม หวังดีอย่างไร ถ้าแสดงออกมาไม่ได้อย่างที่หวังก็แทบจะไม่มีค่าเหลือเลย
- ก็คงไม่เฉพาะนิสิตหรอกนะครับ...ผมเองก็ต้องเรียนรู้และตระหนักดังที่คุณแว้บได้แนะนำ
- ขอบคุณอีกครั้งครับ...
- การเชื่อมั่นในตนเอง จะทำให้สามารถทำงานได้อย่างเต็มที่
- การเชื่อมั่นในผู้ร่วมงานทำให้ทำงานได้มากและใหญ่ยิ่งขึ้นเพราะหลายมือ หลายพลังร่วมกัน
- แต่เชื่อมั่นแล้ว...ไม่เป็นดังที่เชื่อ ทำอย่างไรดีค่ะ.......
- ขอบคุณท่านอาจารย์ paew มากครับ
- แต่ถ้าเชื่อมั่นแล้ว ไม่เป็นดังที่เชื่อ ทำอย่างไรดีนั้น...ก็เห็นทีต้องทำใจ เห็นใจ และเรียนรู้ที่จะเริ่มต้นใหม่อย่างมีกระบวนการ (แต่ก็ไม่ควรให้โอกาสการเริ่มต้นบ่อยนักจนงานไม่คืบหน้า) เป็นการใช้โอกาสอย่างเปล่าเปลือง..ส่วนร่วมจะพลอยกระทบไปด้วย นั่นคือสิ่งที่ผมใช้อยู่ในปัจจุบัน
- อาจารย์ช่วยกรุณาแนะนำเพิ่มเติมด้วยนะครับ
- ใช่ค่ะ ตอนนี้ทำใจมากๆ ค่ะ และ อาจจะต้องยึดคำพูดคุณกระปุ๋ม...เสียง และคำพูด ไม่กระทบจิต.....จะได้สบายใจ
- จริงๆ แล้ว อยากได้คำแนะนำมากๆค่ะ
- เพราะตอนนี้กำลังจะมีงานใหญ่ 2 งาน ในวันที่ 18-19 มกราคม ทั้งๆ ที่เตรียมงาน มอบงานล่วงหน้ามาตั้ง 5-6 เดือน
- ยิ่งใกล้วัน ปัญหายิ่งมาก.....เครียด
- การทำ AAR และการประเมินการดำเนินงาน น่าจะช่วย ให้มีข้อผิดพลาดน้อยในคราวต่อไป...มั้ยค่ะ.....แต่นี่ก็คือเสร็จงานแล้ว
- ขอบพีระคุณอาจารย์ paew
- เหนือสิ่งอื่นใด ด้วยศักยภาพของอาจารย์อันหลอมรวมจากประสบการณ์และทีมงาน ผมเชื่อว่างานที่กำลังมีขึ้นจะบรรลุจุดหมายได้ในที่สุด
- ประการสำคัญคือ...ถ้าคนทำงานไม่มีใจร่วมกับงาน นั่นคือ ปัญหาหลักของการทำงาน โดยส่วนตัวผมไม่ชอบใช้ทำว่า "งาน" หรือที่ทำงาน เป็น "อู่ข้าวอู่น้ำ" แต่ชอบใช้คำว่า "บ้านหลังที่สอง" มากกว่า การรักในบ้านหลังนี้ ย่อมก่อให้เกิดงานที่มีประสิทธิภาพ
- ขอเป็นกำลังใจในงานที่กำลังจะมีขึ้นในเร็ววันนะครับ