เนื่องในวันครู 16 มกราคม ของทุกปี
ใครสอนสิ่งแรกให้แก่ตนเขาคนนั้นแหละคือคุณครูของเรา จากประโยคดังกล่าวกินความหมายกว้างมาก
นับตั้งแต่เราลืมตาขึ้นมาดูโลกความเป็นครูก็ติดตามเราอยู่ไม่ห่างกาย พ่อแม่นับว่าเป็นครูคนแรกผู้ใกล้ชิดลูกมากที่สุดท่านถนอมกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงลูกมาจากเท้าเท่าฝาหอยจนเติบโตเป็นหนุ่มสาวท่านเฝ้าดูแลอยู่ตลอดเวลา
เป็นห่วงหาอาทรคิดถึงด้วยความบริสุทธิ์ใจ ผมรู้ว่าพ่อแม่รักเราแค่ไหนก็เมื่อมีลูกน้อยครั้งแรกแห่งรักแรกพบ
เมื่อเห็นลูกน้อยนอนตะแคงข้างหลับตาคลุมผ้าสีขาวอยู่ร่วมห้องกับเด็กทารกคนอื่นในห้องแรกคลอดของโรงพยาบาลสงขลานครินทร์ หาดใหญ่
วันนั้นพยาบาลเดินมาถามว่าแม่ชื่ออะไรก็บอกไปพยาบาลเดินไปเข็นเตียงที่ลูกน้อย ๆ กำลังนอนหลับมาใกล้ ๆหน้าต่างตรงที่เยี่ยมชม
ผมกำหนดจิตถึงลูกน้อยแล้วเรียกชื่อเล่นซึ่งตั้งไว้ตั้งแต่รู้ว่าเป็นผู้ชายได้ผล ลูกน้อยหันหน้ามาตามเสียงแล้วลืมตามองจ้องตาผมสักครู่แล้วหลับตาต่อเมื่อละจากลูกไปก็ให้คิดถึงและเป็นห่วงแม่ของลูกที่อุ้มท้องมา 9 เดือนเคลื่อนคล้อยก่อนลูกน้อยจะออกมาดูโลก แม่ของลูกชั่งทำหน้าที่ยิ่งใหญ่จริง ๆ เธออ่อนหล้านอนอยู่บนเตียงนาน ๆ
กว่าจะมาที่ห้องพักซึ่งสมาคมแห่งมวลญาติต่างก็ละจากงานเดินทางมารอคอยด้วยความชื่นชม
ความมีน้ำใจที่มอบให้แก่กันนั้นยากที่จะลืมเลือนเสียจริงสิ่งเหล่านี้มันเป็นกงกรรมกงเกวียนหมุนไปอยู่อย่างไม่ขาดสายตราบนานเท่านาน
จึงขอน้อมรำลึกถึงคุณครูทุก ๆท่านที่เคยสอนตนเนื่องในวันครูเวียนมาบรรจบอีกครั้งหนึ่ง…
ขอระลึกนึกถึงพระคุณของครูทุกๆ ท่านครับ
สวสัดีครับ คุณ ตาอยู
ขอให้มีความสุขเช่นเดียวกันนะครับผม
ขอบคุณครับ
สวัสดีครับ คุณ เจษฎา ศุนาลัย
ดีครับที่เราน้อมรำลึกนึกถึงคุณครูผู้อบรมสั่งสอนเราครับผม
ขอบคุณครับ
สวัสดีครับ คุณแผ่นดิน
ขอบคุณครับ ๆๆ
... ขอให้คุณแผ่นดินและครอบครัวมีสุขภาพกายและใจที่แข็งแรง..ทั้งครอบครัวก็เต็มไปด้วยความสุข มาก ๆ และตลอดไป...เช่นเดียวกันนะครับ