วัฒนธรรมการเรียนรู้ : บันทึกไว้สอนตน 17

บันทึกไว้สอนตน

1 .  ในวิถีชีวิตตนนั้นเป็นการอยู่เพื่อการแก้ไขให้เป็นไปในทิศทางที่ดีงามอยู่ตลอดเวลา

 

2 .  ในตัวตนของเรามีสิ่งที่สำคัญอย่างยิ่งคือจิตใจและสำหรับจิตใจที่ยิ่งใหญ่ก็เป็นจิตใจที่รู้เท่าทันต่อสิ่งที่มากระทบแล้วรู้จักจัดการกับสิ่งนั้น

 

3 .  ถ้าจิตใจของตนตกต่ำการคิดการพูดและการกระทำก็ตกต่ำลงไปตามลำดับเช่นกัน

 

4 .  การแสวงหาครูทั่วแคว้นแดนดินบางทีไม่พบถึงพบก็ไม่รู้จักนอกจากเราปรับเปลี่ยนมุมคิดใหม่คือสิ่งที่ตนพบนั้นแหละจงมองด้วยตาในที่ไม่ใช่ตาเนื้อจะเห็นสิ่งเหล่านั้นเป็นครูอยู่ในตัวจงเคารพครูท่านเหล่านั้นเถิด

 

5 .  เรื่องการงานของตนถ้าตนไม่ทำแล้วใครจะมาทำให้ตน

 

6 .  พุทธศาสนามีสิ่งที่ทำให้ตนได้เปิดตาเห็นความสว่างเห็นทางที่ถูกต้องดีงาม ด้วยเหตุนี้เองที่สวนโมกข์ของท่านพุทธทาส ภิกขุ จึงเห็นภาพการแจกดวงตาแก่ผู้คน

 

7 .  ภาษามีไว้ให้ตนใช้ติดต่อสื่อสารความหมาย  เราจึงควรเรียนรู้เพื่อใช้ภาษาให้เป็นประโยชน์อย่าเอาไปซุบซิบนินทากันเลย

 

8 .  การเรียนรู้เข้าใจประเพณีไม่ควรผูกติดตนเองอยู่กับประเพณีแต่ควรพึ่งพาประเพณีให้เหมือนแพที่นำเราข้ามฟากนั้นเอง

 

9 .  เมื่อตนเรียนจบนักธรรมเอกแล้วสอบผ่านต่อมาได้สอนธรรมแก่พระนวกะคือผู้บวชใหม่บางท่านสะท้อนออกมาว่าไม่เข้าใจจึงเกิดวาบความคิดว่า  การเรียนธรรมไม่เข้าใจเพราะคนมองแต่ภายนอกไม่มองภายในคือจิตของตนเอง

 

ด้วยความปรารถนาดี 

 จาก...umi

[แผ่นดิน]

• ผมมองว่า   ถ้อยคำนี้น่าจะเป็นแบบแผนแห่งการดำเนินชีวิตของมนุษยชาติได้เลยนะครับ "ไม่ควรผูกติดตนเองอยู่กับประเพณีแต่ควรพึ่งพาประเพณีให้เหมือนแพที่นำเราข้ามฟาก"
• และเห็นด้วยครับ..ที่ชีวิตจำเป็นต้องดำเนินไป หรือวิวัฒน์ไปสู่ความงดงาม  ... ผู้ที่ไม่รักในการพัฒนาตนเอง ก็ไม่ต่างอะไรกับคนที่ตายไปแล้ว
• ขอบคุณแง่คิดที่ดีนะครับ

[ยูมิ]

สวัสดีครับ คุณแผ่นดิน

+ ถ้อยคำนี้ปฐมเหตุมาจากคนนำเรือข้ามฟากได้แล้วยังแบกเรือไปอีกทำนองคนแบกโลกไว้โดยไม่รู้สาเหตุ

นั้นเองครับ

+ ผู้ที่ไม่รักในการพัฒนาตนเอง ก็ไม่ต่างอะไรกับคนที่ตายไปแล้ว เห็นด้วยครับ แต่ขอเปลี่ยนตัวเอนเป็น

ก็ไม่ต่างอะไรกับศพที่เดินได้  ฮา ๆ เอิก ๆ

+ ขอบคุณครับที่มาแลกเปลี่ยนเรียนรู้และเติมเต็มต่อยอดครับผม