ในวันที่ 10 - 11 ม.ค. 2550 ที่ผ่านมา ได้มีโอกาสเตรียมงานเรื่องการถ่ายทอดเป้าหมายขององค์กรสู่บุคคล คือ การถ่ายทอด KPI ของ กพร., DSC กรม, และ BSC สถาบัน กับคุณหมอกิตติ์พงศ์
สิ่งที่ดิฉันประทับใจจนอยากถ่ายทอดสู่กันฟัง คือ ช่วงที่นัดคุยรายละเอียดกับคุณหมอกิตติ์พงศ์นั้น ดิฉันกำลังวุ่นวายอยู่กับการติดต่อประสานงานการแต่งตั้งคณะทำงาน PMQA ตามที่ได้ไปอบรมกับทีมอีก 6 คน คือ คุณหมอหน่อย, พี่สุนันทา, พี่อรทัย, คุณสิริพร, คุณปัทมาวดี และคุณสมจิต มาหมาดๆ (ในวันที่ 8 - 9 ม.ค. 2550) ซึ่งจะต้องมีคณะกรรมการมาช่วยพิจารณาแบบประเมินตนเองอย่างรีบด่วน เพราะเกรงว่าจะทำงานที่ทีมได้รับมอบหมายมาไม่ทันตามกำหนด ดิฉันก็อดที่จะเล่าความรู้สึกยากลำบากในการประสานงานให้คุณหมอกิตติ์พงศ์ทราบไม่ได้ เพราะเป็นเรื่อง KPI ที่เกี่ยวข้องกันกับการติดตามของงานแผนด้วย
คำพูดของคุณหมอทำให้ดิฉันรู้สึกประทับใจมาก คือ คุณหมอบอกว่า "บางครั้งก็รู้สึกเหมือนกันว่างานเหล่านี้มากมายเหลือเกิน ทำเท่าไรก็ทำไม่ทัน ภาระงานในหน้าที่ความรับผิดชอบโดยตรงก็หนักอยู่แล้ว ยังต้องมาใช้เวลาศึกษาสิ่งที่เราไม่ถนัดเหล่านี้อีก เคยคิดว่าไม่รู้จะทำ......ไปทำไม" แต่พอมีสติฉุกคิดได้ว่า "เราต้องอยู่ในองค์กรนี้ต่อไป เราเป็นคนขององค์กร ถ้าเราไม่เริ่มทำ ไม่เสียสละ ไม่รับผิดชอบต่อสังคมส่วนรวม คิดว่าธุระไม่ใช่แล้ว องค์กรอยู่อย่างไม่เป็นสุข องค์กรไม่มีสิ่งภาคภูมิใจ แล้วเราจะมีความสุขและความภาคภูมิใจหรือ....."
คำพูดเหล่านี้สร้างพลังและสร้างความอดทนในการทำงานได้อย่างดีมากๆ เลยค่ะ.....ขอบคุณคุณหมอกิตติ์พงศ์นะคะ รวมทั้งขอบคุณ "คุณหมอศิริวรรณ" (หัวหน้าดิฉันเอง) ที่ท่านเปิดโอกาสให้ดิฉันได้รับความรู้และประสบการณ์ที่ดีในการทำงานค่ะ
บันทึกนี้มาได้จังหวะ ช่วยล้างความรู้สึกที่ว่า "ทำไมต้องมาเก็บกวาดขยะที่คนอื่นทำทิ้งไว้" พอดีค่ะ ต้องถือว่าธรรมะจัดสรรนะคะเนียะ
ขอบคุณพี่มอม และคุณหมอกิตติ์พงศ์ค่ะกับบันทึกนี้ ที่ช่วยสร้างพลังและต่อเติมความอดทนในการทำงาน