สวัสดีครับ...วันนี้ผมมีเรื่องที่ทำงานมาเล่าเพราะการทำงานแล้วไม่ค่อยจะสะบายใจหรือรู้สึกกังวลมาก เนื่องจากผมได้รับหน้าที่ภาระเพิ่มเติมคือกรณีอาจารย์ไปนิเทศงานนิสิตต่างจังหวัด ผมจะต้องติดต่อรถเช่าให้อาจารย์เพื่อเดินทางไปต่างจังหวัด..และแล้วความเป็นห่วงของผมก็คืออาจารย์บางท่านก็รู้สึกกลัวๆ กลัวในที่นี้คือ ไม่รู้จักคนขับรถบ้าง...กลัวจะไปไหนคนขับรถไม่บริการบ้าง...(ซึ่งทำให้ผมต้องเป็นห่วงถึง 2 เท่าขึ้นอีก) แต่พอมาถึงวันเดินทางงานแรกคือวันที่ 9 - 10 ม.ค.50 โดยภาควิชาเทคนิคการแพทย์(อ.วันวิสาข์ กับ อ.จิรภาส)เดินทางไปนิเทศงานนิสิต โดยในวันที่ 9 ม.ค.50 เดินทางไปแม่สอด ตาก สุโขทัย และกลับมานอนพักที่จังหวัดนครสวรรค์ วันที่ 10 ม.ค.50 ดูงานจังหวัดนครสวรรค์ และจังหวัดอุทัยธานี วันที่ 9 ม.ค.50 เวลา 13.00 น.ผมได้โทรหาคนขับรถเช่าว่าเป็นไงบ้างถึงไหนแล้วคนขับรถเช่าบอกว่ากำลังจะออกจากจังหวัดตากเพื่อไปดูงานจังหวัดสุโขทัยต่อ และสอบถามว่าอาจารย์ท่านเป็นไงบ้าง คนขับรถเช่าบอกว่าก็ดีครับ เท่านั้นผมก็ยังไม่หายห่วง วันที่ 10 ม.ค.50 เวลา 09.00 น. ผมได้โทรหา อาจารย์จิรภาส ว่ารถเช่าเป็นไงบ้างครับเนื่องจากถ้าไม่ดีจะได้เปลี่ยนใหม่...เพราะยังมีอีกหลายงาน.....ที่จะต้องติดต่อ...อาจารย์จิรภาส บอกผมว่าไม่มีปัญหาครับดีมากครับ ผมนึกในใจทันที (โล่งอกครับ) งานแรกผ่านไปได้ดี แต่ก็ยังไม่อดห่วงงานต่อไปครับ.......พอเทียบกลับความรู้สึกแรกๆแล้วผมรู้สึกไม่ค่อยสะบายใจ เนื่องจากวิตกกังวลว่าจะหารถเช่าให้ได้ดีหรือไม่ เนื่องจากเน้นประหยัดถูกสุด วันละ 1,500 บาท ที่พักที่กิน เจ้าของรถตู้บอกว่าไม่ต้องเป็นห่วง เพราะคนขับรถเขานอนในรถอยู่แล้ว เรื่องกินทางบริษัทจ่ายไปต่างหาก ผมยังสอบถามถึงกรณีรถเสียล่ะ (จำขึ้นใจครับและกลัวที่สุด)เจ้าของรถเช่าบอกว่า ทางบริษัทเรามีรถไปรับช่วงต่ออยู่แล้วทางอาจารย์ไม่ต่องห่วง.....(เขานึกว่าผมเป็นอาจารย์เนื่องจากคุยกันทางโทรศัพท์ 555).......ขอบคุณครับ
จริงด้วยค่ะ ขอสนับสนุนข้อคิดเห็นของ อ.เริงวิทย์
หากอาจารย์ที่เดินทาง ทราบว่ามีคุณชรินทร์คอยเป็นห่วงอย่างนี้ คงหลับสบายตลอดคืน
ขอขอบคุณ อ.เริงวิทย์ กลับ อ.มาลินี มากครับ ผมจะทำให้ดีที่สุดครับ
พูดตามเนื้อผ้าน่า เบียร์ขวดเดียวก็พอ(พูดเล่น) กลับเมืองไทยจะไวน์ไปฝากแล้วกัน