ขอขอบคุณท่านอาจารย์พินิจมาก ๆ ครับ

     ขอขอบคุณท่านอาจารย์พินิจที่เคารพอย่างสูง  ที่ท่านได้ตอบคำถามกวน  ๆ  ของกระผมที่ถามท่านอาจารย์ว่า  รู้มาก  ๆ  แล้วรู้สึกหนักตัวเองบ้างไหม  คำถามที่ถามไปนั้นขอสาบานว่าไม่มีเจตนาในทางลบเลยครับ  แต่เป็นการถามที่มีเจตนาว่า  คนเราที่ผ่านการเรียนรู้มาก  ๆ  จนถือได้ว่าเป็นผู้รอบรู้และรู้รอบ  ที่มีความกรุณาถ่ายทอดความรู้แก่ศิษย์มากมาย และมีนำใจอันดีงามนั้นคือผู้ประเสริฐ  ผมจะกลับไปอ่านคำตอบของอาจารย์หลาย  ๆ  ครั้งครับ  ขอขอบพระคุณอย่างสูงครับ

[Handy]

ตามมาอ่านครับ
    ขอบคุณที่ตั้งคำถามอันเป็นเหตุให้ผมได้เขียนอะไรๆ ที่เป็นความคิด และประสบการณ์ออกมา อันอาจก่อประโยชน์ หรืออย่างน้อยก็ช่วยต่อยอด เติมเต็มให้กับผู้สนใจเรื่องเดียวกันได้บ้าง
   ว่างๆลองเขียนบันทึกเพิ่มเติมสิครับ ตั้งประเด็นที่อยากสื่อออกไปเพื่อแลกเปลี่ยนกับผู้คนในวงกว้าง เอาสิ่งที่เกิดขึ้นบนเส้นทางชีวิตและการงานนั่นแหละครับ แก้มาได้อย่างไร เจอปัญหา อุปสรรคอะไรบ้าง สั้นๆก็ได้ครับถ้าไม่ค่อยมีเวลา  เป็นวิทยาทานที่น่าจะช่วยเสริมการเรียนรู้ให้ใครต่อใครได้มากทีเดียวครับ 

[โสภณ คำสวาสดิ์]

       ขอบคุณในคำตอบและข้อคิดเห็นของท่านอาจารย์พินิจมาก  ๆ      ครับ  ประสบการณ์ในการใช้สื่อที่เป็นเทคโนโลยี่สมัยใหม่ที่เป็นประเด็นปัญหาสำหรับครูที่อายุ  40  ปี ขึ้นไปอีกหนึ่งคือ  การใช้เครื่องมือเหล่านี้ไม่ค่อยจะเป็น(เป็นนิดหน่อย) และเวลาที่จะใช้ไม่คอยจะมี  บางที่อาจเป็นข้ออ้างแต่มันก็เป็นอย่านั้นจริง  ๆ  คนในวัยกลางคน(แก่)  ซึ่งต้องยอมรับคนในวัยนี้   กำลังอยู่ในวัยมีงานสาระพัดทั้งส่วนตัวและส่วนรวม    คงไม่มีเวลาที่จะไปนั่งหน้า  Computer  เป็นเวลานาน  ๆ  แน่  ถ้าไม่มีอาชีพที่จะต้องใช้มันโดนตรง    การแก้ปัญหาก็คือการพัฒนาคนรุ่นใหม่  คือ  ลูกหลาน  เยาวชนโดยส่งเสริมเขามีความรู้  เพื่อให้เขาทำหน้าที่ตามความถนัดและความชำนาญ  โดยเราควรรู้หลักเกี่ยวกับการบริหารจัดการที่ดีครับ  ขอบคุณมากครับอาจารย์