โรงเรียนพระดาบส

ก่อนเข้ามาห้องทำงาน ผมได้ดูโทรทัศน์จำไม่ได้ว่าช่องไหน สิ่งที่จำได้คือเรื่องราวเป็นสาระเกี่ยวกับโรงเรียนพระดาบส แต่เรื่องราวนี้สั้นมากๆ (เอาความรู้สึกไปตัดสินกับสิ่งที่ตนเองสนใจ) อย่างไรก็ตาม ผมก็บอกกับตัวผมเองว่า ใช่แล้ว โรงเรียนอย่างนี้แหละที่ผมใฝ่ฝัน โรงเรียนที่ผู้เรียนเดินเข้ามาเรียนด้วยความสมัครใจที่จะเรียนให้รู้ในสิ่งที่ตนสนใจโดยมิต้องเสียค่าใช้จ่ายอันใด ผมก็เพ้อฝันไปว่า น่าจะขยายโรงเรียนนี้ไปทั่วทุกมุมของประเทศ อย่างน้อยมุมละ ๑ แห่งก็ยังดี แล้วใครเล่าที่จะมาสอน ก็คนที่เกษียณอายุแล้ว วัยนี้เป็นวัยแจกของส่องตะเกียง (สันยาสี) เป็นวัยสำหรับการให้ความรู้แบบให้เปล่า และเป็นอะไรที่คุ้มมากเมื่อผู้เรียนตั้งใจที่จะเรียนจริงๆ เขาเหล่านี้แหละที่จะได้กินยอดอ่อนของไม้สูงที่ทรงคุณค่า นอกจากนั้น คนวัยเกษียณก็จะรู้สึกถึงคุณค่าของตนมากกว่าที่ผ่านมา คือไม่ได้ทำเพื่อหวังว่าจะวัตถุอะไรเป็นสิ่งตอบแทน แต่ทำเพราะอยากให้ จากนั้นเราจะนำทุนมาจากไหน มูลนิธิเพื่อการกุศล หรือกองทุนสวัสดิการอะไรประมาณนี้ที่ปล่อยให้วัยทำงาน (คฤหัสถ์) กู้นำไปประกอบอาชีพ ดอกผลที่ได้เพื่อการศึกษาของสถานศึกษาแบบสวัสดิการ

บทสรุปเรื่องนี้คือ "คิดน่ะคิดได้ คิดแล้วต้องทำ แต่อย่าทำทุกอย่างที่คิด"