เรียนรู้จากครูอ้อย : เมื่อผู้ได้รับรางวัลสุดคะนึงหลายท่าน ลืมเก็บดอกไม้ริมทาง...
ความพยายามที่ผ่านมา มีคนเห็นคุณค่า ความเหน็ดเหนื่อยที่ทุ่มเทลงไป มลายหายไป
ทุกเดือน ใน gotoknow จะมีการประกาศ blogger ที่ได้รับรางวัลสุดคะนึงจาก ส.ค.ส. เดือนละ 1 ท่าน
เมื่อประกาศผลปุ๊บ หลายท่านจะร่วมมาแสดงความยินดี
ผู้ได้รับรางวัล จะเขียนข้อความเปิดใจ เผยความรู้สึก ..... ซึ่งดูจะเป็น ประเพณีปฏิบัติไปแล้ว
เหมือนประกาศผลรางวัลอื่นๆ ผู้รับรางวัลเดินขึ้นเวที ท่ามกลางเสียงปรบมือกึกก้อง แล้วกล่าวความรู้สึกอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะเดินยิ้มลงจากเวทีไป...
หลังจากนั้น ผู้รับรางวัล ก็ดำเนินชีวิตตามปกติเหมือนที่เคยเป็นมา...
สำหรับรางวัลสุดคะนึงใน gotoknow หลายท่านมีความคิดเห็นที่แตกต่างกันไป
เมื่อครูอ้อยได้รับรางวัลสุดคะนึงประจำเดือน ต.ค.2549 หลังจากที่ทำสิ่งต่างๆตามประเพณีปฏิบัติแล้ว
เวลาผ่านไป ครูอ้อยยังเขียนบันทึก เปิดเผยความรู้สึกไปเรื่อยๆเกี่ยวกับการได้รับรางวัลสุดคะนึง ตามโอกาสและสถานการณ์ที่เป็นไป
เขียนบ่อย เขียนมากกว่าผู้รับรางวัลอีกหลายท่าน
แฟนคลับของครูอ้อย ตั้งข้อสังเกตให้นายบอนฟัง..
“ครูอ้อยไม่พลาดที่จะเก็บดอกไม้สวยๆริมทาง ขณะที่คนอื่น หลังจากได้รับช่อดอกไม้ในครั้งแรก ดอมดมความหอม ความสดชื่นจากช่อดอกไม้ในช่วงเวลานั้น เมื่อก้าวเดินต่อไป ก็ได้แต่เหลือบมองดอกไม้ริมทาง หรือตั้งหน้าตั้งตาเดินทางต่อไปยังจุดหมาย โดยไม่มีเวลาเก็บเกี่ยวความงดงามตามเส้นทางที่ผ่านไปนั้น....
......เหมือนทำชีวิตตกหล่น
แต่ครูอ้อย ดมช่อดอกไม้ที่ได้รับ ครั้งแล้วครั้งเล่า การเดินทางบนเส้นทางเดียวกัน ยังสามารถที่จะเก็บเกี่ยวความสวยงามของดอกไม้ริมทางได้มากกว่าใครๆ
เจ้าของสวนดอกไม้ ที่เอาใจใส่ดูแลรดน้ำ เมื่อเห็นคนมาชื่นชมดอกไม้เหล่านั้น จะรู้สึกยินดีปรีดาเพียงใด
นั่นแสดงว่า ความพยายามที่ผ่านมา มีคนเห็นคุณค่า ความเหน็ดเหนื่อยที่ทุ่มเทลงไป มลายหายไป
เจ้าของสวนดอกไม้ ยิ่งเกิดกำลังใจที่จะปลูกดอกไม้ให้สวยกว่าเดิม.....
คนปลูกดอกไม้ใน gotoknow เปรียบเหมือน คณะกรรมการตัดสินรางวัลสุดคะนึง ซึ่งต้องคัดเลือก พิจารณา เพื่อมอบรางวัลเป็นกำลังใจกับ blogger หลายๆท่านที่เขียนบันทึกที่มีคุณค่าต่อสังคม และชุมชน...
เหมือนการคัดสรร พันธุ์ไม้ดอกไม้ประดับที่สดสวยแต่ละพันธุ์มาปลูกไว้ในสวนสวย
เติมเต็มคุณค่าให้สวนสวย gotoknow ซึ่งต้องใช้เวลาพิจารณาอยู่พอสมควร..
เมื่อผู้ได้รับช่อดอกไม้ (รับรางวัล) ได้รับแล้ว นอกจากคำกล่าวขอบคุณแล้ว การชื่นชมช่อดอกไม้ต่อหน้าคนปลูก ช่อดอกไม้นั้น จะมีคุณค่าและความสำคัญเพิ่มขึ้น
ครูอ้อยทำให้ช่อดอกไม้ดูมีคุณค่าเพิ่มขึ้น รวมทั้งยังเก็บดอกไม้สวยๆริมทาง เติมความสดชื่นให้ชีวิตตลอดไป
ดอกไม้สวยๆริมทางที่เกิดขึ้นตามมา คือ มิตรภาพนั่นเอง.....”
เป็นข้อสังเกตจากแฟนคลับของครูอ้อยที่ให้แง่คิดที่ดีๆเช่นกันครับ
....มาถึงคำถามส่งท้ายปลายปี สำหรับบันทึกสุดท้ายของปี 2549 ที่นายบอนเขียนถึงครูอ้อย...
“ทำไมนายบอนเขียนบันทึกถึงครูอ้อย...บ่อยจัง...
....ครูอ้อยจ่ายเท่าไหร่ ? ”
ความจริงแล้ว ครูอ้อยไม่เคยจ่ายสักบาท
คำตอบของคำถามข้อนี้ คงเหมือนกับข้อสังเกตของแฟนคลับของครูอ้อย ที่หยิบมาบันทึกส่งท้ายปี พ.ศ. 2549
เมื่อนายบอนเป็นคนปลูกดอกไม้ ครูอ้อยเก็บดอกไม้ไปดอมดม สูดความสดชื่นเข้าไปเต็มปอด..
.... ดมแล้วดมอีก
เจ้าของสวนดอกไม้ ที่เอาใจใส่ดูแลรดน้ำ เมื่อเห็นคนมาชื่นชมดอกไม้เหล่านั้น จะรู้สึกยินดีปรีดาเพียงใด
นั่นแสดงว่า ความพยายามที่ผ่านมา มีคนเห็นคุณค่า ความเหน็ดเหนื่อยที่ทุ่มเทลงไป มลายหายไป
เจ้าของสวนดอกไม้ ยิ่งเกิดกำลังใจที่จะปลูกดอกไม้ให้สวยกว่าเดิม.....
เมื่อประกาศผลปุ๊บ หลายท่านจะร่วมมาแสดงความยินดี
ผู้ได้รับรางวัล จะเขียนข้อความเปิดใจ เผยความรู้สึก ..... ซึ่งดูจะเป็น ประเพณีปฏิบัติไปแล้ว
เหมือนประกาศผลรางวัลอื่นๆ ผู้รับรางวัลเดินขึ้นเวที ท่ามกลางเสียงปรบมือกึกก้อง แล้วกล่าวความรู้สึกอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะเดินยิ้มลงจากเวทีไป...
หลังจากนั้น ผู้รับรางวัล ก็ดำเนินชีวิตตามปกติเหมือนที่เคยเป็นมา...
สำหรับรางวัลสุดคะนึงใน gotoknow หลายท่านมีความคิดเห็นที่แตกต่างกันไป
เมื่อครูอ้อยได้รับรางวัลสุดคะนึงประจำเดือน ต.ค.2549 หลังจากที่ทำสิ่งต่างๆตามประเพณีปฏิบัติแล้ว
เวลาผ่านไป ครูอ้อยยังเขียนบันทึก เปิดเผยความรู้สึกไปเรื่อยๆเกี่ยวกับการได้รับรางวัลสุดคะนึง ตามโอกาสและสถานการณ์ที่เป็นไป
เขียนบ่อย เขียนมากกว่าผู้รับรางวัลอีกหลายท่าน
แฟนคลับของครูอ้อย ตั้งข้อสังเกตให้นายบอนฟัง..
“ครูอ้อยไม่พลาดที่จะเก็บดอกไม้สวยๆริมทาง ขณะที่คนอื่น หลังจากได้รับช่อดอกไม้ในครั้งแรก ดอมดมความหอม ความสดชื่นจากช่อดอกไม้ในช่วงเวลานั้น เมื่อก้าวเดินต่อไป ก็ได้แต่เหลือบมองดอกไม้ริมทาง หรือตั้งหน้าตั้งตาเดินทางต่อไปยังจุดหมาย โดยไม่มีเวลาเก็บเกี่ยวความงดงามตามเส้นทางที่ผ่านไปนั้น....
......เหมือนทำชีวิตตกหล่น
แต่ครูอ้อย ดมช่อดอกไม้ที่ได้รับ ครั้งแล้วครั้งเล่า การเดินทางบนเส้นทางเดียวกัน ยังสามารถที่จะเก็บเกี่ยวความสวยงามของดอกไม้ริมทางได้มากกว่าใครๆ
สามารถเก็บเกี่ยวความสวยงามมาใส่ชีวิตในทุกช่วงเวลาแห่งการเดินทางไปบนถนนของ gotoknow
เจ้าของสวนดอกไม้ ที่เอาใจใส่ดูแลรดน้ำ เมื่อเห็นคนมาชื่นชมดอกไม้เหล่านั้น จะรู้สึกยินดีปรีดาเพียงใด
นั่นแสดงว่า ความพยายามที่ผ่านมา มีคนเห็นคุณค่า ความเหน็ดเหนื่อยที่ทุ่มเทลงไป มลายหายไป
เจ้าของสวนดอกไม้ ยิ่งเกิดกำลังใจที่จะปลูกดอกไม้ให้สวยกว่าเดิม.....
คนปลูกดอกไม้ใน gotoknow เปรียบเหมือน คณะกรรมการตัดสินรางวัลสุดคะนึง ซึ่งต้องคัดเลือก พิจารณา เพื่อมอบรางวัลเป็นกำลังใจกับ blogger หลายๆท่านที่เขียนบันทึกที่มีคุณค่าต่อสังคม และชุมชน...
เหมือนการคัดสรร พันธุ์ไม้ดอกไม้ประดับที่สดสวยแต่ละพันธุ์มาปลูกไว้ในสวนสวย
เติมเต็มคุณค่าให้สวนสวย gotoknow ซึ่งต้องใช้เวลาพิจารณาอยู่พอสมควร..
เมื่อผู้ได้รับช่อดอกไม้ (รับรางวัล) ได้รับแล้ว นอกจากคำกล่าวขอบคุณแล้ว การชื่นชมช่อดอกไม้ต่อหน้าคนปลูก ช่อดอกไม้นั้น จะมีคุณค่าและความสำคัญเพิ่มขึ้น
ครูอ้อยทำให้ช่อดอกไม้ดูมีคุณค่าเพิ่มขึ้น รวมทั้งยังเก็บดอกไม้สวยๆริมทาง เติมความสดชื่นให้ชีวิตตลอดไป
ดอกไม้สวยๆริมทางที่เกิดขึ้นตามมา คือ มิตรภาพนั่นเอง.....”
เป็นข้อสังเกตจากแฟนคลับของครูอ้อยที่ให้แง่คิดที่ดีๆเช่นกันครับ
....มาถึงคำถามส่งท้ายปลายปี สำหรับบันทึกสุดท้ายของปี 2549 ที่นายบอนเขียนถึงครูอ้อย...
“ทำไมนายบอนเขียนบันทึกถึงครูอ้อย...บ่อยจัง...
....ครูอ้อยจ่ายเท่าไหร่ ? ”
ความจริงแล้ว ครูอ้อยไม่เคยจ่ายสักบาท
คำตอบของคำถามข้อนี้ คงเหมือนกับข้อสังเกตของแฟนคลับของครูอ้อย ที่หยิบมาบันทึกส่งท้ายปี พ.ศ. 2549
เมื่อนายบอนเป็นคนปลูกดอกไม้ ครูอ้อยเก็บดอกไม้ไปดอมดม สูดความสดชื่นเข้าไปเต็มปอด..
.... ดมแล้วดมอีก
เจ้าของสวนดอกไม้ ที่เอาใจใส่ดูแลรดน้ำ เมื่อเห็นคนมาชื่นชมดอกไม้เหล่านั้น จะรู้สึกยินดีปรีดาเพียงใด
นั่นแสดงว่า ความพยายามที่ผ่านมา มีคนเห็นคุณค่า ความเหน็ดเหนื่อยที่ทุ่มเทลงไป มลายหายไป
เจ้าของสวนดอกไม้ ยิ่งเกิดกำลังใจที่จะปลูกดอกไม้ให้สวยกว่าเดิม.....
หมายเลขบันทึก: 70258เขียนเมื่อ 30 ธันวาคม 2006 23:15 น. ()แก้ไขเมื่อ 20 มิถุนายน 2012 11:43 น. () สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:
ความเห็น (4)
เห็นด้วย และยินดี ทุกครั้ง ทุกคน ที่เข้าล้วนยิ่งใหญ่ เชื่อว่า รางวัลเป็นกิจกรรมหนึ่ง ที่ทำให้เกิดสีสันต์ ตื่นตระการตา เชื่อเสมอมา ผู้มาเยือนในฐานะอื่นที่ไม่ใช่สมาชิก หรือเป็นสมาชิกมาอ่าน แล้วทุกท่านไม่เขียนถือเสมือนเป็นภาคี GoToKnow
ฝากสวัสดีปีใหม่ไปยังชาวน่านด้วยนะครับ
รางวัลถือเป็นกำลังใจ เป็นสีสันที่ทำให้เกิดความน่าสนใจยิ่งขึ้น
แต่รางวัลที่มอบให้ หรือรางวัลที่ผู้อ่านอยากจะมอบให้จากความประทับใจในการอ่านบันทึกต่างๆ ก็ล้วนมีค่าทั้งสิ้นครับ
รางวัลถือเป็นกำลังใจ เป็นสีสันที่ทำให้เกิดความน่าสนใจยิ่งขึ้น
แต่รางวัลที่มอบให้ หรือรางวัลที่ผู้อ่านอยากจะมอบให้จากความประทับใจในการอ่านบันทึกต่างๆ ก็ล้วนมีค่าทั้งสิ้นครับ
กลายเป็นของขวัญชิ้นที่ 6 ไปซะแล้ว