วิทยากรกระบวนการ (Facilitator) ตอนที่ 3 รู้จักดูให้เป็น รู้จักใช้ให้เป็น และรู้จักปรับให้เป็น

การพัฒนาตนเองให้เรียนรู้ เป็นความใฝ่ฝันที่ควรไปให้ถึง เพื่อเราจะได้ทำเป็นอย่างแท้จริง

“เวทีของการเรียนรู้” มีอยู่ทั่วทั้ง 76 จังหวัด ที่กรมส่งเสริมการเกษตรดูแลรับผิดชอบภายใต้การปฏิบัติงานของสำนักงานเกษตรจังหวัดทั่วประเทศ เพียงแต่เราต้องตอบตัวเองให้ได้ว่า...ตกลงแล้วเราจะเลือกงานทำให้กับตนเองอย่างไร? และเราจะเลือกเรียนรู้อะไร? ที่เป็นอาชีพของเราเอง

เมื่อวันที่ 1-2 ธันวาคม 2549 ได้มีโอกาสเข้าไปร่วมงานมหกรรม KM แห่งชาติ ครั้งที่ 3 ซึ่งจัดขึ้นระหว่างวันที่ 1 – 2 ธันวาคม 2549 ณ ไบเทค บางนา กรุงเทพมหานคร ทำให้ดิฉันได้ได้ไปดู ไปพบ ไปเห็น ไปฟัง และไปสัมผัส กับเนื้อหาสาระ ความรู้ และผู้คนที่อยู่หรือเกี่ยวข้องกับงาน “จัดการความรู้ หรือ KM” โดยเฉพาะได้รับรู้การจัดกิจกรรมที่เป็นระดับประเทศเป็นการจัดงานใหญ่ ๆ ซึ่งตัวเราเองนั้นมีประสบการณ์ค่อนข้างน้อยนิด

แต่การไปร่วมงานในครั้งนี้ ดิฉันไปอย่างคนมีหน้าที่ที่จะต้องทำโดยทั้งเป็นผู้รับและเป็นผู้ให้ หมายความว่า “ผู้ให้” คือ ช่วยหน่วยงานจัดนิทรรศการ เป็นผู้นำเสวนา Best Practice เรื่อง ส้มเขียวหวาน ของจังหวัดมุกดาหาร และให้กำลังใจทีมงาน ซึ่งเป็นพวกเราเองและเพื่อน ๆ (คอเดียวกัน) ส่วน “ผู้รับ” คือ ได้ฝึกตนเองในบทบาทของผู้นำเสวนาบนเวทีเรื่อง ส้มเขียวหวาน ได้ฝึกถอดบทเรียนจาก Best Practice ได้ประเมินผลตนเองกับเวทีเรียนรู้ต่าง ๆ (สากล) ได้แลกเปลี่ยนประสบการณ์และความรู้กับงานที่ทำด้านการจัดการความรู้กับหน่วยงานต่าง ๆ กับเพื่อนๆ และสมาชิก (คอเดียวกัน) และที่สำคัญคือ ได้ไปเปิดวิสัยทัศน์และสมองกับโลกภายนอกเพื่อเติมเต็มประสบการณ์ของตนเอง

เมื่อเสร็จสิ้นงานดังกล่าวผลพวงของประสบการณ์และการเรียนรู้ที่เกิดขึ้นนั้นได้นำไปใช้กับงานในทันที ซึ่งเรื่องแรกก็คือ เรื่องการนำเสวนา (วันที่ 21 ธ.ค. 49... กับ Best Practice ของแปลงสินทรัพย์เป็นทุน ณ จังหวัดเชียงใหม่) เรื่องที่สองก็คือ เรื่องการจัดสวน (วันที่ 22 ธ.ค. 2549...กับ การเป็นผู้ช่วยจัดสวนหย่อมเล็ก ๆ ของคลินิกเกษตร ณ จังหวัดสุพรรณบุรี) เรื่องที่สามก็คือ เรื่องการสรุปผลงานปี 2549 เป็น “แฟ้มสะสมประสบการณ์...สู่การเรียนรู้” เรื่องที่สี่ก็คือ นำมาประกอบในการเขียนงานที่จะทำในปี 2550 “เรื่องการพัฒนาและการใช้ประโยชน์จากเครือข่ายในงานส่งเสริมการเกษตร” และ เรื่องที่ห้าก็คือ นำแนวทางต่าง ๆ ที่ไปพบเห็นแต่ละรูปแบบและแต่ละลักษณะมาประยุกต์ใช้เป็นของตนเองเพื่อ “สรุปบทเรียน” ที่เกิดขึ้นกับการทำงานที่ผ่านมาเป็น “เรื่องคลังความรู้ของตนเอง”

ฉะนั้น การศึกษาดูงาน การสังเกตการณ์ การปฏิบัติจริง และการสนทนา จึงมีประโยชน์ให้กับทุก ๆ คน เพียงแต่ว่า “คน ๆ นั้นจะรู้จักหยิบอะไรไปใช้บ้าง?” ซึ่งสิ่งเหล่านี้เป็นของที่มีคุณค่าถ้าเรา รู้จักดูให้เป็น รู้จักใช้ให้เป็น และรู้จักปรับใช้ให้เป็น.