ครวญ
วันนี้ ปิดท้ายรายการนักศึกษาภาคพิเศษ ก่อนที่จะมีสอบปลายภาคเรียน ผมสรุปคะแนนของแต่ละคนออกมา หลายคนไม่พอใจกับคะแนนที่ออกมาและมองว่าผู้รับผิดชอบวิชาโหดเกินไป พร้อมกับการต่อรองอะไรหลายเรื่อง ให้นึกย้อนดูตัวเอง ว่าผมเรียนมาอย่างไรกัน เก้าอี้และโต๊ะของครูบาอาจารย์ไม่เคยเข้าไปนั่งหรือวางสิ่งของใดๆ ไม่เคยต่อรองหรือขอคะแนนจากครูอาจารย์ ได้แค่ไหนก็แค่นั้น นั้นคือสมัยของผมเมื่อก่อนนั้น แต่บัดนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว การศึกษาคือการลงทุน และคำนวนแล้วว่าเราจะจบหรือไม่ด้วยเงินจำนวนเท่าไรใช้เวลากี่ปี จบแล้วไปต่อยอดอย่างไรให้คุ้มกับค่าเงินที่ลงทุน ให้นึกรู้สึกเศร้าใจเมื่อเห็นสีหน้าของนักศึกษาแต่ละคน ความผิดหวัง ความไม่พอใจ แน่นอนละ แม้แต่ตัวเราเองก็ยังสร้างนิสัยว่าตัวเองถูกเสมอ ของที่วางไว้ซึ่งจำไม่ได้ ก็มักจะโทษคนอื่นก่อน ก่อนที่จะโทษตัวเอง ให้นึกถึงนิทานที่พระเล่าให้ฟังเมื่อคืน
"ภิกษุรูปหนึ่ง ไปอยู่ที่ไหนๆ ก็มีความรู้สึกว่าที่นั้นๆ ทำให้ตัวเองมีความเดือดเนื้อร้อนใจอยู่ตลอด จึงอยากจะสึกหาลาเพศออกไปเสีย แต่ก็เข้าไปถามผู้รู้ก่อน ผู้รู้เล่านิทานให้ฟังเรื่องหนึ่งว่า "สุนัขขี้เรื้อนตัวหนึ่ง ไปนอนอยู่ใต้ถุนบ้านก็คัน ไปนอนอยู่บนบ้านก็คัน ไปนอนที่ไหนๆ ก็คันไปหมด เฝ้าแต่โทษสิ่งรอบข้างว่าทำให้ตัวเองคัน อันที่จริงขี้เรื้อนที่ติดกับตัวต่างหากเล่าที่ทำให้ตัวเองคันหาใช่สิ่งอื่นไม่" ทำให้ภิกษุนั้นเข้าใจว่า อันที่จริงเกิดจากตัวเองไม่พอใจต่างหาก ตัวผมในวันนี้ก็ประมาณนั้น ที่เศร้าใจ ทุกข์ใจ ก็เพราะไม่รักษาใจตนเองต่างหากเล่า อย่าไปโทษใครๆ ให้ใจหมองเลย
ความเห็น (2)
ผมเคยเจอนักศึกษาโทรมาด่าว่าแรงมาก แต่ไม่กล้าพูดกับผมตรง ๆ ไปพูดอยู่ข้างหลังเพื่อน ให้เพื่อนโทรศัพท์มา ผมละงงจริง ๆ ครับ ยังดีผมเก็บผลงาน เก็บงานเอาไว้หมด ก็สามารถยันได้ ถ้าผมไม่เก็บหลักฐานไว้ ผมก็คงจะโดนนักศึกษาไปคุยว่ากันต่อ ๆ ไป
เรื่องต่อรองคะแนน ผมก็ไม่เข้าใจเหมอืนกันเด็กสมัยนี้ที่ไมกล้าเรื่องนี้กัน สมัยผมเรียนก็ อาจารย์ให้เท่าไหนก็เท่านั้น แม้จะมีบางวิชาไม่สมเหตุสมผล เพราะผมคิดว่าเกรต ไม่ได้ติดไปกับชุดปริญญา มันใช้เพียงแค่ไม่กี่เสี่ยววินาทีของชีวิต ถ้าเกรดดี มหาวิยาลัยให้ทุกคน a หมด ครูมีความสุข นักเรียนจะมีความสุข หรือไม่ ที่พูดแบบนี้ เกรดผมไม่ใช่ว่าไม่ดีก็ 3 ปลาย ๆ แต่ผมไม่เห็นจะรู้สึกว่ามันเป็นส่วนสำคัญของชีวิต มันก็คือเกณฑ์ที่ใช้วัดในช่วงเวลานั้น ๆ เท่านั้น
บางคนอยากได้คะแนน แต่ไม่ทำยอมอ่านหนังสือ ไม่ฝึกปรือตัวเอง (มีมากพอสมควร) ก็ให้นึกอนาถใจเช่นกันครับ