สังคมแห่งการเอื้ออาทร : การใช้ทรัพยากรร่วมกัน

          วันนี้ผมไปเยี่ยมแปลงเรียนรู้เศรษฐกิจพอเพียง  ที่ตำบลหนองแม่แตง อำเภอไทรงาม จังหวัดกำแพงเพชร   เห็นชาวบ้านนำข้าวเปลือกมาตากบริเวณข้างๆ ถนน ประมาณ 4-5 แห่ง

         นี่เป็นภาพหนึ่งของชนบทครับ  หากเรามองหรือคิดเพียงด้านเดียวก็จะคิดว่าเป็นการรุกล้ำเส้นทางการจราจร  แต่หากเรามองให้เห็นองค์รวมของชุมชน ก็จะมีความเข้าใจและเห็นความจำเป็นของชาวบ้านที่จะขอพึ่งพิงทรัพย์สินของสาธารณะบ้างเป็นบางครั้ง (ยานยนต์จะย่ำข้าวเปลือกบ้างเขาก็ไม่ได้ว่าอะไร)

          ผมมองแบบบูรณาการ เห็นว่าบางครั้งแม้จะดูว่าไม่ถูกต้องตามกฎระเบียบฯ แต่สิ่งเหล่านี้ก็ไม่ได้รบกวนส่วนรวมมากเท่าไร(ไม่มากมายเท่าเศษหิน-ดิน-ทราย ที่หล่นลงบนถนนในบางแห่ง)  ผมกลับมองว่าเป็นภาพที่สวยงาม เป็นวิถีชีวิต และเป็นธรรมชาติของชนบทไทย (เป็นความคิดเห็นส่วนตัวนะครับ) แล้วท่านล่ะครับ คิดอย่างไร

บันทึกมาเพื่อการ ลปรร.ครับ
วีรยุทธ  สมป่าสัก

[เมตตา]

หลายๆ ครั้งที่ออกไปนอกเมือง...ก็จะเห็น...บรรยากาศเช่นนี้ค่ะ...ครั้งหนึ่งไป พัทลุงเขาตากปลา..ตัวเล็กๆ ที่ข้างถนนแบบนี้แหล่ะแล้วให้เด็ก...ๆ มานอนเฝ้าไล่หมา....ไห้มากิน...เจตนา..."หาแดด...ที่สม่ำเสมอ"ไม่ได้ตั้งใจบุกรุก...ล่วงล้ำที่ สาธารณะค่ะ...ทำให้เห็นวิถีชีวิต..เป็นเสน่ห์ไปอีกแบบค่ะ แต่ดิฉั๊นก็มิได้เป็นเสือปืนไว...ชักกล้องถ่ายรูปมาเก็บภาพเช่นคุณ..ขอคาระวะ..

[สิงห์ ป่าสัก]

เรียน ท่านพี่เมตา

• ขอบพระคุณครับที่แวะมาร่วม ลปรร. (บล็อกยุทธศาสตร์ฯ นี้ ผมไม่ค่อยได้บันทึกบ่อยนัก)
• ใช่เลยครับ...เป็นเสน่ห์ไปอีกแบบหนึ่งนะครับ
• พอเห็นก็ปิ้งครับ...ไม่ได้ชักกล้องหรอกครับ เพียงแต่เตรียมพร้อมตลอดเวลาครับ

[ลำดวน]

• ตามมาขอบคุณค่ะ ที่แวะไปเยี่ยมเยียน
• และได้เห็ภาพนี้แล้วคิดถึงบ้านค่ะ เพราะแถวๆบ้านเดิมของดิฉัน(อ.อู่ทอง)ก็ตากข้าวริมถนนอย่างนี้แหละ เพราะลานตากมีไม่พอ
• ในชนบทไม่มีรถมากนัก  ดิฉันก็มองว่าเป็นการใช้ที่สาธรณะ อย่างเกิดประโยชน์สูงสุดดี

[จุฬา]

แถวบ้านผมเห็นเป็นประจำ  ก็มองว่าเป็นส่วนหนึ่งของวิถีชีวิตที่บนพื้นฐานของความเอื้ออาทร  เพราะเราใช้รถ  เขาใช้ตากข้าว  ถ้าจะมองถึงความถูกต้องโดยเอากฎระเบียบกติกามาจับบังคับใช้กันนั้น มันก็ผิดเพราะล้ำผิวการจราจร  แต่ถ้าเราใช้ชีวิตโดยหลีกเลี่ยงให้ไกลซึ่งกฎหมาย ข้อบังคับ กติกา  แต่ให้ใช้ศีลธรรม  คุณธรรม  โดยยอมผ่อนปรนให้กันและกัน  เราลำบากนิดเขาสบาย  เพราะเขาเองไม่ได้จะนำมาตากกันทุกวัน  ถึงปีหนึ่งจะทำนาสองถึงสามครั้งก็ตาม 

เรานึกขอบคุณเขาเสียอีกว่า  ที่นำสิ่งของมากั้นให้เรารู้ล่วงหน้าว่าข้างหน้ามีการตากข้าว  

ผมขับรถอย่างมีความสุขที่ได้ระมัดระวังไม่ให้รถทำให้ข้าวของชาวบ้านอันเป็นเพื่อนสังคมของผมเสียหาย