บทกลอนแสนซึ้ง

อ่านแล้วน้ำตาร่วงเลย, ขออภัยสำหรับเด็กกำพร้า พ่อแม่ก็แก่เฒ่า จำจากเจ้าไม่อยู่นาน จะพบจะพ้องพาน เพียงเสี้ยววารของคืนวัน ใจจริงไม่อยากจาก เพราะยังอยากเห็นลูกหลาน แต่ชีพมิทนทาน ย่อมร้าวรานสลายไป ขอเถิดถ้าสงสาร อย่ากล่าวขานให้ช้ำใจ คนแก่ชะแรวัย คิดเผลอไผลเป็นแน่นอน ไม่รักก็ไม่ว่า เพียงเมตตาช่วยอาทร ให้กินและให้นอน คลายทุกข์ผ่อนพอสุขใจ เมื่อยามเจ้าโกรธขึง ให้นึกถึงเมื่อเยาว์วัย ร้องไห้ยามป่วยไข้ ได้ใครเล่าเฝ้าปลอบโยน เฝ้าเลี้ยงจนโตใหญ่ แม้เหนื่อยกายก็ยอมทน หวังเพียงจะได้ยล เติบโตจนสง่างาม ขอโทษถ้าทำผิด ขอให้คิดทุกทุกยาม ใจแท้มีแต่ความ หวังติดตามช่วยอวยชัย ต้นไม้ที่ใกล้ฝั่ง มีหรือหวังอยู่ทนได้ วันหนึ่งคงล้มไป ทิ้งฝั่งไว้ให้วังเวง

[BM.chaiwut]

เจริญพร จ้า

เข้ามาอ่านนะ ไพเราะดี แต่รู้สึกว่า มิใช่ แต่เป็น "กาพย์" คือ กาพย์ยานี 11 ดังตัวบทว่า

กาพย์ยานีลำนำ สิบเอ็ดคำจำอย่าคลาย

วรรคหน้าห้าคำหมาย วรรคหลังหกยกแสดง

ครุลหุนั้น ไม่สำคัญจำแถลง....

อะไรทำนองนี้แหละ (ที่เหลือจำไม่ได้)

ลองดูนะ....

 พ่อแม่ก็แก่เฒ่า จำจากเจ้าไม่อยู่นาน

จะพบจะพ้องพาน เพียงเสี้ยววารของคืนวัน

ใจจริงไม่อยากจาก เพราะยังอยากเห็นลูกหลาน

แต่ชีพมิทนทาน ย่อมร้าวรานสลายไป ......

กาพย์ยานี11 นี้ จะมีความไพเราะตามฉบับ เช่น..

ขอคุณพระไตรรัตน์ มาเป็นฉัตรป้องกันเกศ

ด้วยคุณอุดมเดช ให้สมเจตนารมณ์

สิ่งใดที่ใจคิด จงสถิตย์มโนรมณ์

ใครเห็นให้ใครชม นึกนิยมและยินดี

อายุยิ่งยืนนาน จวบจนกาลสิ้นร้อยปี

วรรณะผ่องโสภี ให้เป็นที่ต้องใจชน

ขอให้นิราศทุกข์ ประสบสุขสถาผล

พละมีมากล้น ดุจดังคชะสาร..เอย.

เจริญพร จ้า