วันนี้คุณทำงาน (อย่าง) มีความสุขหรือยัง (เริ่ม)
วันนี้เกิดคึกขึ้นมาอยากเขียนเรื่องราวเกี่ยวกับการทำงานซะหน่อย ความจริงเรื่องนี้อยากเขียนมานานมากแล้ว แต่ไม่มีเวลานั่งคำนวณเวลาการทำงาน (จริงๆ) สักที ยิ่งเขียน ยิ่งยาว ใช้เวลา 2 วัน แต่วันละ 2-3 ชั่วโมง สำหรับการนึกคำพูด (แบบภาษาคน) เริ่มเขียนตั้งแต่เมื่อวาน (16 ธ.ค. 49) ทำให้เรื่องนี้มี 2 บันทึกจบค่ะ
จริง ๆ แล้วมีหลายอย่างที่จุดประกายในการให้ตัวเองเขียนเรื่องราวเรื่องนี้ขึ้นมา เพราะส่วนตัวได้ยิน ได้เห็นเพื่อนทั้งสนิท ทั้งไม่สนิท มีปัญหาในการทำงานค่อนข้างมาก จะบอกว่าตัวเองโชคดีในเรื่องงานหรือเปล่า ถ้าให้คะแนนตัวเองเต็ม 100 คงให้ซัก 90 อีก 10 เผื่อไว้สำหรับความขี้เกียจของตัวเองละกัน ..
จริง ๆ (อีก) เรื่องที่ได้พบ ได้เจอมา มีเรื่องหลายเรื่อง มีคนหลายคนที่มีปัญหาในที่ทำงาน ทำงานไม่มีความสุข เบื่องาน เบื่อเพื่อนร่วมงาน เบื่อหัวหน้างาน ตื่นเช้ามาทุกวัน ทุกวันไม่อยากมาทำงาน ไม่มีแรงจูงใจให้อยากมาทำงานเอาซะเลย แถมยังคิดอยากเปลี่ยนงานด้วย เห็นเค้าพูดกันอย่างนั้น อย่างนี้ มานึกถึงตัวเอง ถามตัวเองว่าเคยเบื่องานของตัวเองบ้างหรือเปล่า เคยตื่นเช้ามาแล้วไม่อยากมาทำงานหรือเปล่า ก็มีบ้าง ที่มีเพราะอะไร คำตอบที่ได้บ่อย ๆ ที่ไม่อยากตื่นมาทำงาน คือ อยากนอนต่อ อยากมุดผ้าห่มนาน ๆ แต่จำได้ว่าไม่เคยไม่อยากมาทำงานเพราะเบื่องาน เบื่อเพื่อน หรือเบื่ออะไรสารพัดในที่ทำงานเลย จะว่าตัวเองได้งานที่ดี รึก็ไม่ไม่ได้จัดว่าเลิศหรูอะไรเลย
ชีวิตการทำงานเริ่มต้นจากตอนเรียนจบปริญญาตรีมาช่วงกลางปี 2541 ก็มาทำงานส่วนตัวก่อน รับจ้างพิมพ์งานเล็กๆ น้อยๆ ซัก 5-6 เดือน ต้นปี 2542 ก็ได้มีโอกาสมาทำงานในมหาวิทยาลัยนเรศวร ที่หน่วยประกันคุณภาพการศึกษา เริ่มตั้งแต่ทำงานด้านการจัดการฝึกอบรม ทำแบบลองผิดลองถูก
โชคดีที่ครั้งแรกเจอหัวหน้าแบบลุย ๆ {เป็นผู้ชาย (วิศวะ) ยังหนุ่ม ไฟแรง} ให้เสี่ยงเอาเอง บอกมาแค่อยากได้อะไร แล้วให้ไปทำเอง วิธีทำก็ไปหาเอาเอง ติดขัดอะไรให้บอก พอทำออกมา ขาดอะไรก็ด่าเลย อะไรที่ตกหล่นก็ชี้หน้าด่าเลย ประมาณว่า อันนี้เอ็งไม่ทำ แล้วผลจะออกมาดีได้ยังไง ทำไมเอ็งไม่ทำอย่างนี้วะ ไม่มีพูดจาแบบนุ่มนวลว่า ทำไมไม่ทำแบบนี้ ทำแบบนี้สิ ลืมอันนี้หรือเปล่า ไม่มี๊ ไม่มีเลย ... โดนดุด่า สารพัด มีแต่คำพูดที่เรียก เอ็ง ข้า วะ โว้ย ซึ่งก็ไม่มีคำหยาบคาย (จัด ๆ) ซักคำ แต่เมื่อร่วมงานกันจนจบ เรื่องส่วนตัวก็ไม่มีอะไรที่ติดขัดใจกัน คุยกันได้ สังสรรค์กันได้ปกติ ไม่ติดใจเรื่องงานแต่อย่างใด เรื่องผิดใจกัน ข้องใจกันจึงไม่มีเลย ..
ร่วมงานกับหัวหน้าที่ดุมาก ๆ คนนี้ ได้เกือบปี ผลที่ได้สำหรับตัวเอง คือ รัก (เคารพ) หัวหน้าคนนี้มากจับใจ (ไม่รู้ซาดิสต์หรือเปล่า) ที่โดนดุสารพัด เป็นเรื่องงานทั้งนั้น ตัวเราเองรู้ว่าหัวหน้าอยากให้งานออกมาดี เลยอยากให้ทุกอย่างเนี๊ยบไปหมด การทำงานจะเป็นแบบถ้าต้องการให้งานเต็ม 100 จะให้ทำเองตั้งแต่ 10 จนมาถึง 100 คือ หัวหน้าคนนี้จะเริ่มต้นให้สัก 10 ก่อน แล้วให้เดินเองไปจน 100 เดินแบบล้มลุกคลุกคลานสารพัด แต่ก็เป็นประสบการณ์ที่ดีสำหรับชีวิตการเริ่มต้นของการทำงาน
ช่วงปี 2 ปีถัดมาก็ทำงานแบบเช้ามาเย็นกลับ แบบไม่ค่อยรู้คุณค่าของงานเท่าไรนัก เพราะยังไม่มีหัวหน้างานคนใหม่ด้วย มีแบบรักษาการมาช่วยดูแลแทน การทำงานช่วงนั้นจึงไม่ค่อยโลดโผนเหมือนช่วงปีแรกที่เจอ แต่ก็ไม่เคยรู้สึกเบื่ออะไรกับการที่จะต้องตื่นมาทำงานทุกวัน ช่วงนี้เลยมีโอกาสคิดเรียนต่อด้านปริญญาโทด้วย มีความรู้สึกว่าให้สมองถูกกระตุ้นได้ใช้งานด้วย จะได้ไม่เบื่อกับการทำงานอย่างเดียว
จบสำหรับบันทึกเริ่มค่ะ ขออนุญาติญาตต่อบันทึกจบในบันทึกถัดไป
เหมือนบันทึกนินทาเจ้านายยังไงไม่รู้ ^_^
รัตน์ทวี อ่อนดีกุล
ความเห็น (2)
- ขออนุญาติต่อบันทึกจบในบันทึกถัดไป
- อนุญาต ไม่มีสระอิ ครับ
- แวะมาทักทายและมีความสุขกับการทำงานดี
- ขอให้มีความสุขกับการทำงานเช่นกันครับผม
- แก้ไขเรียบร้อยแล้วววววค่ะพี่ขจิต
- ..
- ความจริงก็ท่องไว้นะเนี่ย ญา - ติ -โก - โห - ติ กา เท่านั้นอ่ะค่ะ
- ..
- ยิ่งเขียนยิ่งมีแต่ภาษาพูด อย่างไร เป็นยังไงบ้างล่ะ เมื่อไร เป็นเมื่อไหร่บ้าง สารพัด
- ..
- ขอบคุณค่ะ สำหรับคำแนะนำ
- ..