ASKING FOR DIRECTION IN A MALL


เราอยากจะซื้อยา ได้ที่ร้านขายยา ก็ต้องรู้ว่า ร้านขายยาชื่ออะไร เช่น Pharmacy การถามหาร้านขายยาอาจจะถามว่า Is there a pharmacy in this mall? หรือถามว่า Where can I buy some medicjne around here?

การถามตำแหน่งของสถานที่ต่างๆที่เราต้องการจะไปใช้บริการนั้น  เป็นเรื่องที่สำคัญยิ่ง   โดยเฉพาะเวลาที่เราไปอยู่ในต่างแดน  การสื่อสารด้วยการถามทิศทางเป็นเรื่องที่สำคัญ  ต้องถามให้เป็นและฟังให้รู้เรื่อง  ว่าเขาตอบว่าอย่างไร

ครูอ้อยเน้นเรื่องนี้อยู่เสมอเวลาสอนนักเรียน  ว่า.....ในชีวิตจริงของคนเรานั้น  ย่อมใช้คำพูดเป็นทั้งคำถาม  และคำตอบ  ทั้งตอบรับและตอบปฏิเสธด้วย

 การตอบปฏิเสธก็ต้องตอบอย่างสุภาพ  ไม่ใช่ส่ายหน้าอย่างที่นักเรียนชอบทำ

การถามสถานที่บริการ  ครูอ้อยเคยเขียนในบันทึกชื่อ  Asking Where Services Are Located..... ส่วนการบอกลักษณะของตุกต่างๆนั้น  ก็เคยเขียนในบันทึกชื่อ  Describing Buildings

เมื่อท่านผู้อ่านได้อ่านบันทึกอย่างต่อเนื่อง ก็จะเข้าใจหลักของการถามและการตอบอย่างชัดเจน

ในคราวนี้  หากท่านผู้อ่านได้มีโอกาสไปซื้อสิ่งของตามห้างสรรพสินค้าต่างๆ    ทางห้างเหล่านั้นจะจัดเจ้าหน้าที่ไว้บริการ  ที่เรียกว่า  INFORMATION  มีหน้าที่รับผิดชอบตอบคำถามของลูกค้าว่า...จะไปซื้อสินค้าประเภทนี้  ได้ที่ไหน  อยู่ส่วนไหนของห้าง บนชั้นอะไร  เหล่านี้เป็นต้น

ที่สิงคโปร์  ก็มีบริการแบบนี้  และครูอ้อยก็เคยไปถามแล้วด้วย  ก็สนุกดีและได้รับความรู้  เพระการใช้ภาษาอังกฤษของชาวสิงคโปร์แตกต่างจากประเทศอื่นๆมาก

เราอยากจะซื้อยา  ได้ที่ร้านขายยา  ก็ต้องรู้ว่า  ร้านขายยาชื่ออะไร  เช่น  Pharmacy  การถามหาร้านขายยาอาจจะถามว่า  Is there a pharmacy in this mall?  หรือถามว่า   Where can I buy some medicjne around here?

จากนั้น  INFORMATION  ก็จะตอบเรา...ว่า  Walk past the fountain.  ก็ต้องรู้คำศัพท์ว่า  fountain  มันคือน้ำตก  ก็ต้องเดินไปทางนั้น

หรือ  The pharmacy is about four stores down on your left.  เป็นการแนะนำว่า  ให้เดินไปทางซ้านประมาณ  5 ร้าน  อย่างนี้เป็นต้น

การแนะนำ  ท่านผู้อ่านก็ต้องฟังให้ดี   ถ้าฟังไม่ชัดเจน  ก็ถามใหม่  จนกว่าจะชัดเจน  เขาไม่ว่าอะไรเรา  เพระเป็นหน้าที่ของเขา  เพื่อความสะดวกและรวดเร็ว  เราต้องรู้จักถาม

เรื่องทิศทางนี้  ครูอ้อยเคยประสบมาแล้ว  ในคราวที่ไปศึกษาอบรมต่างประเทศ  จะนิยมการเดิน  และถามไปตลอดทาง  จนเข้าใจดีว่าอะไรอยู่ตรงไหน  เมื่อกลับมาที่พักต้องมากางแผนที่และเช็คว่า  บริเวณใดที่เคยไปแล้ว  พบอะไร  เมื่อคราวต่อไปจะได้ไม่หลงทาง

คำสำคัญ (Tags): #diary#enginstruction#ครูอ้อย
หมายเลขบันทึก: 67742เขียนเมื่อ 17 ธันวาคม 2006 08:56 น. ()แก้ไขเมื่อ 5 พฤษภาคม 2014 15:23 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (4)
ชอบทุกบันทึกใน series นี้   ค่ะ
ขอ save เก็บไว้อ่านนะคะ
ต้องใช้เวลาอ่านนานๆ ค่ะ   จะได้เข้าใจ
.
มีปัญหาเรื่องนี้เหมือนกันค่ะ   คือ
เวลาชาวต่างชาติมาถามทาง   แล้วตอบไม่ถูก
คือตอนนั้นมันนึกไม่ออกว่าจะพูดยังไง   ได้แต่ชี้ๆ ไป
เฮ้อ...

ครูอ้อยครับ  - จากประสบการณ์ของผมในหลาย ๆ ประเทศ พบว่าวิธีการบอกทางให้กับนักท่องเที่ยวหรือคนต่างชาตินั้น บางทีก็สะท้อนบุคลิกชนชาติเหมือนกัน นอกเหนือไปจากเรื่องของภาษา

อย่างเช่น ในญี่ปุ่น ถ้าถามทางด้วยภาษาอังกฤษ เราจะพบปฏิกิริยาสองแบบ คือถ้าไม่เดินหนีไปเลยพร้อมกับส่ายหน้า (เป็นการบอกว่าพูดภาษาอังกฤษไม่ได้) ก็จะเต็มใจพยายามบอกทาง บางทีเขาพูดไม่ถนัดก็จะพาเราเดินไปส่งถึงที่ ๆ ต้องการจะไปเลย

ในอเมริกาหรือยุโรปที่ใช้ภาษาอังกฤษ เขามักจะบอกเส้นทางให้เราอย่างค่อนข้างละเอียด มีการพาเราไปส่งเหมือนกัน ผมเคยยืนถือแผนที่อยู่ที่ในกรุงโคเปนเฮเกน เดนมาร์ค ก็มีเด็กสาวชาวเมืองเดินเข้ามาถามว่าหลงทางหรือเปล่า? จะไปไหน? ยังไม่ทันอ้าปากถามเลยครับ

ประเทศที่ถามทางแล้วไม่ค่อยได้เรื่องที่สุดคือประเทศไทยครับ แม้แต่ในสถานที่และบุคคลที่ควรจะให้คำตอบเช่น พนักงานในห้าง ส่วนใหญ่จะใช้วิีธีชี้ หรือบอกคร่าว ๆ บางคนก็ใจดีครับ พยายามบอกทางทั้ง ๆ ที่ไม่แน่ใจ เราไปพบทีหลังว่าทางนั้นผิด ไม่ค่อยพบคนที่เอาใจใส่บอกทางแบบละเอียด ป้องกันไม่ให้เราหลงทาง หรือถ้าไม่รู้ก็ตอบไม่รู้
 ไม่ค่อยมี เป็นเพราะอะไรก็ไม่ทราบ

ถึงคุณ  nidnoi

  • ขอบคุณที่ชอบ..และเก็บไว้อ่าน..ดีใจด้วยที่ชอบค่ะ
  • ครูอ้อยพยายามทำให้ง่ายขึ้น  จะได้อยากเรียน  หรือ  อยากอ่าน
  • อย่างน้อย...ความชอบก็เป็นระดับหนึ่งของการพัฒนาภาษาอังกฤษให้ตนเองค่ะ
  • หากมีปัญหา  ชาวต่างชาติ  แต่เราตอบไม่ได้  ให้นึกถึงคำศัพท์สั้นๆเท่านั้นค่ะ  อย่าพูดยาว  จะทำให้เราสับสน  และคิดว่ามันยากที่จะพูด

ขอบคุณค่ะคุณนิดหน่อย  รักษาสุขภาพนะคะ  Take Care

ถึงคุณนเรศ

  • ขอบคุณมากค่ะ...ที่ให้เกียรติในการแสดงความคิดเห็นที่จริงจังและจริงใจ
  • การมีประสบการณ์สูง....เป็นเรื่องที่น่านับถือ
  • เพราะประสบการณ์เหล่านั้น...นำพามาสู่ความสุขและความภาคภูมิใจค่ะ
  • คนเรา..มีความแตกต่างกัน...ในชาติเดียวกัน..ยังแตกต่างกันเลยค่ะ
  • ชาวต่างชาตินี่..สุดจะเดาค่ะ
  • ครูอ้อยไปหลงทางที่สิงคโปร์  ใช้ภาษาอังกฤษยังไม่ได้ผล  เพราะสำเนียงอังกฤษของสิงคโปร์เพี้ยนมาก  ต้องทำความเข้าใจอยู่พักหนึ่งค่ะ
  • ญี่ปุ่นนั้น..แน่นอนค่ะ  จะไม่ค่อยชอบพูด  และชอบหลีกเลี่ยงด้วยซ้ำค่ะ  
  • ดังนั้น  เวลาเราอยู่ต่างแดน  ต้องหาคู่มือไว้  ศึกษาและช่วยตัวเองมากที่สุดค่ะ
  • ครูอ้อยดีใจค่ะ  ที่คุณนเรศเข้ามาทักทายและทิ้งร่องรอยความคิดเห็นไว้
  • โอกาสหน้าเรียนเชิญใหม่ค่ะ

รักษาสุขภาพนะคะ  Take Care

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท