การถามตำแหน่งของสถานที่ต่างๆที่เราต้องการจะไปใช้บริการนั้น เป็นเรื่องที่สำคัญยิ่ง โดยเฉพาะเวลาที่เราไปอยู่ในต่างแดน การสื่อสารด้วยการถามทิศทางเป็นเรื่องที่สำคัญ ต้องถามให้เป็นและฟังให้รู้เรื่อง ว่าเขาตอบว่าอย่างไร
ครูอ้อยเน้นเรื่องนี้อยู่เสมอเวลาสอนนักเรียน ว่า.....ในชีวิตจริงของคนเรานั้น ย่อมใช้คำพูดเป็นทั้งคำถาม และคำตอบ ทั้งตอบรับและตอบปฏิเสธด้วย
การตอบปฏิเสธก็ต้องตอบอย่างสุภาพ ไม่ใช่ส่ายหน้าอย่างที่นักเรียนชอบทำ
การถามสถานที่บริการ ครูอ้อยเคยเขียนในบันทึกชื่อ Asking Where Services Are Located..... ส่วนการบอกลักษณะของตุกต่างๆนั้น ก็เคยเขียนในบันทึกชื่อ Describing Buildings
เมื่อท่านผู้อ่านได้อ่านบันทึกอย่างต่อเนื่อง ก็จะเข้าใจหลักของการถามและการตอบอย่างชัดเจน
ในคราวนี้ หากท่านผู้อ่านได้มีโอกาสไปซื้อสิ่งของตามห้างสรรพสินค้าต่างๆ ทางห้างเหล่านั้นจะจัดเจ้าหน้าที่ไว้บริการ ที่เรียกว่า INFORMATION มีหน้าที่รับผิดชอบตอบคำถามของลูกค้าว่า...จะไปซื้อสินค้าประเภทนี้ ได้ที่ไหน อยู่ส่วนไหนของห้าง บนชั้นอะไร เหล่านี้เป็นต้น
ที่สิงคโปร์ ก็มีบริการแบบนี้ และครูอ้อยก็เคยไปถามแล้วด้วย ก็สนุกดีและได้รับความรู้ เพระการใช้ภาษาอังกฤษของชาวสิงคโปร์แตกต่างจากประเทศอื่นๆมาก
เราอยากจะซื้อยา ได้ที่ร้านขายยา ก็ต้องรู้ว่า ร้านขายยาชื่ออะไร เช่น Pharmacy การถามหาร้านขายยาอาจจะถามว่า Is there a pharmacy in this mall? หรือถามว่า Where can I buy some medicjne around here?
จากนั้น INFORMATION ก็จะตอบเรา...ว่า Walk past the fountain. ก็ต้องรู้คำศัพท์ว่า fountain มันคือน้ำตก ก็ต้องเดินไปทางนั้น
หรือ The pharmacy is about four stores down on your left. เป็นการแนะนำว่า ให้เดินไปทางซ้านประมาณ 5 ร้าน อย่างนี้เป็นต้น
การแนะนำ ท่านผู้อ่านก็ต้องฟังให้ดี ถ้าฟังไม่ชัดเจน ก็ถามใหม่ จนกว่าจะชัดเจน เขาไม่ว่าอะไรเรา เพระเป็นหน้าที่ของเขา เพื่อความสะดวกและรวดเร็ว เราต้องรู้จักถาม
เรื่องทิศทางนี้ ครูอ้อยเคยประสบมาแล้ว ในคราวที่ไปศึกษาอบรมต่างประเทศ จะนิยมการเดิน และถามไปตลอดทาง จนเข้าใจดีว่าอะไรอยู่ตรงไหน เมื่อกลับมาที่พักต้องมากางแผนที่และเช็คว่า บริเวณใดที่เคยไปแล้ว พบอะไร เมื่อคราวต่อไปจะได้ไม่หลงทาง
ครูอ้อยครับ - จากประสบการณ์ของผมในหลาย ๆ ประเทศ พบว่าวิธีการบอกทางให้กับนักท่องเที่ยวหรือคนต่างชาตินั้น บางทีก็สะท้อนบุคลิกชนชาติเหมือนกัน นอกเหนือไปจากเรื่องของภาษา
อย่างเช่น ในญี่ปุ่น ถ้าถามทางด้วยภาษาอังกฤษ เราจะพบปฏิกิริยาสองแบบ คือถ้าไม่เดินหนีไปเลยพร้อมกับส่ายหน้า (เป็นการบอกว่าพูดภาษาอังกฤษไม่ได้) ก็จะเต็มใจพยายามบอกทาง บางทีเขาพูดไม่ถนัดก็จะพาเราเดินไปส่งถึงที่ ๆ ต้องการจะไปเลย
ในอเมริกาหรือยุโรปที่ใช้ภาษาอังกฤษ เขามักจะบอกเส้นทางให้เราอย่างค่อนข้างละเอียด มีการพาเราไปส่งเหมือนกัน ผมเคยยืนถือแผนที่อยู่ที่ในกรุงโคเปนเฮเกน เดนมาร์ค ก็มีเด็กสาวชาวเมืองเดินเข้ามาถามว่าหลงทางหรือเปล่า? จะไปไหน? ยังไม่ทันอ้าปากถามเลยครับ
ประเทศที่ถามทางแล้วไม่ค่อยได้เรื่องที่สุดคือประเทศไทยครับ แม้แต่ในสถานที่และบุคคลที่ควรจะให้คำตอบเช่น พนักงานในห้าง ส่วนใหญ่จะใช้วิีธีชี้ หรือบอกคร่าว ๆ บางคนก็ใจดีครับ พยายามบอกทางทั้ง ๆ ที่ไม่แน่ใจ เราไปพบทีหลังว่าทางนั้นผิด ไม่ค่อยพบคนที่เอาใจใส่บอกทางแบบละเอียด ป้องกันไม่ให้เราหลงทาง หรือถ้าไม่รู้ก็ตอบไม่รู้
ไม่ค่อยมี เป็นเพราะอะไรก็ไม่ทราบ
ถึงคุณ nidnoi
ขอบคุณค่ะคุณนิดหน่อย รักษาสุขภาพนะคะ Take Care
ถึงคุณนเรศ
รักษาสุขภาพนะคะ Take Care