บทเรียนจากสงครามเวียดนาม

กองทัพรบด้วยใจ แล้ว ปัญญา กับ ความร่วมมือจะตามมาเอง

บทเรียนบางสวนจากสงครามเวียดนาม

                ผมได้มีโอกาสดูช่อง  History Channel  เกี่ยวกับ การรบระหว่าง ยักษ์ใหญ่อเมริกัน กับ มดงานอย่างเวียดกง    

                สิ่งที่ผมเก็บเกี่ยวได้  เกี่ยวกับ การบริหารสมัยใหม่   คือ   การบริหารที่สมดุล ระหว่าง  IC (Intellectual capital หรือ  ทุนทางปัญญา)    RC (Relationship capital หรือ Network capital  ทุนทางสังคม)   และ   CC   (Collaboration capital หรือ ทุนทางใจ)    ดังนี้

                ในการรบแบบทั่วๆไป ที่เราทราบในสมรภูมิต่างๆ   เราจะพบว่า มีแม่ทัพ นายกอง  เป็นผู้นำ สั่งการ   บุกซ้าย รบขวา หนีถอย บุก   ฯลฯ    ก็คล้ายๆ กับ พวกเราที่ทำงานในองค์กร  มี เจ้านาย มีหัวหน้างาน   คอยสั่งการ    เป็นต้น

                แต่ในการรบของเวียดกงคราวนั้น  แทนที่จะมีผู้นำกองทัพ กองพัน  กองร้อย  ฯลฯ      พวกเขาจะมี ผู้นำ สองฝ่าย ที่ตำแหน่งเท่ากัน คือ ทางการรบ และ ทางการเมือง  ปนอยู่ใน กองทัพ กองพัน กองร้อย ฯลฯ เหล่านั้น

                เมื่อเวียดกงบุกลงไปทางใต้ เพื่อโจมตี ขับไล่อเมริกัน และ ยึดเวียนามใต้คืนมา    ทหารแต่ละกอง  จะมี  ผู้นำฝ่ายการเมือง ในระดับต่างๆ   ช่วยกันปลุกระดมตลอดเวลาสร้างความคึก   สร้างกำลังใจ   มีการ พูดถึงชัยชนะในอดีต ที่พวกเขาเคยชนะฝรั่งเศสได้ที่ เดียน เบียน ฟู   

                พี่เลี้ยง จะไม่รีบกระโดดสู่ปัญหา  แต่ จะคุยแบบ สร้างความสัมพันธ์  คุยเรื่องดีๆต่อกัน   สร้าง RC ก่อน

                การอบรมมีทั้งในลักษณะ ห้องเรียน กลางแจ้ง นั่งรวมกลุ่ม   และ เป็นพี่เลี้ยง   เช่น ใครสักคน ที่กำลังรบอยู่ในเวียดนามใต้     กำลังเสียใจ ที่ พ่อแม่ ที่อยู่ในเวียดนามเหนือตาย    เหล่าพี่เลี้ยงหรือผู้นำทางการเมืองจะสังเกตเห็น  พูดคุยกัน   และก็จะเข้าไปช่วยกัน  ล้อมวง   พูดคุย  ปลุกระดม  จนมีแรงฮึดสู้ต่อไป    เป็นการสร้างต้นทุน ทั้ง RC  และ CC      

                ถ้าเรามาดูจุดนี้  จะพบว่า  จะมีสักกี่ %  ที่  หัวหน้างาน  เจ้านายทั้งหลาย   จะหัดมาเหลียวแล  เพื่อ สร้าง ต้นทุน RC  และ CC     

            ลูกน้องคนไหน โชคดี ที่เจอ เจ้านายแบบ two in one  คือ  เป็นทั้ง นายในหน้าที่ และ พี่เลี้ยง    ลูกน้องคนน้นก็โชคดีไป    แต่  จะมีสักกี่ %  ที่เป็นแบบนี้

                เมื่อ RC และ CC  ไปได้ดี   ผลก็คือ IC  ก็จะไหลออกมา

                พวกเขา ยากจนกว่า  ทหารอเมริกันมากมายนัก   แต่ก็มี  IC  จึงหยิบฉวยทุกอย่างเอามาเป็นอาวุธ  คือ  ไม้ไผ่  เศษซากสงคราม ฯลฯ  เอามาทำเป็น กับดัก  หลุมพราง ฯลฯ   

                แม้ กับดักพวกนี้  จะทำได้แค่ ทหารอเมริกันบาดเจ็บ แต่ ก็ทำลายขวัญกำลังใจ    เช่น  หนามแหลมนั้น  ชุบด้วยอุจจาระ  ที่เต็มไปด้วยเชื้อโรค   ระเบิดที่ซ่อนอยู่ในซองบุหรี่   ฯลฯ   แต่ เมื่อทหารอเมริกันที่ ขาด CC  คือ  ไม่ได้มารบด้วยความรัก  ไม่ได้มีเป้าหมายการรบเดียวกัน   คิดไม่ตรงกับรัฐบาล   ฯลฯ   ผลคือ  CC ของฝั่งอเมริกัน ตกลงอย่างรวดเร็ว 

                ในที่สุด  หน่วย CIA  ก็ปรับแผนกลยุทธ์    เริ่มใช้ IC  สู้กับ IC     พวก CIA จึงใช้ เอาหนามยอกเป็นหนามบ่ง     พวกเขา โยนน้ำขวด บุหรี่  ฯลฯ  ที่สืบค้น  แบบ นักการตลาดว่า พวกเวียดกงของกิน ตื่นเต้นที่ได้เจอ    โดนน้ำขวด บุหรี่ หนังสือ ฯลฯ เหล่านี้ ก็ติดกับระเบิดเช่นกัน      ซึ่งผลที่ออกมา  ก็ไม่น่าจะประสบผลเท่าไรนัก    กลับส่งผลตรงข้าม คือ ประชาชนอเมริกัน ประชามคมโลก  กลับมองว่า  พวกอมเริกันไม่มีมนุษยธรรม  การเรียกร้องสันติภาพจึงเกิดขึ้น   

               

                พวก CIA  จึงศึกษาโครงสร้าง  การสื่อสารของพวกเวียดกงและชาวบ้าน   แอบอ่านจดหมายที่ชาวเวียดนามส่งวันละเป็นแสนฉบับ    และ โยน เครื่องดักฟังที่ซ่อนในกระบอกไม้ไผ่    ฯลฯ  เพื่อ ดูว่า มีสาระ ข้อมูลอะไรที่น่าเป็นประโยชน์ เอาไปศึกษา  เอาไปทิ้งระเบิด ฯลฯ    เปลี่ยนแผนเป็น   ทำการจับกุม   และรุนแรงไปถึงขั้น  ประหารผู้นำหมู่บ้าน   ผู้นำชุมชน  ที่เป็นชาวเวียดนามใต้    จำนวนมากเป็นหมื่นคน     รวมถึงส่งสายลับ ไปลอบสังหารถึงในเขตเวียดนามเหนือ  

                แทนที่จะเป็นผล   กลับทำให้  อเมริกันในสายตาชาวโลก  ในสายตาคนอเมริกันเอง  เริ่มเห็นว่า  พวกเขาไม่มีมนุษยธรรม    จนในที่สุด รัฐบาลถูกประท้วง ถูกต่อต้านจาก ประชาชนอเมริกันด้วยกันเอง   และ ถอยทัพในที่สุด   ปล่อยให้เวียดนามใต้และเหนือรบกันเอง

               พวกเวียดกง ได้ ชาวบ้านอเมริกัน  มาเป็น Network ในที่สุด     

   

            เมื่อไม่มีทหารอเมริกัน   จากนั้น ไม่นาน   พวกเขาก็รวมประเทศกันได้

            เรื่องเล่าเกี่ยวกับสงครามเวียดนามนี้  ท่านผู้อ่าน สามารถดัดแปลง เอาไปทำเป็น workshop หัวข้อ  เกี่ยวกับ  IC / RC / CC  หรือ  เกี่ยวกับ งานบริหารบุคคล / ผลของการทำสงคราม  / จิตวิทยา / การตลาด    ฯลฯ  เพื่อ  แลกเปลี่ยนเรียนรู้   Show & share ได้นะครับ 

                                                                       

[นพ. วัลลภ พรเรืองวงศ์]

ขอขอบคุณอาจารย์คนไร้กรอบ...

• อ่านเรื่องของอาจารย์แล้วได้ข้อคิดหลายอย่าง...

ขอแสดงความเห็นอกเห็นใจทหารอเมริกันที่ต้องไปอยู่ในอาฟกานิสถาน และอิรัก... อยู่บ้าน(อเมริกา)สบายกว่ากันเยอะ มีหิมะ น้ำ ไฟ พร้อม... ไม่รู้ไปหาเรื่องเจ็บตัวที่นั่นทำไม

• คนอเมริกันน่าจะหัดทำอะไรที่สร้างสรรค์ เช่น นำศักยภาพไปช่วยกู้กับระเบิดในลาว หรือกัมพูชา ไปเป็นอาสาสมัครทำขาเทียมแจกทั่วโลก ฯลฯ 

ขอขอบคุณครับ

[พ.ญ. อัจฉรา เชาวะวณิช]

ขอบคุณอาจารย์ค่ะ     จะพยายามนำข้อแนะนำไปใช้ค่ะ

[คนไร้กรอบ]

ดร อัจฉรา

วันงาน KM thai  ผม  มอบหนังสือธรรมะ  ให้  คนที่เฝ้า บูธ ไป   ได้อ่านหรือยัง

เรื่อง "กายเจ็บ ใจอย่าเจ็บ"   เหมาะกับ คนไข้ และ ผู้เกี่ยวข้อง นะครับ