ต่อเนื่องเรื่องเขียนบลอก
เมื่อวานทิ้งท้ายถึงผู้เปลี่ยนความคิดให้(หัด)เขียนบลอก บุคคลที่ช่วยเชื่อมประกายไฟที่กำลังกรุ่น ๆ ให้ลุก(มานั่งเขียน)โชน คือได้รับเกียรติอย่างสูงจาก ท่าน ศ.นพ.วิจารณ์ พานิช บุคคลผู้ริเริ่มก่อตั้ง สคส.
และพัฒนา KM ในประเทศไทยให้ครึกโครมอยู่ทุกวงการ (ท่านเป็นบุคคลสาธารณะที่สร้างคุณูปการมากมายให้สังคม แต่ในที่นี้ขอเอ่ยเฉพาะที่เกี่ยวข้องนะคะ) บางท่านที่เข้ามาอ่านแล้วสงสัยว่า
ทำไมดิฉันจึงใช้คำว่า "ได้รับเกียรติอย่างสูง" เพราะท่านก็เชิญชวนผู้สนใจทั่วไปอยู่แล้ว แต่สำหรับดิฉันแล้วพิเศษสุด เพราะ ชื่อของศ.นพ.วิจารณ์ พานิช มีประวัติศาสตร์อันยาวนานพร้อม ๆ กับอายุราชการ
ของดิฉัน ที่พูดว่ามีประวัติศาสตร์ยาวนานเพราะตอนดิฉันบรรจุเข้ารับราชการครั้งแรกที่กองบริการการศึกษา วิทยาเขตปัตตานี เมื่อเดือนมกราคม 2540 (ทำงานจนกระทั่งเดือนพฤศจิกายน 2544)
พี่ ๆ ที่ทำงาน โดยเฉพาะคุณปริศนา ชัยดวง มีการเอ่ยชื่นชมวิธีการทำงานของท่านให้ฟังบ่อยมาก ว่าท่านเป็นคนที่มีความคิดกว้างไกล มีองค์ความรู้มากมาย ตัดสินใจเร็ว ฯลฯ หากใครได้ร่วมงานด้วย
จะได้เรียนรู้วิธีการทำงานที่ดี ช่วยทั้งการพัฒนาตนเองและทิศทางขององค์กร ไม่คิดว่าจากการได้รับฟังข้อชื่นชมมาหลายปีดีดัก จนกระทั่งวันนี้จะมีโอกาสได้ค้นพบคำตอบ จากผลงานเชิงประจักษ์
ที่เผยแพร่สู่สาธารณะ และจากการได้มีโอกาสเป็นส่วนหนึ่งในภารกิจของท่าน ในฐานะที่ท่านเป็นกรรมการประเมินคุณภาพภายนอกของ มอ. และบุคลากรของสำนักงาน
ประกันคุณภาพที่ต้องตระเตรียมข้อมูล และอำนวยความสะดวกตลอดการประเมิน ตลอดเวลาดิฉันได้เก็บเกี่ยวคำตอบสำหรับตัวเองว่าบุคคลสาธารณะที่ได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางมีวิธีการคิด
การวางแผนการทำงาน การนำเสนอ (พูด แสดงออก) อย่างไร กระทั่งวันสุดท้ายของการประเมินคุณภาพ (24 พย. 49) มีโอกาสไปส่งท่านที่สนามบิน ท่านก็ยิงคำถามมาที่ดิฉันว่า "ได้อะไรบ้างจาก
การประเมินคุณภาพภายนอก" ดิฉันก็นั่งนึกอยู่หลายนาทีกว่าจะตอบท่านได้ 2-3 ประเด็น ท่านคงเห็นกริยาการคิดนานของดิฉันก็เลยแนะนำว่าให้หัดเขียนบลอก เพราะจะได้ฝึกวิธีการประมวล
ความคิดและวิธีนำเสนอ รวมถึงเทคนิคอื่น ๆ ที่ต้องค้นพบด้วยตนเอง ท่านบอกว่าชีวิตจะเปลี่ยนไปภายใน 2-3 เดือน ระหว่างการคุยท่านก็เอ่ยชมคุณเมตตา นักปฏิบัติ KM ในมอ.ให้ฟัง
เมื่อเสร็จภารกิจสิ่งแรกที่ดิฉันทำก็คือหากผู้ใหญ่ชมใครต้องรีบบอก (แต่หากผู้ใหญ่ไม่ชม ก็ยังนึกไม่ออกว่าจะบอกดีไหม) รวมถึงความภาคภูมิใจที่ท่านศ.นพ.วิจารณ์ ชวนเขียนบลอกด้วย
กระทั่งวันที่ 12 ธค. 49 คุณเมตตาได้มาย้ำอีกทีว่ามัวนั่งภาคภูมิใจก็ไม่ได้อะไร ลงมือทำตามคำแนะนำซะเลยซิ แล้วชีวิตจะงดงาม ว่าแล้วก็ส่งน้องแป้นลูกทีมคนสวยมาแนะนำวิธีเปิดบลอก ถึงมีวันนี้ขึ้นมาได้
ต้องขอขอบคุณหลากหลายท่านทั้งที่เอ่ยและไม่ได้เอ่ยนามถึง ที่ช่วยฉุดกระชากลากดึงให้ (หัด)เขียนบลอก
ความเห็น (4)
มาแรง ๆ ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ ทุกอย่างจะยากตอนที่เริ่มต้น เท่านั้นค่ะ แต่สิ่งที่ยากยิ่งกว่า คือการทำอย่างต่อเนื่อง
นับถือ...นับถือ
ขอบพระคุณสำหรับกำลังใจค่ะ ความยากยิ่งของการใช้ชีวิตคือทำอย่างไรที่รักษาความดีอย่างสม่ำเสมอ ก็ได้ถามตัวเองตลอดเวลา และความสม่ำเสมอนี้ก็จะช่วยตอบคำถามคุณรัตติยาได้ว่าจะ (พยายาม) ไม่หนีไปไหน และสำหรับคุณเมตตาพบที่ใดก็ได้รับแต่กำลังใจ เสมือนน้ำหล่อเลี้ยงชีวิตไม่ให้สิ้นหวัง ก็พยายามคิดและปฏิบัติให้ได้แบบพี่ค่ะ